Aν αποτύχει και το νέο πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας, παρά τις θυσίες του ελληνικού λαού, η επόμενη χρεοκοπία που μας περιμένει δεν θα είναι ούτε ελεγχόμενη ούτε επιλεκτική ούτε άτακτη. Δεν θα αφορά στους ξένους δανειστές και τις τράπεζες. Θα είναι εσωτερική χρεοκοπία, δηλαδή αδυναμία του κράτους να ανταποκριθεί στις βασικές του υποχρεώσεις απέναντι στους πολίτες...Πίσω από τις αποφάσεις του Eurogroup και τη συμφωνία για το «κούρεμα» του δημόσιου χρέους, το τοπίο ξεκαθαρίζει. Για τα επόμενα τρία χρόνια η τρόικα θα.. καλύπτει τις υποχρεώσεις προς τους δανειστές και θα διαχειρίζεται τον ειδικό λογαριασμό για την εξυπηρέτηση του χρέους. Τι θα γίνει στο εσωτερικό είναι πια θέμα της κυβέρνησης Παπαδήμου και εκείνης που θα προκύψει από τις εκλογές. Αν αντιμετωπίσουν με επιτυχία το πρόβλημα του δημοσιονομικού ελλείμματος και του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, θα μπούμε σε τροχιά ανάκαμψης και θα ελπίζουμε στο καλύτερο. Αν όχι, θα φτάσουμε στην απόλυτη καταστροφή και στην κοινωνική έκρηξη.
Η προσπάθεια ξεκινάει με τους χειρότερους οιωνούς. Οταν η κυβέρνηση βρίσκεται στην ανάγκη να αναθεωρήσει στις 20 Φεβρουαρίου τον Προϋπολογισμό που ψήφισε μόλις πριν από δύο μήνες, είναι φανερό ότι τα πράγματα εξελίσσονται από το κακό στο χειρότερο. Είχαν υπολογίσει το έλλειμμα στο 5,4% του ΑΕΠ, τώρα ανακάλυψαν ότι θα πάει στο 6,7%. Υπολόγιζαν πρωτογενές πλεόνασμα 1,1%, τώρα μιλάμε για πρωτογενές έλλειμμα 0,2%. Πίστευαν πως η ύφεση θα είναι 2,8%, τώρα την αναθεώρησαν στο 5,2%, ενώ και η τρόικα ομολογεί πως θα φτάσει στο 4,4%, και μάλιστα σε δυσμενές ευρωπαϊκό περιβάλλον. Και όλα αυτά βεβαίως παρά τις νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, τις έκτακτες εισφορές, την αυξημένη φορολογία, τη μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης, των κοινωνικών επιδομάτων και των δημοσίων επενδύσεων.
Οι αριθμοί λένε πάντα την αλήθεια και δεν είναι τυχαίο ότι οι σοβαροί ξένοι αναλυτές και τα πλέον έγκυρα ΜΜΕ αμφισβητούν την επιτυχία και του νέου προγράμματος για τη διάσωση της Ελλάδας, παρά τα σχεδόν 250 δισ. ευρώ που διατέθηκαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Είναι προφανές πως στην επόμενη φάση της κρίσης, που όλοι προσδιορίζουν για τον προσεχή Ιούνιο, θα βρισκόμαστε ξανά στην ανάγκη ενός τρίτου μνημονίου. Μόνο που τρίτο μνημόνιο δεν πρόκειται να υπάρξει.
Εχουμε ελάχιστο χρόνο στη διάθεσή μας, στη διάρκεια του οποίου πρέπει να γίνουν θαύματα και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο, κατά τη διάρκεια της οποίας συνήθως διαλύονται τα πάντα. Στην περιορισμένη χρονικά παράταση που πήραμε πρέπει να γίνουν όλα όσα δεν έγιναν κατά τη διάρκεια του κανονικού «αγώνα», για να μιλήσουμε με ποδοσφαιρικούς όρους. Και επιστροφή των καταθέσεων και επαναπατρισμός κεφαλαίων και επενδύσεις με έμφαση στον τουρισμό, στη ναυτιλία, στις υπηρεσίες, στην αγροτική οικονομία και «κούρεμα» των ιδιωτικών δανείων για να ενισχυθεί η κατανάλωση και ασφαλώς πολλές οι διαρθρωτικές αλλαγές. Αν δεν γίνουν, τελειώσαμε οριστικά και αμετάκλητα.
Μπ.Κούτρας
