Τελείωσε το μαρτύριο της Ελλάδας ή τώρα πραγματικά αρχίζει;
Μπήκε πάτος στο βαρέλι ή το βαρέλι δεν έχει πάτο;
Ολοι ομολογούν πως το νέο πακέτο «βοήθειας» θα έχει απίστευτες κοινωνικές επιπτώσεις, θα αυξήσει την ανεργία, δεν θα βγάλει τη χώρα απ' την κρίση, θα βαθύνει την ύφεση, θα διαλύσει το κοινωνικό κράτος. Το ερώτημα είναι γιατί.
Υποτίθεται, για να μη «χρεοκοπήσει» η χώρα...
Μα εάν το ότι ο... ένας στους τρεις Ελληνες ζει κάτω από το όριο της φτώχειας (σύμφωνα με τα νέα στοιχεία της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας), το ότι ο κατώτερος μισθός θα διαμορφωθεί στα 400 ευρώ, το ότι τα εισοδήματα των εργαζομένων θα μειωθούν κατά 30% και τόσα άλλα... δεν συνιστούν χρεοκοπία, τότε πώς ορίζεται η χρεοκοπία;
Ομολογείται πως η συνταγή της τρόικας δεν αποδίδει. Οχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Πορτογαλία και Ιρλανδία. Τότε γιατί ακολουθείται; Γιατί δίνονται δυσθεώρητα δάνεια για να «διασωθούν» κράτη που εκ των προτέρων είναι φανερό ότι δεν πρόκειται να αποπληρωθούν; Γιατί υποθηκεύεται το μέλλον ολόκληρων λαών και των επόμενων γενεών; Και πώς εξηγείται η «πίεση» των δανειστών να μας «σώσουν» όταν ξέρουν ή μας κατηγορούν πως δεν είμαστε άξιοι σωτηρίας;
Προφανώς, οι πολιτικοί αρχηγοί γνωρίζουν τις απαντήσεις. Ομως δυσκολεύονται να απαντήσουν στο δίλημμα και να αποφασίσουν τον τρόπο που θα πεθάνει η χώρα. Το ερώτημα είναι αν το πολιτικό σύστημα μπορεί να αντέξει είτε τον έναν είτε τον άλλον τρόπο. Με απλά λόγια, αν οι πολιτικοί αρχηγοί μπορούν να διαχειριστούν το «ναι», το οποίο σύμφωνα με τον Χάρη Καστανίδη θα προκαλέσει φτώχεια που θα προκαλέσει κοινωνική έκρηξη, που θα καταργήσει στην πράξη κάθε οικονομική συνταγή. Ή αν οι πολιτικοί αρχηγοί και το πολιτικό σύστημα γενικότερα μπορούν να διαχειριστούν μια χώρα πτωχευμένη εφόσον πουν το «όχι».
Οποια κι αν είναι η απάντηση, η ουσία είναι πως με τον α ή τον β τρόπο το συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα θα διαχειριστεί μια εξαιρετικά δυσμενή κατάσταση. Είτε τώρα είτε σε τρεις μήνες το ίδιο πολιτικό σύστημα θα έλθει αντιμέτωπο με τα ίδια και πιο επώδυνα διλήμματα. Και αυτό διότι η βίαιη εσωτερική υποτίμηση που επιβάλλει η τρόικα και οι δανειστές δεν ακολουθείται από ένα Σχέδιο Μάρσαλ, που θα εξασφαλίσει την ανάπτυξη και άρα την αποπληρωμή των υποτιθέμενων χρεών που δημιούργησαν οι, υποτίθεται, τεμπέληδες Ελληνες.
Το πολιτικό ερώτημα που προκύπτει είναι αν οι εταίροι έχουν δικαίωμα να την επιβάλλουν και οι πολιτικοί μας το δικαίωμα να την αποδεχθούν.
Π.Κ. Μαυρίδης
