Την τύχη του Κυπριακού φαίνεται ότι θα έχει και το γνωστό πρόβλημα με τα Σκόπια. Θα περνούν δηλαδή τα χρόνια, θα πληθαίνουν οι συνομιλίες και οι διαπραγματεύσεις, αλλά πραγματική λύση δεν θα υπάρχει...
Αυτό τουλάχιστον έδειξαν, για μία ακόμη φορά, η τελευταία επίσκεψη του μεσολαβητή του ΟΗΕ στις δύο πρωτεύουσες και η συνάντηση που είχε στις Βρυξέλλες ο έλληνας Πρωθυπουργός µε τον σκοπιανό οµόλογό του. Στον κύκλο των...επαφών αυτών δεν σηµειώθηκε καµία απολύτως πρόοδος και µένει τώρα να δούµε αν ο Νίκολα Γκρούεφσκι θα πετύχει τον στόχο του, που είναι η ένταξη της χώρας του ως πΓΔΜ και όχι ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» στο ΝΑΤΟ. Η σχετική απόφαση θα ληφθεί στη σύνοδο κορυφής της Συμμαχίας τον ερχόμενο Μάιο στο Σικάγο και θα είναι ένα από τα πρώτα σοβαρά προβλήματα που θα έχει να αντιμετωπίσει η νέα ελληνική κυβέρνηση που θα προκύψει από τις επικείμενες εκλογές.
Ο σκοπιανός ηγέτης εµφανίζεται αποφασισµένος να εκµεταλλευθεί στο έπακρον τη γνωστή απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, η οποία κατεδίκασε την Ελλάδα για παραβίαση της χιλιοπαραβιασθείσης ήδη από τους Σκοπιανούς περιώνυµης ενδιάµεσης συµφωνίας, λόγω της άρνησής της να αποδεχθεί την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. Και ενώ η ελληνική πλευρά επιµένει (και ορθώς) ότι η απόφαση αυτή ήταν µία οµόφωνη απόφαση της Συµµαχίας, το Δικαστήριο αποδέχθηκε τους ισχυρισµούς των Σκοπιανών ότι υπήρξε ελληνικό βέτο, πράγµα που απαγορεύει η ενδιάµεση συµφωνία, επιτρέποντας (άρθρο 11) στα Σκόπια να ενταχθούν σε Διεθνείς Οργανισµούς, υπό τον όρο ότι θα χρησιµοποιήσουν την προσωρινή τους ονοµασία, δηλαδή πΓΔΜ.
Πλήρωσε έτσι η Ελλάδα την ακρισία τής τότε κυβέρνησης Καραµανλή, η οποία διαλαλούσε σε όλους τους τόνους, για λόγους καθαρά εσωτερικής κατανάλωσης, ότι προέβαλε ένα υπερήφανο βέτο. Μία ακόµη θλιβερή εκδήλωση της δήθεν εθνικά υπερήφανης εξωτερικής πολιτικής (η οποία όµως έχει ως στόχο την εσωτερική πολιτική σκηνή) και η οποία τόσα δεινά έχει επιφέρει στον τόπο µας.
Το ερώτηµα είναι λοιπόν αν ο κ. Γκρούεφσκι θα µπορέσει να πετύχει τη φορά αυτή αυτό που δεν πέτυχε στο Βουκουρέστι το 2008. Θεωρητικά είναι πολύ δύσκολο, γιατί η απόφαση του Βουκουρεστίου αναφέρει ρητά ότι προϋπόθεση για την ένταξη της πΓΔΜ είναι η επίλυση του προβλήµατος της ονοµασίας. Και τόσο η Ουάσιγκτον όσο και ο Γενικός Γραµµατέας του ΝΑΤΟ και οι µεγάλες χώρες-µέλη της Συµµαχίας έχουν επανειληµµένως δηλώσει ότι η απόφαση αυτή ισχύει.
Τα Σκόπια όµως έχουν αποδυθεί σε έναν αγώνα δρόµου µε την ανοιχτή υποστήριξη της Τουρκίας και της Σλοβενίας (και ελπίζοντας σε µια τελική στήριξη και από τη Βρετανία) να πείσουν και άλλες χώρες-µέλη ώστε να καταργηθεί η απόφαση του Βουκουρεστίου.
Η Ουάσιγκτον µάλιστα έχει ήδη προειδοποιήσει την Αθήνα ότι οι κινήσεις αυτές µπορούν να ανατρέψουν την ισχύουσα θεσµική δέσµευση.
Ετσι το θέµα περιπλέκεται και πάλι σε µια περίοδο που η Ελλάδα, λόγω της γνωστής οικονοµικής συγκυρίας, βρίσκεται µε την πλάτη στον τοίχο, αφήνοντας στην άλλη πλευρά το πεδίο ελεύθερο για να δράσει.
Ολα αυτά βέβαια δεν θα είχαν συµβεί αν, όταν υπήρχε η δυνατότητα να υιοθετηθεί η σύνθετη ονοµασία, εµείς (εθνικά υπερήφανοι πάντοτε) δεν απορρίπταµε το ενδεχόµενο να συµπεριλαµβάνεται στην ονοµασία αυτή ο όρος «Μακεδονία»...
Γ.Καρτάλης
Ο σκοπιανός ηγέτης εµφανίζεται αποφασισµένος να εκµεταλλευθεί στο έπακρον τη γνωστή απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, η οποία κατεδίκασε την Ελλάδα για παραβίαση της χιλιοπαραβιασθείσης ήδη από τους Σκοπιανούς περιώνυµης ενδιάµεσης συµφωνίας, λόγω της άρνησής της να αποδεχθεί την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. Και ενώ η ελληνική πλευρά επιµένει (και ορθώς) ότι η απόφαση αυτή ήταν µία οµόφωνη απόφαση της Συµµαχίας, το Δικαστήριο αποδέχθηκε τους ισχυρισµούς των Σκοπιανών ότι υπήρξε ελληνικό βέτο, πράγµα που απαγορεύει η ενδιάµεση συµφωνία, επιτρέποντας (άρθρο 11) στα Σκόπια να ενταχθούν σε Διεθνείς Οργανισµούς, υπό τον όρο ότι θα χρησιµοποιήσουν την προσωρινή τους ονοµασία, δηλαδή πΓΔΜ.
Πλήρωσε έτσι η Ελλάδα την ακρισία τής τότε κυβέρνησης Καραµανλή, η οποία διαλαλούσε σε όλους τους τόνους, για λόγους καθαρά εσωτερικής κατανάλωσης, ότι προέβαλε ένα υπερήφανο βέτο. Μία ακόµη θλιβερή εκδήλωση της δήθεν εθνικά υπερήφανης εξωτερικής πολιτικής (η οποία όµως έχει ως στόχο την εσωτερική πολιτική σκηνή) και η οποία τόσα δεινά έχει επιφέρει στον τόπο µας.
Το ερώτηµα είναι λοιπόν αν ο κ. Γκρούεφσκι θα µπορέσει να πετύχει τη φορά αυτή αυτό που δεν πέτυχε στο Βουκουρέστι το 2008. Θεωρητικά είναι πολύ δύσκολο, γιατί η απόφαση του Βουκουρεστίου αναφέρει ρητά ότι προϋπόθεση για την ένταξη της πΓΔΜ είναι η επίλυση του προβλήµατος της ονοµασίας. Και τόσο η Ουάσιγκτον όσο και ο Γενικός Γραµµατέας του ΝΑΤΟ και οι µεγάλες χώρες-µέλη της Συµµαχίας έχουν επανειληµµένως δηλώσει ότι η απόφαση αυτή ισχύει.
Τα Σκόπια όµως έχουν αποδυθεί σε έναν αγώνα δρόµου µε την ανοιχτή υποστήριξη της Τουρκίας και της Σλοβενίας (και ελπίζοντας σε µια τελική στήριξη και από τη Βρετανία) να πείσουν και άλλες χώρες-µέλη ώστε να καταργηθεί η απόφαση του Βουκουρεστίου.
Η Ουάσιγκτον µάλιστα έχει ήδη προειδοποιήσει την Αθήνα ότι οι κινήσεις αυτές µπορούν να ανατρέψουν την ισχύουσα θεσµική δέσµευση.
Ετσι το θέµα περιπλέκεται και πάλι σε µια περίοδο που η Ελλάδα, λόγω της γνωστής οικονοµικής συγκυρίας, βρίσκεται µε την πλάτη στον τοίχο, αφήνοντας στην άλλη πλευρά το πεδίο ελεύθερο για να δράσει.
Ολα αυτά βέβαια δεν θα είχαν συµβεί αν, όταν υπήρχε η δυνατότητα να υιοθετηθεί η σύνθετη ονοµασία, εµείς (εθνικά υπερήφανοι πάντοτε) δεν απορρίπταµε το ενδεχόµενο να συµπεριλαµβάνεται στην ονοµασία αυτή ο όρος «Μακεδονία»...
Γ.Καρτάλης
