Το «πρώτο αίμα» θα χυθεί από οικογενειάρχη..
Από έναν πολίτη υπεράνω υποψίας, που κάνει ό,τι μπορεί για να εξασφαλίσει τα απαραίτητα στην οικογένειά του, που πληρώνει φόρους και σέβεται τους νόμους.
Η περίπτωση του απολυμένου εργαζόμενου στην Κομοτηνή είναι χαρακτηριστική και επιβεβαιώνει όσους υποστηρίζουν πως η ελληνική κοινωνία βράζει και αρκεί ένα αναπάντεχο γεγονός για να προκληθεί ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη.
Μάλιστα μόλις... προχθές η στήλη επισήμαινε ότι η ψήφιση του νέου μνημονίου, που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει ανατροπές στα εργασιακά, ανοίγει ουσιαστικά την πόρτα στο φρενοκομείο.
Ο νέος νόμος δεν αφήνει ανυπεράσπιστο μόνο τον εργαζόμενο στη βούληση του εργοδότη, αλλά και τον εργοδότη έναντι του «σκληρού» και «αδίστακτου» ανταγωνιστή του, που θα επιβάλει μείωση του μισθολογικού κόστους.
Επιτρέποντας τη μονομερή μείωση του μισθού των εργαζομένων από τον εργοδότη, καταργώντας ουσιαστικά τη διαιτησία, το κράτος σε ρόλο Ποντίου Πιλάτου αφήνει το πεδίο ελεύθερο σε μια «διαπραγμάτευση» που γίνεται σε πλαίσιο στυγνού εκβιασμού και υπό την πίεση της επιβίωσης επιχείρησης και εργαζομένου.
Ο εργοδότης αποκτά το δικαίωμα του «αποφασίζω και διατάσσω», ενώ «νομιμοποιείται» να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού, στερώντας από τον εργαζόμενο ακόμα και το δικαίωμα στην επιλογής της απόλυσης – το ύψος της οποίας ρύθμιζε με σαφήνεια η μέχρι πρότινος ισχύουσα συλλογική σύμβαση εργασίας.
Πρόκειται για ρυθμίσεις που δυναμιτίζουν τις ήδη εύθραυστες σχέσεις εργαζομένων - εργοδοτών και μπορούν να οδηγήσουν σε φαινόμενα αυτοδικίας, όπως στην περίπτωση του απολυμένου στην Κομοτηνή.
Δυστυχώς, η τρόικα που επέβαλε αυτούς τους κανόνες και η ελληνική κυβέρνηση που εξαναγκάστηκε να τους υιοθετήσει δεν σκέφτηκαν ή δεν ενδιαφέρονται να σκεφτούν πως η «ανταγωνιστικότητα» της ελληνικής οικονομίας δεν επιτυγχάνεται με την σύνθλιψη των μισθών των εργαζομένων ούτε με τη μετατροπή τους σε δουλοπάροικους, αλλά με παροχή κινήτρων και ουσιαστική ενίσχυση των υγιών επιχειρήσεων που αυτή τη στιγμή, στο πλαίσιο της γενικότερης ύφεσης, αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα ρευστότητας.
Επιτυγχάνεται με την κατάργηση των γραφειοκρατικών εμποδίων εναντίον της επιχειρηματικότητας, με μια δίκαιη φορολόγηση των επιχειρήσεων και πολλά άλλα ακόμα, που είναι γνωστά και έχουν αναλυθεί διεξοδικά, αλλά για έναν ανεξήγητο λόγο τρόικα και κυβέρνηση αρνούνται να υιοθετήσουν.
Με τη στάση τους καλλιεργούν στην ελληνική κοινωνία συνθήκες κοινωνικού κανιβαλισμού και επιταχύνουν τη στιγμή που θα συμβεί το απρόσμενο. Τη στιγμή που θα βρεθεί το όπλο στο χέρι ενός απλού πολίτη και θα αυτοδικήσει εναντίον εργοδότη, δικαστικού κλητήρα ή οποιουδήποτε άλλου προσώπου θεωρήσει πως απειλεί με αφανισμό τον ίδιο και την οικογένειά του...
Π.Κ.Μαυρίδης
