Η κρίση δεν γεννά μόνο ευκαιρίες, αλλά φέρνει και αποκαλύψεις.
Το τελευταίο το είδαμε στην Ευρώπη, όπου διαπιστώθηκε έλλειμμα εμπνευσμένης ηγεσίας. Απουσία μεγάλων ηγετών και μεγάλων προσωπικοτήτων. Οι Μερκοζί είναι γυμνοί θα λέγαμε, παραφράζοντας τη γνωστή ρήση για τον βασιλιά.
Είναι τεράστια η απουσία ενός Φρανσουά Μιτεράν, Χέλμουτ Κολ ή Ζακ Ντελόρ, οι οποίοι θα μπορούσαν να αναλάβουν πρωτοβουλίες και να βάλουν τη σφραγίδα τους σε περαιτέρω προώθηση της... ευρωπαϊκής ιδέας και στερέωση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Το κοινό σπίτι των Ευρωπαίων κλυδωνίζεται και υπεύθυνη δεν είναι η Ελλάδα, ούτε η Πορτογαλία ή η Ισπανία, αλλά η ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία, η οποία κατάφερε να καταστρέψει τη συγκολλητική ουσία της Ενωμένης Ευρώπης, την αλληλεγγύη.
Τις μεγαλύτερες ευθύνες έχουν οι ηγέτες των χωρών με τη μεγαλύτερη επιρροή, τις ισχυρότερες οικονομίες και τις ευρύτερες δυνατότητες, οι οποίες σημειωτέον είναι αυτές που ωφελήθηκαν περισσότερο από τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Στον βωμό στενών εθνικών συμφερόντων άφησαν να κλυδωνίζεται η Ευρώπη, να απειλείται το κοινό νόμισμα και να τίθεται εν αμφιβόλω η ίδια η Ενωση.
Η κρίση αυτή θα ξεπεραστεί, όμως θα αφήσει βαθιά σημάδια στη συνείδηση των Ευρωπαίων, σημάδια από τις πληγές στην ιδέα μιας κοινής ευρωπαϊκής πορείας και από την αδυναμία της πολιτικής ηγεσίας να την εμφυσήσει στους λαούς.
Γιατί δυστυχώς η Ευρώπη έχει αυτή την εποχή ηγέτες που αδυνατούν να ξεφύγουν από τις εσωτερικές πολιτικές αναμετρήσεις και να αρθούν στο ύψος των συλλογικών ευρωπαϊκών προκλήσεων, στο ύψος της Ευρώπης...
