Το μέλλον μας θα πρέπει να το οργανώσουμε γνωρίζοντας πολύ καλά από πού ξεκινάμε. Δεν φοβόμαστε τις λέξεις πλέον, η αλήθεια είναι πως πτωχεύσαμε. Συντεταγμένα, ναι. Επιλεκτικά, ενδεχομένως..
Προσωρινά, ίσως. Αυτοί είναι επιμέρους χαρακτηρισμοί με ειδική σημασία που προσπαθούν να περιγράψουν τεχνικά την κατάσταση στην οποία βρέθηκε η χώρα, όσον αφορά στην πιστοληπτική της ικανότητα, μετά τη διαδικασία του κουρέματος του χρέους με τη συμμετοχή του.. ιδιωτικού τομέα.
Ομως δεν υπάρχει λόγος να σταθεί κανείς στις τεχνικές αναφορές για προσεγγίσει τη θέση στην οποία έχει βρεθεί η χώρα. Τα ποσοστά της ύφεσης που βιώνουμε είναι εκεί για να το θυμίζουν σε όποιον το λησμονά. Οπως και τα στοιχεία της ανεργίας λειτουργούν επίσης καταλυτικά για τη σκέψη.
Τον ίδιο ρόλο παίζουν και τα αμέτρητα κατεβασμένα ρολά στην κεντρική ή τις περιφερειακές αγορές και ο κατάλογος των επιχειρήσεων που βάζουν λουκέτο, ο οποίος μεγαλώνει. Δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσει κανείς τη φαντασία του για ρίξει μια ματιά στη σκληρή εναλλακτική πραγματικότητα που θα ζούσαμε αν δεν είχαμε διασωθεί.
Μπορεί απλά να περιμένει να λειτουργήσουν στην πράξη οι ανατροπές, οι οποίες -στο όνομα της διάσωσης- έχουν ήδη πραγματοποιηθεί σε εργασιακό επίπεδο, θα συμπληρωθούν σύντομα με νέες και θα ενισχυθούν με αυτές που θα έρθουν στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης, οδηγώντας συνολικά σε ακόμη δραστικότερο περιορισμό του Εθνικού Προϊόντος.
Η πολιτική μας πτώχευση είχε προηγηθεί της οικονομικής. Τις συνέπειες τις γνωρίσαμε, αλλά τα φαινόμενα που ακολούθησαν τα διαπιστώνουμε τώρα. Οποιος αρνείται ότι ένα μεγάλο μέρος της πολιτικής εξουσίας έχει μετατοπισθεί εκτός των γνωστών και εκλεγμένων πρωταγωνιστών της ελληνικής πολιτικής ζωής, το λιγότερο που μπορούμε να του καταλογίσουμε είναι ότι δεν παρακολουθεί την επικαιρότητα.
Αλλιώς θα είχε διαπιστώσει ότι, πρακτικά, όλοι οι οργανωμένοι φορείς, όταν επιθυμούν να υποβάλουν τα μικρά ή τα μεγάλα αιτήματά τους, προσπερνούν τους εγχώριους και αναποτελεσματικούς πλέον δέκτες και απευθύνονται σε όσους περνάει ο λόγος τους: στα μέλη της τρόικας και της task force.
Και δεν πρόκειται για υπόγειες διαδικασίες, αλλά για επίσημες τοποθετήσεις, που ουδείς τις αρνείται. Ο κατάλογος με τα σημάδια της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής πτώχευσης, δεν κλείνει εύκολα, αλλά ακόμη και αυτά τα λίγα που μπορεί κανείς εύκολα να συγκεντρώσει στη μνήμη του, είναι αρκετά για να συνθέσουν το περιβάλλον που βιώνουμε. Και είναι αρκετά για να πείσουν ότι πρέπει να αρχίσουμε να σχεδιάζουμε το πώς θα το αλλάξουμε.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ
