Η περίοδος από σήμερα έως το τέλος του χρόνου, είναι κολασμένη, με όλη τη σημασία της έκφρασης..
Θα μπορούσε κανείς να την χωρίσει σε τρεις χρονικές περιόδους, από τις οποίες η κάθε μία θα είναι πιο δύσκολη από την προηγούμενή.
Η πρώτη αφορά το διάστημα μέχρι τις εκλογές του Μαΐου...Είναι η προεκλογική περίοδος που ατύπως έχει ξεκινήσει, τα χαρακτηριστικά της οποίας δεν θα μοιάζουν με καμία άλλη στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Είναι η πρώτη φορά που... θα γίνουν εκλογές και στην ατμόσφαιρα θα μυρίζει μπαρούτη! Με διακριτική παρουσία των υποψηφίων, χωρίς πολιτικά μπαλκόνια, χωρίς λαμπερά εκλογικά κέντρα και κυρίως χωρίς ψεύτικες υποσχέσεις (όχι πως δεν θα ακουστούν, απλώς ο κόσμος δεν τσιμπάει πλέον) και ουτοπικά προεκλογικά προγράμματα.
Αντιθέτως, θα πρέπει να δοθούν σαφείς απαντήσεις για όλα τα ανοιχτά ζητήματα. Από το συνταξιοδοτικό, τους μισθούς και την ανεργία, έως την απρόσκοπτη λειτουργία του κράτους και την προστασία των ευπαθών κοινωνικών ομάδων.
Παράλληλα, θα πρέπει για πρώτη φορά, να μην μετατραπεί προεκλογικά η Βουλή σε παιδική χαρά από τις γνωστές μεταμεσονύκτιες τροπολογίες, που συνήθως εξυπηρετούν την πολιτική τους πελατεία και επιχειρηματικά συμφέροντα. Οι πληροφορίες λένε πως ο πρωθυπουργός έχει ζητήσει πλήρη ενημέρωση για κάθε νομοσχέδιο που πηγαίνει για ψήφιση!
Ωστόσο τα πιο δύσκολα έρχονται τον Ιούνιο, οπότε θα πρέπει (πάντοτε με την απειλή της άμεσης χρεοκοπίας) να αποφασιστούν νέα πιο σκληρά μέτρα, αφού πρώτα αξιολογηθεί η εκτέλεση του προϋπολογισμού και επιμετρηθούν οι αποκλίσεις από τις προβλέψεις του μνημονίου. Δηλαδή με απλά λόγια τον Ιούνιο πρέπει να πάρουμε μέτρα:
α) για να κλείσουν οι μαύρες τρύπες του 2012 και τα υπόλοιπα του 2011,
β) για να βρεθεί τρόπος να συνεχίσουν να καταβάλλονται απρόσκοπτα από το κράτος μισθοί και συντάξεις και
γ) πρόσθετα μέτρα ύψους 14 δισ. ευρώ για το 2013-2014. Αυτά σημαίνουν νέες μεγάλες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, κλείσιμο οργανισμών και μαζικές απολύσεις από το δημόσιο, δραματικές περκοπές στο κράτος πρόνοιας και πολλά άλλα.
Η τρίτη και κρισιμότερη περίοδος όμως, είναι αυτή κατά την οποία θα πρέπει να εφαρμοστούν όλα αυτά τα τρομερά μέτρα. Χρονικά προσδιορίζεται από τον Σεπτέμβρη και το ζητούμενο είναι ποιος θα λυγίσει πρώτος. Η κυβέρνηση ή η κοινωνία; Θα μπορέσει άραγε να σταθεί όρθια η κυβέρνηση και να επιβάλλει τα σκληρά μέτρα, κόντρα στην κοινωνική δυσαρέσκεια και την λαϊκή κατακραυγή; Πόσες αντοχές ακόμη διαθέτει μια κοινωνία απελπισμένων, ανθρώπων που έχουν γονατίσει από τα καθημερινά αδιέξοδα και που ξέρουν πως δεν υπάρχει ελπίδα στον ορίζοντα;
Με ακόμη πιο μικρές συντάξεις, με 1,2 εκατομμύρια ανέργους, μισό εκατομμύριο οικογένειες χωρίς εισόδημα, υπερχρεωμένους επιχειρηματίες που κλείνουν τις επιχειρήσεις τους, ανθρώπους που χάνουν την περιουσία τους και ένα κράτος που ήδη υπολειτουργεί;
Μπορεί ένα ανυπόληπτο και απαξιωμένο πολιτικό σύστημα μετρίων, να διαχειριστεί το πιο σύνθετο πρόβλημα που κλήθηκε ποτέ να αντιμετωπίσει κυβέρνηση;
Δύσκολο, είναι η απάντηση στα χείλη ανθρώπων, που έχουν πείρα και ισχυρό πολιτικό ένστικτο! Το δυσάρεστο αλλά αναπόφευκτο, είναι πως ο λαϊκισμός που εκθρέψαμε τα προηγούμενα χρόνια, θα φέρει στο προσκήνιο κάθε λογής προφήτες και σωτήρες, που θα ποντάρουν στις αγωνίες και τα προβλήματα του κόσμου, για να μαζέψουν ψήφους, με κίνδυνο κάποια στιγμή να βρεθούν στα πράγματα! Δυστυχώς, το έχουμε ξαναπεί, πολιτικές εφεδρείες δεν διαθέτει η χώρα...
Τ.Σπηλιόπουλος
