Αυτά που ακούμε και βλέπουμε στην εν εξελίξει προεκλογική εκστρατεία επιβεβαιώνουν ότι ζούμε στη χώρα του Υπαρκτού ...Σουρεαλισμού.
Από τη μία πλευρά, οι παρατάξεις που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την ανεργία και την ύφεση, την ίδια στιγμή κλείνουν λιμάνια γονατίζοντας την οικονομία των νησιών, ή διώχνουν κρουαζιερόπλοια με χιλιάδες τουρίστες, είτε προσφέρουν... πολιτική κάλυψη σε καθημερινές και συχνά βίαιες πορείες που έχουν μετατρέψει το κέντρο της πρωτεύουσας σε βομβαρδισμένη έρημο.
Είναι οι ίδιοι άλλωστε που επί 40 χρόνια πίεζαν για όλο και πιο ελλειμματικούς προϋπολογισμούς και τώρα διαμαρτύρονται επειδή μας εστάλη ο λογαριασμός.
Ταυτόχρονα, στην άλλη άκρη του πολιτικού φάσματος, το μονοπώλιο του πατριωτισμού διεκδικούν οι νοσταλγοί εκείνων που προκάλεσαν τη μεγαλύτερη εθνική καταστροφή, το 1974 και την ίδια ώρα που καταγγέλλουν την δήθεν υποταγή του έθνους μας στον Γερμανο-Γαλλικό «Άξονα», δεν κρύβουν τον θαυμασμό τους για τον Άξονα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αυτόν που άφησε πίσω του εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς στην Ελλάδας της Κατοχής. Της πραγματικής Κατοχής...
Η σύγκλιση των αυταρχισμών που επενδύουν στην καταστροφή ίσως δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Αντιθέτως, έκπληξη και οργή προκαλεί η στάση των υποτιθέμενων φιλο-ευρωπαϊκών μεγάλων κομμάτων. Ακόμη και την ύστατη ώρα και ενώ διακυβεύεται η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, είτε ερίζουν για την αυτοδυναμία και απειλούν για τους όρους μίας ενδεχόμενης συνεργασίας, είτε επιδίδονται εκ νέου σε παροχολογία και γενικόλογες διακηρύξεις καλών προθέσεων.
Βρίσκονται, δηλαδή, τελείως εκτός θέματος, αλλά και εκτός τόπου και χρόνου, αν κρίνουμε τουλάχιστον από την εικόνα που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις. Ορισμένες φορές, μπαίνει κανείς στον πειρασμό να διερωτηθεί αν το κάνουν επίτηδες για να απαξιώσουν τελείως την ευρωπαϊκή επιλογή σε αυτές τις εκλογές. Πως αλλιώς να εξηγηθεί ότι ζητάνε από τους φορολογούμενους να αγνοήσουν την πρόκληση της διατήρησης στα μισθολόγια του κράτους, υπαλλήλων σε οργανισμούς που έχουν πλέον καταργηθεί.
Την ώρα που και το τελευταίο ευρώ βγαίνει με αίμα, υπάρχουν αυτή τη στιγμή υπάλληλοι που ούτε καν τυπικά δεν έχουν αντικείμενο, πέραν της πόσης «φραπόγαλου» σε πανάκριβα κτίρια.
Το κυριότερο, ακόμη και σήμερα, όσοι μιλάνε και κόπτονται για την ανάπτυξη, φαίνεται να εννοούν, χωρίς να έχουν το θράσος να το λένε ρητά, «να ρίξει λεφτά το κράτος στην αγορά». Εμμέσως, δηλαδή, αναφέρονται στην επιστροφή σε ένα μοντέλο, το οποίο, ελλείψει δανεικών, είναι ανέφικτο να επανέλθει, ανεξάρτητα από το αν διώξουμε την Τρόικα, ή όχι. Είτε δεν ξέρουν τι άλλο να προτείνουν, γιατί δεν έχουν μάθει κάτι άλλο, είτε μας εμπαίζουν.
Κατόπιν τούτων, οι πιθανές επιλογές, συμπεριλαμβανομένης και της αποχής ή της στροφής σε μικρά κόμματα, θα ήταν εύκολες εν όψει των εκλογών.
Καθώς όμως είναι απολύτως αναγκαίο η χώρα να κυβερνηθεί, όσοι πιστεύουν στην Ευρώπη, την ισότητα ευκαιριών και την δημοκρατία, είναι φυσικό να απελπίζονται.
Ν.Μαλεβίτης
