Τώρα που οι κοινωνίες υποφέρουν, δυσφορούν, αντιδρούν και αντιστέκονται, μας επιτρέπουν οι δανειστές μας να τηρηθεί χαλαρά(!) η συνταγή των Μνημονίων. Υπό τις τρέχουσες συνθήκες, θεωρείται πια αυτονόητο(!) ότι η δημοσιονομική πειθαρχία και η σκληρή λιτότητα δεν συνιστούν –δήθεν– τη μόνη απάντηση στην έξοδο από την κρίση.
...Δηλαδή, προσπαθούν να μας πείσουν ότι λοξοδρομούν από τη θεωρία και την πρακτική των μονοδρόμων. Και επαγγέλλονται, σύσσωμες πλέον, οι κομματικές ηγεσίες ότι η χώρα πάνω στην οποία δοκιμάζονται «πειραματικά» οι...
οι «αναγκαίες» μεταλλάξεις, μπορούν εκείνες να τη διασώσουν... Εντάξει!
Τα κριτήρια της... μεταμόρφωσης παραμένουν, όμως, ανομολόγητα. Σχεδόν ουδείς φαίνεται να αντιλαμβάνεται ουσιαστικά ότι η επιθυμητή αλλαγή συνεπάγεται πως, την ίδια στιγμή που πρέπει να καταξιώνονται απερίφραστα οι ανάλγητες «ορθολογικές μεταμορφώσεις», πρέπει να απαξιώνονται με ακόμη μεγαλύτερη έμφαση οι «ευτελείς μικρο–ιδιοτέλειες» μιας κοινωνίας που δεν επιδιώκει παρά μόνο την επιβίωσή της.
Μολονότι το οριστικό «τέλος της ευμάρειας» εμφανίστηκε σε άμεση συνάρτηση με τη δημοσιονομική εκτροπή και την έκρηξη του δημόσιου χρέους και παγιώθηκε ως αποτέλεσμα των εσφαλμένων ή ακόμη και εγκληματικών χειρισμών των πολιτικών ηγεσιών, οι ρίζες αυτού του «τέλους» βρίσκονται στην αντικειμενική αδυναμία του κοινωνικού συστήματος να αναπαραχθεί ανταγωνιστικά, όπως και οι «άλλες» καπιταλιστικές χώρες.
Ισως, βέβαια, οι εξελίξεις αυτές να είναι αναπόφευκτες. Ταυτόχρονα, η Δημοκρατία φαίνεται να περιορίζεται στη συντήρηση ενός πολιτικού θεάτρου, όπου όλες οι καίριες αποφάσεις λαμβάνονται ερήμην των «λαών», ενώ η πολιτική μετατρέπεται σε απλή διαχείριση των συμφερόντων των δανειστών και των «αγορών» τους.
Ολες οι υπεύθυνες ηγεσίες στις πιο κρίσιμες στιγμές της πρόσφατης ιστορίας μας βρέθηκαν λιποβαρείς και μοιραίες. Ωστόσο, η εξακολουθητικά διάχυτη οργή και αγανάκτηση ούτε εκτονώνεται, ούτε υποχωρεί, ούτε, όμως, παράγει δικό της αυτόνομο πολιτικό λόγο και δικές της κοινωνικές προοπτικές. Η υπέρβαση του πολιτικού συστήματος είναι αναγκαία προϋπόθεση για την έξοδο από τα αδιέξοδα. Από μόνη της, όμως, η υπέρβαση αυτή δεν εγγυάται τίποτε και δεν οδηγεί πουθενά. Αλλά προδίκασε τη μοίρα της εκλογικής συμπεριφοράς της περασμένης Κυριακής. Αυτό που μάλλον φαντάζει πιθανόν, σε κάθε περίπτωση, είναι πως το φάντασμα βίαιων εκρήξεων και ανατροπών βρίσκεται μπροστά μας.
Οντως, πολλοί Ελληνες πολίτες έχουν απογοητευτεί από τους πολιτικούς όχι γιατί απορρίπτουν το παλαιό πελατειακό σύστημα, αλλά γιατί αυτό δεν έχει πλέον χρήματα να τους παράσχει. Τα δύο κόμματα εξουσίας της Ελλάδας, που είχαν καταστεί μηχανές πελατειακών σχέσεων σε κλίμακα εντυπωσιακή ακόμα και για τις προδιαγραφές μεσογειακής δημοκρατίας, ευθύνονται για την πολιτική χρεοκοπία της χώρας.
Ομως η τρέχουσα κρίση, το εφιαλτικό φάσμα πείνας εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και ο διεθνής εξευτελισμός της αξιοπρέπειας των Ελλήνων, έχουν ήδη λειτουργήσει σαν σιωπηλός καταλύτης κοινωνικής αφύπνισης, με συνέπεια το ΠΑΣΟΚ των Παπανδρέου –όπως έβγαλαν οι κάλπες– σημαίνει πλέον για τους πολλούς κάτι σαν το μισητό Παλάτι των Γλύξμπουργκ. Προφανώς, αυτά έχουν ξανασυμβεί στην Ελλάδα.
Ενα κόμμα εξουσίας προφανώς και πεινάει για την εξουσία, για να τη διαχειριστεί, υποτίθεται, όχι σαν αυτοσκοπό, αλλά «για το καλό του λαού και του τόπου». Αίφνης, συνιστά καραμπινάτο σύμπτωμα της βουλιμίας για την εξουσία και όσοι ελαφρώς ή βαρύτατα στιγματισμένοι από το στρατηγικό δόγμα υπεράσπισης του Μνημονίου, κρύβουν ρεαλιστικά τον πολιτικό αμοραλισμό τους
Z.Zήκου.
...Δηλαδή, προσπαθούν να μας πείσουν ότι λοξοδρομούν από τη θεωρία και την πρακτική των μονοδρόμων. Και επαγγέλλονται, σύσσωμες πλέον, οι κομματικές ηγεσίες ότι η χώρα πάνω στην οποία δοκιμάζονται «πειραματικά» οι...
οι «αναγκαίες» μεταλλάξεις, μπορούν εκείνες να τη διασώσουν... Εντάξει!
Τα κριτήρια της... μεταμόρφωσης παραμένουν, όμως, ανομολόγητα. Σχεδόν ουδείς φαίνεται να αντιλαμβάνεται ουσιαστικά ότι η επιθυμητή αλλαγή συνεπάγεται πως, την ίδια στιγμή που πρέπει να καταξιώνονται απερίφραστα οι ανάλγητες «ορθολογικές μεταμορφώσεις», πρέπει να απαξιώνονται με ακόμη μεγαλύτερη έμφαση οι «ευτελείς μικρο–ιδιοτέλειες» μιας κοινωνίας που δεν επιδιώκει παρά μόνο την επιβίωσή της.
Μολονότι το οριστικό «τέλος της ευμάρειας» εμφανίστηκε σε άμεση συνάρτηση με τη δημοσιονομική εκτροπή και την έκρηξη του δημόσιου χρέους και παγιώθηκε ως αποτέλεσμα των εσφαλμένων ή ακόμη και εγκληματικών χειρισμών των πολιτικών ηγεσιών, οι ρίζες αυτού του «τέλους» βρίσκονται στην αντικειμενική αδυναμία του κοινωνικού συστήματος να αναπαραχθεί ανταγωνιστικά, όπως και οι «άλλες» καπιταλιστικές χώρες.
Ισως, βέβαια, οι εξελίξεις αυτές να είναι αναπόφευκτες. Ταυτόχρονα, η Δημοκρατία φαίνεται να περιορίζεται στη συντήρηση ενός πολιτικού θεάτρου, όπου όλες οι καίριες αποφάσεις λαμβάνονται ερήμην των «λαών», ενώ η πολιτική μετατρέπεται σε απλή διαχείριση των συμφερόντων των δανειστών και των «αγορών» τους.
Ολες οι υπεύθυνες ηγεσίες στις πιο κρίσιμες στιγμές της πρόσφατης ιστορίας μας βρέθηκαν λιποβαρείς και μοιραίες. Ωστόσο, η εξακολουθητικά διάχυτη οργή και αγανάκτηση ούτε εκτονώνεται, ούτε υποχωρεί, ούτε, όμως, παράγει δικό της αυτόνομο πολιτικό λόγο και δικές της κοινωνικές προοπτικές. Η υπέρβαση του πολιτικού συστήματος είναι αναγκαία προϋπόθεση για την έξοδο από τα αδιέξοδα. Από μόνη της, όμως, η υπέρβαση αυτή δεν εγγυάται τίποτε και δεν οδηγεί πουθενά. Αλλά προδίκασε τη μοίρα της εκλογικής συμπεριφοράς της περασμένης Κυριακής. Αυτό που μάλλον φαντάζει πιθανόν, σε κάθε περίπτωση, είναι πως το φάντασμα βίαιων εκρήξεων και ανατροπών βρίσκεται μπροστά μας.
Οντως, πολλοί Ελληνες πολίτες έχουν απογοητευτεί από τους πολιτικούς όχι γιατί απορρίπτουν το παλαιό πελατειακό σύστημα, αλλά γιατί αυτό δεν έχει πλέον χρήματα να τους παράσχει. Τα δύο κόμματα εξουσίας της Ελλάδας, που είχαν καταστεί μηχανές πελατειακών σχέσεων σε κλίμακα εντυπωσιακή ακόμα και για τις προδιαγραφές μεσογειακής δημοκρατίας, ευθύνονται για την πολιτική χρεοκοπία της χώρας.
Ομως η τρέχουσα κρίση, το εφιαλτικό φάσμα πείνας εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και ο διεθνής εξευτελισμός της αξιοπρέπειας των Ελλήνων, έχουν ήδη λειτουργήσει σαν σιωπηλός καταλύτης κοινωνικής αφύπνισης, με συνέπεια το ΠΑΣΟΚ των Παπανδρέου –όπως έβγαλαν οι κάλπες– σημαίνει πλέον για τους πολλούς κάτι σαν το μισητό Παλάτι των Γλύξμπουργκ. Προφανώς, αυτά έχουν ξανασυμβεί στην Ελλάδα.
Ενα κόμμα εξουσίας προφανώς και πεινάει για την εξουσία, για να τη διαχειριστεί, υποτίθεται, όχι σαν αυτοσκοπό, αλλά «για το καλό του λαού και του τόπου». Αίφνης, συνιστά καραμπινάτο σύμπτωμα της βουλιμίας για την εξουσία και όσοι ελαφρώς ή βαρύτατα στιγματισμένοι από το στρατηγικό δόγμα υπεράσπισης του Μνημονίου, κρύβουν ρεαλιστικά τον πολιτικό αμοραλισμό τους
Z.Zήκου.
