Η αποτυχία των ηγετών των ελληνικών κομμάτων μετά τις πρόσφατες εκλογές, να συνεννοηθούν και να προχωρήσουν στη σύνθεση μιας ισχυρής κυβέρνησης ώστε να προστατέψουν τη χώρα από την διαφαινόμενη οικονομική κατάρρευση, επιβεβαιώνει τον τίτλο του άρθρου.
Αλλά το θέμα μας δεν αφορά τους πολιτικούς ηγέτες μόνο...
Στο παρελθόν οι ηγεσίες των επιχειρήσεων/οργανισμών, αποτελούσαν μία ελίτ, μία κλειστή κοινωνία, στην οποία κυριάρχησαν... μάνατζερ που έθεταν κανόνες από «πάνω προς τα κάτω» για τις επιχειρήσεις/οργανισμούς τους (θα έλεγα το ίδιο και για τις πολιτικές ηγεσίες, ιδίως στη χώρα μας). Επηρεασμένες από δύο παγκόσμιους πολέμους αλλά και δυσμενείς οικονομικές συγκυρίες, οι ηγεσίες των επιχειρήσεων και οργανισμών οργάνωσαν τις ιεραρχίες τους βασισμένες σε στρατιωτικές δομές, κτισμένες σε πολλαπλά επίπεδα, τα οποία εδραίωναν τον έλεγχο των κανόνων και των διαδικασιών τους. Με τον τρόπο αυτό οι μάνατζερ αναρριχήθηκαν στα διάφορα επίπεδα της ιεραρχίας αναζητώντας κυρίως την εξουσία, το κύρος, τα χρήματα και τα προνόμια που τα συνόδευαν. Κάπως ετσι έκτισαν και τη δομή του κράτους οι Έλληνες ηγέτες, αναζητώντας τα ίδια προνόμια και τη διαιώνιση της οικογενειοκρατίας και του νεποτισμού.
Τα πολλαπλά τεράστια οικονομικά σκάνδαλα στο πρόσφατο παρελθόν των ηγετών της Lehman brothers, Goldman Sachs, καθώς και της Siemens στη χώρα μας, καταδεικνύουν ένα μοντέλο ηγεσίας που δεν είναι λειτουργικό πλέον για τις επιχειρήσεις. Σήμερα ο οπορτουνισμός τείνει να αντικατασταθεί από τη γνώση. Έτσι, ένας χαρακτηριστικός τύπος του νέου ηγέτη, θα είναι εκείνος ο οποίος δεν θα εργάζεται μόνο για την εξυπηρέτηση των προσωπικών του συμφερόντων και των μετόχων της εταιρίας, αλλά για τους καταναλωτές και τους πελάτες της επιχείρησης και για κάθε έναν που επηρεάζεται άμεσα ή έμμεσα από τη δραστηριότητά της, δηλαδή για όλους τους συμμετόχους τους.
Σήμερα, οι επιχειρήσεις είναι γεμάτες γνώση και διαθέτουν ανθρώπους στην ιεραρχία τους, οι οποίοι δεν ανταποκρίνονται στο είδος ηγεσίας από «πάνω προς τα κάτω». Οι οποίες αντιλαμβάνονται σε βάθος την ανάγκη αξιοποίησης των ανθρώπων της γνώσης. Επικεντρώνοντας την προσοχή τους στους πελάτες τους, αναπληρώνουν έτσι το κενό που δημιούργησαν οι προηγούμενοι, που ηγούνταν «από πάνω προς τα κάτω» και εξυπηρετούσαν τα βραχυπρόθεσμα συμφέροντα των μετόχων τους. (βλ. Coca – Cola, Apple κλπ).
Τέτοιου είδους ηγέτες χρειαζόμαστε όχι μόνο στις επιχειρήσεις, αλλά και σε κάθε είδους οργάνωση και βεβαίως στα κράτη. Δηλαδή ηγέτες που θα έχουν τη γνώση και την ικανότητα να επικεντρώσουν την προσοχή τους στους ανθρώπους. Που θα μπορούν να ευθυγραμμίσουν όλους τους συμμετέχοντες, σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας διοίκησης, με μια και μόνο αποστολή και ένα ξεκάθαρο όραμα, το οποίο θα έχει σαν βασικό του στόχο, όχι μόνο τη διασφάλιση των δικαιωμάτων, αλλά και την εμπέδωση των υποχρεώσεων των ανθρώπων που συνθέτουν τα διάφορα κοινωνικά στρώματα απέναντι στο κράτος. Όπως για παράδειγμα την υποχρέωση των διαφόρων επαγγελματιών, να δηλώνουν τα πραγματικά τους έσοδα. (Κάτι που μας θίγει και προσβάλει όταν εκφράζεται από ξένα στόματα, αντί να μας προβληματίζει).
Που, θα φροντίζουν επίσης, να δίνουν κίνητρα στους ανθρώπους, ώστε να συμμετέχουν στη διαφάνεια, την ευνομία, την ομαλότητα της δημοκρατίας, τη διατήρηση των θεσμών, την παραγωγικότητα, την ανάπτυξη και τέλος στην πρόοδο, την προσωπική τους αλλά και του κράτους ως συνόλου. Κίνητρα, που στο τέλος, θα οδηγήσουν στην ευμάρεια των Ελλήνων πολιτών γενικότερα – και όχι μόνο τη δική τους.
Γνώσεις, που αν και διαθέτουν (θέλω να πιστεύω), δυστυχώς φαίνεται, ότι, δεν τις εφαρμόζουν οι σημερινοί πολιτικοί ηγέτες των κομμάτων, με αποτέλεσμα το καθεστώς της πελατειακής σχέσης, της διαπλοκής των επιχειρηματικών συμφερόντων και του ανάλγητου δημοσίου τέρατος που δημιούργησαν – μέσω του οποίου αναρριχήθηκαν στην εξουσία – να αρνούνται στην πραγματικότητα να το εγκαταλείψουν/Π.Τσαγκαράκης.
