Τι καταλαβαίνει ο μέσος ψηφοφόρος ακούγοντας τους δύο βασικούς μονομάχους της 17ης Ιουνίου να μιλούν; Πως σε αρκετά σημεία λένε σχεδόν τα ίδια πράγματα..
Ο Αλέξης Τσίπρας και οι επιτελείς του ξεκαθαρίζουν σε όλους τους τόνους πως τάσσονται υπέρ της παραμονής της χώρας στο ευρώ. Μάλιστα υποστηρίζουν πως με το δικό τους σχέδιο οικονομικής πολιτικής (που δεν θα στηρίζεται στο μνημόνιο, αλλά κάπου αλλού, που ακόμα δεν αποκαλύπτουν…) θα διασφαλιστεί η... παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Και όπως και να το κάνουμε, πείθουν όταν λένε πως η παραμονή της χώρας στο ευρώ άρχισε να αμφισβητείται ακριβώς όταν η Ελλάδα εισήλθε σε καθεστώς μνημονίων.
Εξίσου όμως και η ΝΔ έχει κάνει σημαία της προεκλογικής της καμπάνιας το αυτονόητο: την παραμονή της χώρας στο ευρώ –την οποία θέτει ως βασική προϋπόθεση για οποιαδήποτε μελλοντική συνεργασία– την ίδια στιγμή που προτάσσει παράλληλα την ανάγκη επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου, παρ'Α ότι και στην περίπτωσή του είναι ασαφές πώς την εννοεί…
Επιπλέον, τόσο ο Αντώνης Σαμαράς όσο και ο Αλέξης Τσίπρας μιλούν για ανάπτυξη. Αντιλαμβάνονται αμφότεροι –και σπεύδουν εξίσου να επικαλεστούν τις ευρωπαϊκές ζυμώσεις για μια άλλη πολιτική– πως η λιτότητα παράγει ύφεση και επιβαρύνει όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και την Ευρώπη συνολικά. Εκείνο που δεν ξεκαθαρίζουν είναι ο τρόπος που θα επιτευχθεί η ανάπτυξη στην Ελλάδα.
Αλλά ακόμα κι αν διέθεταν (ή διαθέτουν και απλώς δεν αποκαλύπτουν) σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας (σημ: ιδανικά θα αποτελέσει αντικείμενο εθνικής συζήτησης την επομένη των εκλογών), θα τελούσε υπό την αίρεση της συνέχισης της χρηματοδότησης της χώρας από τους δανειστές της. Διότι, ως γνωστόν, χωρίς χρήματα ανάπτυξη δεν επιτυγχάνεται.
Για να υπάρξουν λοιπόν χρήματα, οι Ευρωπαίοι καλούν την Ελλάδα να τηρήσει τις δεσμεύσεις του μνημονίου… Εδώ λοιπόν βρίσκεται το πρόβλημα και η διαφορά. Ο Αντώνης Σαμαράς περιορίζεται σε ορισμένες τροποποιήσεις, με τη σημαντικότερη να αφορά τη μείωση της φορολογίας για τις επιχειρήσεις, την ίδια στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας μιλά για συνολική απόρριψη του μνημονίου και επαναδιαπραγμάτευση από μηδενική βάση.
Μένει στους πολίτες να αποφασίσουν αν απορρίπτουν το μνημόνιο συνολικά ή αν μέσα σε αυτά εντοπίζουν πρόνοιες επωφελείς για τη χώρα που προάγουν την ανάπτυξη.
Το παρήγορο αυτή τη φορά είναι πως δεν θα χρειαστεί να αποφασίσουν εκ νέου. Τόσο ο Αντώνης Σαμαράς όσο και ο Αλέξης Τσίπρας έχουν ξεκαθαρίσει πως την επομένη των εκλογών η χώρα θα πρέπει να κυβερνηθεί, που σημαίνει πως θα αποδεχθούν το όποιο αποτέλεσμα βγάλει η κάλπη.
Π.Κ. Μαυρίδης
Ο Αλέξης Τσίπρας και οι επιτελείς του ξεκαθαρίζουν σε όλους τους τόνους πως τάσσονται υπέρ της παραμονής της χώρας στο ευρώ. Μάλιστα υποστηρίζουν πως με το δικό τους σχέδιο οικονομικής πολιτικής (που δεν θα στηρίζεται στο μνημόνιο, αλλά κάπου αλλού, που ακόμα δεν αποκαλύπτουν…) θα διασφαλιστεί η... παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Και όπως και να το κάνουμε, πείθουν όταν λένε πως η παραμονή της χώρας στο ευρώ άρχισε να αμφισβητείται ακριβώς όταν η Ελλάδα εισήλθε σε καθεστώς μνημονίων.
Εξίσου όμως και η ΝΔ έχει κάνει σημαία της προεκλογικής της καμπάνιας το αυτονόητο: την παραμονή της χώρας στο ευρώ –την οποία θέτει ως βασική προϋπόθεση για οποιαδήποτε μελλοντική συνεργασία– την ίδια στιγμή που προτάσσει παράλληλα την ανάγκη επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου, παρ'Α ότι και στην περίπτωσή του είναι ασαφές πώς την εννοεί…
Επιπλέον, τόσο ο Αντώνης Σαμαράς όσο και ο Αλέξης Τσίπρας μιλούν για ανάπτυξη. Αντιλαμβάνονται αμφότεροι –και σπεύδουν εξίσου να επικαλεστούν τις ευρωπαϊκές ζυμώσεις για μια άλλη πολιτική– πως η λιτότητα παράγει ύφεση και επιβαρύνει όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και την Ευρώπη συνολικά. Εκείνο που δεν ξεκαθαρίζουν είναι ο τρόπος που θα επιτευχθεί η ανάπτυξη στην Ελλάδα.
Αλλά ακόμα κι αν διέθεταν (ή διαθέτουν και απλώς δεν αποκαλύπτουν) σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας (σημ: ιδανικά θα αποτελέσει αντικείμενο εθνικής συζήτησης την επομένη των εκλογών), θα τελούσε υπό την αίρεση της συνέχισης της χρηματοδότησης της χώρας από τους δανειστές της. Διότι, ως γνωστόν, χωρίς χρήματα ανάπτυξη δεν επιτυγχάνεται.
Για να υπάρξουν λοιπόν χρήματα, οι Ευρωπαίοι καλούν την Ελλάδα να τηρήσει τις δεσμεύσεις του μνημονίου… Εδώ λοιπόν βρίσκεται το πρόβλημα και η διαφορά. Ο Αντώνης Σαμαράς περιορίζεται σε ορισμένες τροποποιήσεις, με τη σημαντικότερη να αφορά τη μείωση της φορολογίας για τις επιχειρήσεις, την ίδια στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας μιλά για συνολική απόρριψη του μνημονίου και επαναδιαπραγμάτευση από μηδενική βάση.
Μένει στους πολίτες να αποφασίσουν αν απορρίπτουν το μνημόνιο συνολικά ή αν μέσα σε αυτά εντοπίζουν πρόνοιες επωφελείς για τη χώρα που προάγουν την ανάπτυξη.
Το παρήγορο αυτή τη φορά είναι πως δεν θα χρειαστεί να αποφασίσουν εκ νέου. Τόσο ο Αντώνης Σαμαράς όσο και ο Αλέξης Τσίπρας έχουν ξεκαθαρίσει πως την επομένη των εκλογών η χώρα θα πρέπει να κυβερνηθεί, που σημαίνει πως θα αποδεχθούν το όποιο αποτέλεσμα βγάλει η κάλπη.
Π.Κ. Μαυρίδης
