Οι περισσότερες Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δείχνουν -τουλάχιστον προσπαθούν να φανεί πως δείχνουν- συμπάθεια για το δράμα που περνάει η Ελλάδα.
Έχουν πλήρη επίγνωση της κατάστασης που επικρατεί και του γεγονότος ότι η οικονομία μας, ο κοινωνικός ιστός και το κράτος μας, καταρρέει. Ταυτόχρονα όμως, έχουν κουραστεί με το «ελληνικό ζήτημα» και θέλουν να τελειώνουν, με τον ένα τρόπο ή με τον άλλον.
Για να έλθουμε λίγο στη θέση τους, ας φανταστούμε ότι είμαστε Γερμανοί, ή Ολλανδοί, ή Φινλανδοί και έχουμε απέναντί μας μία... χώρα που ζητάει βοήθεια.
Αυτή η χώρα μας είχε ζητήσει πριν 30 χρόνια να μπει στην ΕΟΚ. Γνωρίζαμε και γνώριζε και εκείνη ότι δεν είναι έτοιμη, αλλά αφού η κυβέρνησή της το ζήτησε επιμόνως και νιώθαμε και εμείς στενούς πολιτιστικούς δεσμούς μαζί της, ενώ είχε και καίρια γεωστρατηγική σημασία, τη βάλαμε μέσα.
Στη συνέχεια, της δώσαμε περίπου 80 δισεκατομμύρια ευρώ σε επιδοτήσεις για να συγκλίνει με το δικό μας βιοτικό επίπεδο.
Τα περισσότερα από αυτά τα δισεκατομμύρια τα φάγανε ή τα σπατάλησαν επιτήδειοι της ίδιας αυτής χώρας, από αγρότες, μέχρι εργολάβοι και υπουργοί.
Όλοι πάντως ήταν πολίτες αυτής της χώρας.
Τελοσπάντων όμως, η σύγκλιση σε κάποιο βαθμό επιτεύχθηκε με τόσα χρήματα που τη μπουκώσαμε.
Στη συνέχεια, η κυβέρνησή της μας ζήτησε να τη βάλουμε στο ευρώ. Και πάλι ξέραμε ότι δεν είναι έτοιμη, αλλά εκτιμήσαμε την προσπάθεια που έγινε και τα παρακάλια και επειδή μας συνέφερε και τότε να έχει πολλά μέλη η ευρωζώνη και να γίνει μπούγιο, κάναμε τα στραβά μάτια στα ψεύτικα νούμερα (είχαμε κι εμείς άλλωστε ψεύτικα νούμερα) και τη βάλαμε μέσα.
Μετά, επειδή είχε ευρώ, αυτή η χώρα μπορούσε να δανείζεται σχεδόν τζάμπα, με επιτόκιο μόλις 0,3% παραπάνω από το γερμανικό μπουντ. Βλέπαμε ότι δανείζεται πάρα πολύ, της τραβήξαμε το αυτί, της βάλαμε πρόστιμα, την πήγαμε στα ευρωπαϊκά δικαστήρια για τις κοινοτικές οδηγίες που δεν ενσωμάτωνε, τη βάλαμε και καμιά εκατοστή φορές στη διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος.
Βέβαια, είμαστε κι εμείς απρόσεκτοι, γιατί δεν πήραμε χαμπάρι ότι αυτοί εκεί κάτω είχαν τινάξει την μπάνκα στον αέρα. Μόλις αποκαλύφθηκε, οι αγορές σταμάτησαν να τους δανείζουν, το ίδιο και οι τράπεζές μας.
Εμείς, θα μπορούσαμε να αποζημιώσουμε μόνο τις τράπεζές μας και να τελειώνουμε. Αλλά αυτή η χώρα μας ζήτησε βοήθεια, επειδή οι μεγαλύτεροι πιστωτές της ήταν τα δικά της ασφαλιστικά ταμεία και οι δικές της τράπεζες, και θα κατέρρεαν αν χρεοκοπούσε.
Της είπαμε λοιπόν: «σου δίνουμε όσα λεφτά δεν έχουν δοθεί ποτέ σε ένα κράτος, με ευνοϊκό επιτόκιο. Αλλά μέσα σε τρία χρόνια, πρέπει να καταφέρεις να ζεις με όσα βγάζεις, ώστε να μη χρειαστεί να σου δανείζουμε για πάντα».
Η χώρα αυτή συμφώνησε.
Μετά μας είπε ότι τελικά δεν μπορούσε, ότι το χρονοδιάγραμμα των τριών χρόνων ήταν πολύ φιλόδοξο, το επιτόκιο με το οποίο τη δανείζουμε πολύ μεγάλο, η περίοδος αποπληρωμής πολύ μικρή και το χρέος της πολύ μεγάλο για να εξυπηρετηθεί. Συμφωνήσαμε σε όλα.
«Mea culpa» είπαμε και της μειώσαμε στο επιτόκιο στο 2,8%, όσο δηλαδή δανείζονται οι πιο πειθαρχημένοι από εμάς.
Της πήγαμε την περίοδο αποπληρωμής των δανείων στα 30 χρόνια.
Της κουρέψαμε και 100 δισεκατομμύρια χρέους και είπαμε ότι επειδή οι τράπεζές της θα πάθουν μεγάλη ζημιά από το κούρεμα, θα τις στηρίξουμε και αυτές εμείς.
Στο μεταξύ, αυτή η χώρα δεν έκανε τίποτα για να εξορθολογήσει το κράτος της, να προσαρμόσει την οικονομία της στην χωρίς δανεικά πραγματικότητα, να καταπολεμήσει τη διαφθορά, την αναποτελεσματικότητα, τη φοροδιαφυγή.
Μας βρίζουν οι πολίτες της ολημερίς κι ολονυχτίς, μας απειλούν ότι θα μας βάλουν μπουρλότο, πλακώνουν τους τουρίστες μας που την επισκέπτονται, κλείνουν λιμάνια, δρόμους και αεροδρόμια και γενικά κάνουν ό,τι μπορούν για να ενισχύσουν την αβεβαιότητα, να πλήξουν το εμπόριο και τον τουρισμό τους και να αποτρέψουν οποιονδήποτε θα ήθελε να επενδύσει στη χώρα τους και να δημιουργήσει θέσεις εργασίας.
Όσο δε μας απειλούν ότι θα φύγουν από το ευρώ, σηκώνουν τα λεφτά από τις τράπεζές τους και τα χώνουν κάτω από στρώματα, πίσω από ντουλάπες, μέσα σε θυρίδες, κλπ. Και μετά μας ζητάνε να προσφέρουμε έκτακτη ταμειακή στήριξη στις δικές τους τράπεζες.
Και τέλος, δεν αναγνωρίζουν πολλοί από αυτούς τη νομιμότητα των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεών τους.
Πραγματικά είμαστε σε απελπισία, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε μαζί τους.
Εν πάση περιπτώσει, αν θέλουν να χωρίσουν οι δρόμοι μας, ας χωρίσουν.
Υ.Γ. Φυσικά, δεν είναι όλοι οι Έλληνες έτσι. Αλλά οι Ευρωπαίοι γενικεύουν. Όπως εμείς λέμε «οι Γερμανοί», σαν να επρόκειτο για ένα ενιαίο πρόσωπο, έτσι και αυτοί λένε «οι Έλληνες».
