Αναζητώντας ένα σχέδιο..

Υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά μεταξύ της χρεοκοπίας επιχειρήσεων και κρατών.
Αν μια επιχείρηση χρεοκοπήσει, δημιουργείται στη θέση της άλλη και οι εργαζόμενοι συνεχίζουν αλλού τη ζωή τους.  

Για τα κράτη δεν ισχύει αυτό. Αν ένα κράτος χρεοκοπήσει, δεν δημιουργείται άλλο στη θέση του.
Παραμένει επί μακρόν χρεοκοπημένο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη ζωή των πολιτών του...

 Ένας σοβαρός μάνατζερ δεν θα επιδίωκε ποτέ να αναλάβει μια χρεοκοπημένη επιχείρηση. Εκτός αν ήταν:
-Αφελής να πιστεύει πως η επιχείρηση δεν έχει χρεοκοπήσει ακόμα κι έχει ελπίδες να ζήσει.
-Ονειροπόλος να πιστεύει ότι με τη..   σκληρή δουλειά και τις εξειδικευμένες γνώσεις του θα την ξανακάνει βιώσιμη.
-Απελπισμένος, χωρίς άλλη καλύτερη δουλειά να κάνει (σε αυτή τη περίπτωση μάλλον δεν θα ήταν σοβαρός).
-Δόλιος να γνωρίζει πως η συγκεκριμένη επιχείρηση έχει από πίσω... λίπος που ουδείς το βλέπει και άρα θα είναι αυτός που θα το οικειοποιηθεί.

Τι από τα παραπάνω ισχύει για όσους διεκδικούν σήμερα να αναλάβουν τη διακυβέρνησης της χώρας για να τη «σώσουν»;
 Πιστεύουν ότι το ελληνικό κράτος δεν έχει χρεοκοπήσει και μπορεί να συνεχίσει να ζει όπως ζούσε μέχρι σήμερα; Κάθε άλλο. Ουδείς το αναφέρει αυτό.
Όλοι επισημαίνουν την ανάγκη ριζικών αλλαγών στη λειτουργία ενός κράτους αναποτελεσματικού, φθαρμένου και διεφθαρμένου, που αποτελεί μόνιμη πηγή της ελληνικής κακοδαιμονίας –στην οποία εσχάτως προστέθηκε η διεθνής οικονομική κρίση, τα δομικά προβλήματα της ΕΕ κ.ο.κ.– και επιδείνωσε την κατάσταση.
Το περίεργο είναι πως ουδείς αναφέρει πώς το συγκεκριμένο κράτος θα γίνει λειτουργικό και αποτελεσματικό.
Ουδείς μάς λέει πώς θα (ξανα)πάρει μπρος η επιχείρηση.

Μα για να αναθέσει κάποιος τη διοίκηση της επιχείρησής του σε κάποιον μάνατζερ, θα πρέπει ο μάνατζερ να του παρουσιάσει ένα συγκεκριμένο, ρεαλιστικό, εφαρμόσιμο και τελικά πειστικό business plan, ώστε να μπορέσει ο ιδιοκτήτης να τον προσλάβει.
Το να διαπιστώνει το πρόβλημα που πρώτος απ' όλους ο ιδιοκτήτης το γνωρίζει δεν αρκεί.
Πολύ δε περισσότερο δεν πείθει λέγοντας απλώς «εγώ θα σώσω το μαγαζί σου», επικαλούμενος ως μοναδικό επιχείρημα την ανικανότητα όλων των προηγούμενων να το σώσουν.

Σε αυτή την περίπτωση εύκολα υποθέτει κανείς πως ο συγκεκριμένος μάνατζερ είτε είναι άσχετος με το αντικείμενο είτε είναι αφελής να νομίζει ότι μπορεί να αναλάβει το «μαγαζί» είτε κάτι άλλο έχει κατά νου.
Ποιος, αλήθεια, γνωρίζει τι πραγματικά συμβαίνει στην περίπτωση όσων διεκδικούν τη διακυβέρνηση της χώρας;
Ουδείς, ίσως ελάχιστοι... Γνωστό όμως είναι πως ουδείς απ' αυτούς μιλά συγκεκριμένα.
Ουδείς έχει αξιόπιστο business plan.

Βεβαίως, υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά.
Τα κράτη δεν είναι επιχειρήσεις. Αν μια επιχείρηση χρεοκοπήσει, δημιουργείται στη θέση της άλλη και οι εργαζόμενοι συνεχίζουν αλλού τη ζωή τους.
Για τα κράτη δεν ισχύει αυτό. Αν ένα κράτος χρεοκοπήσει, δεν δημιουργείται άλλο στη θέση του. Παραμένει επί μακρόν χρεοκοπημένο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη ζωή των πολιτών του...

Π.Κ. Μαυρίδης