Σήμερα, σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, οι εγγεγραμμένοι άνεργοι στην Ελλάδα είναι περίπου 1.200.000.
Αν συνυπολογίσουμε και αυτούς που δεν έχουν επισήμως δηλώσει οτι είναι άνεργοι, φτάνουμε στο 1.400.000...
Απο τους εγγεγραμμένους, αυτοί που εισπράττουν επίδομα ανεργίας είναι μόλις 340.000.
Οι υπόλοιποι δεν εισπράττουν τίποτα... επειδή είναι άνεργοι για περισσότερο απο ένα χρόνο.
Η κατάσταση αυτή είναι ασφαλώς τραγική και γίνεται πολύ τραγικότερη αν λάβουμε υπόψη τα στοιχεία απο την Επιθεώρηση Εργασίας που αφορούν τους εργαζόμενους που δεν πληρώνονται. Οι πληροφορίες απο αυτή την υπηρεσία αναφέρουν οτι φέτος περί τους 560.000 εργαζόμενους είναι απλήρωτοι για διάστημα απο 3 έως 8 μήνες. Και το ενδιαφέρον είναι οτι αυτοί οι απλήρωτοι εργαζόμενοι, δεν καταγγέλουν τους εργοδότες τους, απλώς προσφεύγουν διερευνητικά στην Επιθεώρηση Εργασίας αναζητώντας συμβουλές ή παρακαλώντας να τηλεφωνήσει η υπηρεσία στους εργοδότες και να πάρει μια απάντηση σχετικά με το πότε σκοπεύει να τους πληρώσει.
Βασική αιτία της μη πληρωμής των εργαζομένων είναι οτι οι εργοδότες προσπαθούν απο τον μειωμένο τζίρο τους να πληρώσουν πρώτα τις υποχρεώσεις στο Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία (που είναι ποινικά κολάσιμη η μη πληρωμή τους) και μετά τους εργαζόμενους. Δυστυχώς στις περισσότερες περιπτώσεις το Δημόσιο απορροφά όλη τη ρευστότητα της επιχείρησης και λεφτά για τους εργαζόμενους δεν μένουν. Η πληρωμή των τραπεζών για τα δάνεια έρχεται σε τρίτη προτεραιότητα για κάθε επιχείρηση.
Είναι προφανές οτι αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ καιρό ακόμη. Θα μου πείτε: Και τι μπορεί να γίνει; Δυστυχώς δεν ξέρω να απαντήσω. Αλλα όπως όλοι μπορούν εύκολα να αντιληφθούν, ένα τόσο μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού (το 24%) που είναι άνεργο και το επιπλέον 10% που είναι απλήρωτοι εργαζόμενοι οι οποίοι λογικά καλούνται να συντηρήσουν τις οικογένειες τους, βρίσκονται κάτω απο τα όρια της φτώχειας και αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης.
Με λίγα λόγια ο μισός πληθυσμός της χώρας (συμπεριλαμβανομένων των οικογενειών που ματαίως περιμένουν απο τον άνεργο ή απλήρωτο να φέρει κάποια χρήματα στο σπίτι) βρίσκεται στα όρια της φτώχειας και αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης.
Το πρόβλημα παύει να είναι οικονομικό και γίνεται ανθρωπιστικό. Και τα ανθρωπιστικά προβλήματα δεν λύνονται με συνταγές λιτότητας όπως αυτές που εφαρμόζονται ή συζητιούνται σήμερα, αλλά καταλήγουν σε πολύ βίαιες συνήθως εξελίξεις. Και αυτές πρέπει να περιμένουμε τους επόμενους μήνες, μετά το καλοκαίρι, αν δεν αλλάξει κάτι.
Το κάτι που μπορεί να αλλάξει είναι να ενισχυθεί με ρευστότητα η αγορά ώστε να μπορούν οι επιχειρήσεις να πληρώνουν τους εργαζόμενους τους και να αρχίσουν σταδιακά να προσλαμβάνουν τους ανέργους. Αυτό δεν φαίνεται καθόλου πιθανό αν δεν ξεκινήσει η χρηματοδότηση της Ελλάδας απο το διεθνές τραπεζικό σύστημα, κάτι που σήμερα δεν συζητιέται καν.
Αυτό που συζητιέται και που είναι πιθανό, είναι να αυξηθούν οι χρηματοδοτήσεις απο την Ευρωπαική Τράπεζα Επενδύσεων και αυτό ασφαλώς θα δώσει κάποια ανάσα στις επιχειρήσεις.
Είναι επίσης πιθανό να επιστρέψουν στις τράπεζες κάποια χρήματα που βρίσκονται σήμερα στα σεντούκια (ξαναμπήκαν στις τράπεζες 5 απο τα 17 δις που υπολογίζεται οτι βρίσκονται στα σεντούκια) και ενδεχομένως σε τράπεζες του εξωτερικού – αν και αυτό το τελευταίο δεν το βρίσκουν ιδιαίτερα πιθανό οι τραπεζίτες.
Δεν αρκούν όμως αυτά. Το αναγκαίο είναι να περιοριστεί η ασφυξία που προκαλεί το δημόσιο στις επιχειρήσεις και στους πολίτες απορροφώντας όλους τους πόρους τους. Και ένας τρόπος είναι ο συμψηφισμός οφειλών και απαιτήσεων μεταξύ ιδιωτών και δημοσίου, (σήμερα το Δημόσιο χρωστάει σε ιδιώτες 6,2 δις).
Θετική επίδραση στην ρευστότητα θα έχει και η πληρωμή του ΦΠΑ όταν αυτός εισπράττεται πραγματικά και όχι όταν τιμολογείται απο την επιχείρηση. Διότι σήμερα οι περισσότερες επιχειρήσεις προπληρώνουν τον ΦΠΑ ενώ δεν τον έχουν εισπράξει λόγω του ότι οι πληρωμές των συναλλαγών γίνονται μεταχρονολογημένα.
Υπάρχουν και πολλά άλλα «μικροπράγματα» που πρέπει το οικονομικό επιτελείο να ανακαλύψει και να ρυθμίσει για να αποκατασταθεί η ρευστότητα. Δεν είναι εύκολο, είναι όμως αναγκαίο.
Γ,Νικολοπουλος
