Καλό θα ήταν σήμερα που ακούσαμε τελικά οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, οι οποίες γίνονται υπό το άγρυπνο μάτι της τρόικας, να κατανοήσουμε ποιους εκπροσωπεί η τρόικα. Διότι μόνο έτσι θα μπορέσει η παρούσα κυβέρνηση να ανακαλύψει ρωγμές στο εσωτερικό της και να πετύχει ένα εθνικά επιθυμητό και συμφέρον αποτέλεσμα στη διαπραγμάτευση που θα ακολουθήσει –εφόσον η διαπραγμάτευση μεταξύ των τριών κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση αποφέρει– την πολυπόθητη ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνησης.
Εκπροσωπεί λοιπόν η τρόικα τα συμφέροντα αποκλειστικά του Βερολίνου, που επιθυμεί την απόλυτη υπαγωγή της χώρας στον έλεγχο των γερμανικών πολυεθνικών; Ή εκπροσωπεί και μια σημαντική μερίδα... αμερικανικών συμφερόντων, που θέλουν την Ελλάδα να παραμείνει όρθια – πόλος σταθερότητας σε μια (εν δυνάμει) αποσταθεροποιημένη Νοτιοανατολική Μεσόγειο;
Το ερώτημα βεβαίως είναι αρκούντως απλουστευτικό, καθώς υπάρχουν παράμετροι που προδιαγράφουν μια έκδηλη πολυπλοκότητα. Όμως τίθεται για την οικονομία της συζήτησης και του προβληματισμού εν γένει.
Εξίσου λοιπόν απλουστευτικά (πλην όμως απολύτως ρεαλιστικά) μπορεί να υποθέσει κανείς πως η Ελλάδα στην παρούσα χρονική συγκυρία εκτός από «πειραματόζωο» της υπό διαμόρφωση «νέας τάξης πραγμάτων» διεθνώς είναι και πεδίο αντιπαράθεσης άκρως αντιτιθέμενων διεθνών (εθνικών και... πολυεθνικών) συμφερόντων. Αρκεί μια πρόχειρη ματιά στους φακέλους των υπό αποκρατικοποίηση οργανισμών και δημόσιων επιχειρήσεων και σε όσους εκδηλώνουν ενδιαφέρον εξαγοράς για να πειστεί και ο πλέον δύσπιστος...
Περαιτέρω, με μια προσεκτικότερη ματιά θα διέβλεπε κανείς και τα τεράστια περιθώρια ελιγμών, όπως και διαπραγματευτικών δυνατοτήτων, που έχει η Ελλάδα. Υπό την προϋπόθεση βέβαια πως η κυβέρνηση που εξέλεξε ο ελληνικός λαός έχει την πολιτική βούληση να διαπραγματευτεί σοβαρά με γνώμονα το εθνικό συμφέρον και την προκοπή των Ελλήνων, το σθένος και την ικανότητα να το πράξει.
Τι σημαίνει αυτό πολύ απλά; Πως η αξία της χώρας δεν βρίσκεται μόνο στις ανεξάντλητες πλουτοπαραγωγικές της πηγές, αλλά και στην άκρως σημαντική γεωπολιτική της θέση. Πρόκειται για αξία κρυμμένη και ξεχασμένη, που μια εμπνευσμένη και αποφασισμένη πολιτική ηγεσία θα πρέπει να αναδείξει και αξιοποιήσει.
Επιστρέφοντας λοιπόν στο παραπάνω απλουστευτικό ερώτημα, η... κρυμμένη (απλουστευτική) απάντηση θέλει την Ελλάδα να μην έχει πει ακόμα την τελευταία της λέξη. Πως υπάρχει ανυπολόγιστο απόθεμα αξίας προς εκμετάλλευση, αν γίνει σοβαρή και μεθοδική δουλειά εθνικά προσανατολισμένη. Διότι αν δεν υπήρχε αυτό το απόθεμα αξίας (που εντέχνως κάποιοι προσπαθούν να πείσουν τον ελληνικό λαό πως έχει εξαντληθεί), καμία τρόικα δεν θα ενδιαφερόταν να μας «σώσει». 'Απαντες θα είχαν εγκαταλείψει την Ελλάδα και τους Έλληνες στην (κακή) τύχη τους...
Π.Κ. Μαυρίδης
