Σε μια χώρα στην οποία ο ιδιωτικός τομέας έχει γονατίσει από τα λουκέτα και την ανεργία, στον δημόσιο τομέα γιατί οι απολύσεις πρέπει να είναι ακόμη «ταμπού»;
Έως πότε θα επιλέγουμε τις «εύκολες λύσεις»;
Πότε, επιτέλους, θα καταλάβουμε σε αυτόν τον τόπο ότι δημοσιονομική προσαρμογή σημαίνει και συρρίκνωση του δημόσιου τομέα μέσω της κατάργησης των τμημάτων του που αποδεδειγμένα δεν προσφέρουν;
Έως πότε θα... καλείται ο κάθε συνεπής εργαζόμενος και φορολογούμενος, είτε απασχολείται στον ιδιωτικό είτε στο δημόσιο τομέα, να επωμίζεται τα βάρη που συνεπάγεται για τους ώμους του ένα υπερτροφικό και αναποτελεσματικό κράτος, το οποίο θεωρούσε εχθρό του έως τώρα την επιχειρηματικότητα και την αντιμετώπιζε ως ποινικό αδίκημα;
Στη χώρα μας συντελείται μια πρωτοφανής αδικία, η οποία καταδικάζει το υγιές και παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας μας στην ανέχεια, χάριν της διατήρησης πελατειακών σχέσεων δεκαετιών, και τη χώρα ολόκληρη στη βαθιά ύφεση.
Η συνεχής προσφυγή στην επιλογή της «εύκολης λύσης» των οριζόντιων μαχαιριών σε μισθούς και συντάξεις, αλλά και της υπερφορολόγησης είναι αυτή η οποία φέρει σήμερα το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την ένταση με την οποία πλήττουν την Ελλάδα η ύφεση και η ανεργία.
Η ζήτηση προϊόντων και υπηρεσιών έχει εκμηδενιστεί, καθώς το κράτος απομυζά τους πολίτες μέσω των φόρων για να διατηρήσει ανέπαφες τις δομές του και την αναποτελεσματική λειτουργία του.
Η φοροδιαφυγή παραμένει η κυριότερη πηγή κοινωνικής και οικονομικής αδικίας, καθώς το κράτος είτε την ενθαρρύνει, είτε αδυνατεί να την πατάξει, αλλά πλάι της εξακολουθεί να στέκει περήφανα και η νόμιμη διασπάθιση των χρημάτων των φορολογουμένων, μέσω της σπατάλης, της αδιαφάνειας και της αναποτελεσματικότητας που χαρακτηρίζει τη λειτουργία της κρατικής μηχανής στην Ελλάδα.
Κυβερνήσεις επί κυβερνήσεων, της παρούσας συμπεριλαμβανομένης, αρνούνται να «αγγίξουν» το ζήτημα της συρρίκνωσης του δημόσιου τομέα, μέσω της ριζικής αναδιοργάνωσής του και της κατάργησης όσων τμημάτων του στέκουν εδώ και χρόνια ανενεργά.
«Όχι στις απολύσεις» στον δημόσιο τομέα ήταν ο κοινός παρανομαστής των τριών πολιτικών αρχηγών που στηρίζουν την κυβέρνηση.
Γιατί;
Επειδή διοικούν το μαγαζί που λέγεται Ελλάδα με τα λεφτά των Ελλήνων φορολογουμένων; Των ίδιων ανθρώπων που καταδικάζουν στην ανέχεια, αρνούμενοι να μειώσουν το δημοσιονομικό κόστος που βαραίνει τους ώμους τους;
Δεν υπάρχει δημόσιο χρήμα. Υπάρχει το χρήμα των φορολογουμένων. Αυτό ποιος θα το σεβαστεί σε αυτόν τον χρεοκοπημένο τόπο;
Οι περικοπές, ύψους 11,7 δισ. ευρώ, τις οποίες εις μάτην ζητά από τους ομολόγους του υπουργούς ο κ. Ι. Στουρνάρας, οφείλουν να έχουν μόνιμο χαρακτήρα και να αφορούν στη σμίκρυνση του δημόσιου τομέα στην Ελλάδα.
Οφείλουν να αφορούν στο λουκέτο των φορέων και των υπηρεσιών εκείνων που πράγματι δεν προσφέρουν χρήσιμο έργο και στην εκμηδένιση της σπατάλης, της γραφειοκρατίας και της αδιαφάνειας στο ελληνικό κράτος.
Δύσκολο; Ίσως. Πρέπει όμως να γίνει.
Όσο ασφυκτική και εάν είναι η πίεση των δανειστών μας και κοινοτικών εταίρων, για την άμεση και άκριτη υιοθέτηση περικοπών, με τη μορφή κατάργησης επιδομάτων ή την υιοθέτηση άλλων εύκολων λύσεων, όπως ένα νέο μαχαίρι στις συντάξεις, η παρούσα κυβέρνηση οφείλει να αντιπαραθέσει το εύλογο «ισοδύναμο» της μείωσης του δημόσιου τομέα.
Οφείλει να προωθήσει άμεσα τις αποκρατικοποιήσεις, και μάλιστα σε ευρεία κλίμακα, οφείλει να προχωρήσει στην κατάργηση φορέων και οργανισμών, οφείλει να μειώσει τις θέσεις απασχόλησης που κρίνονται μη απαραίτητες.
Κατά τρόπο αξιοκρατικό και αντικειμενικό.
Τα οφείλει δε όλα αυτά όχι στους δανειστές, αλλά στον ίδιο τον ελληνικό λαό, ο οποίος φέρει σήμερα το βάρος της κρίσης..
Ν.Γ. Δρόσος
