Δεν είναι βέβαιο αν το δραματικό νούμερο του 1.147.372 ανέργων απηχεί την πραγματικότητα στην Ελλάδα. Δεν είναι βέβαιο αν το 22,6% είναι ένα πραγματικό νούμερο.
Προφανώς, τα νούμερα αφορούν την καταμέτρηση των επισήμως ανέργων.
Οι ελεύθεροι επαγγελματίες χωρίς δουλειά ή όσοι εργάζονται αλλά δεν αμείβονται δεν είναι κι αυτοί, υπό μια έννοια, άνεργοι που δεν καταμετρώνται;
Αναρωτιέται λοιπόν κανείς με τον ωμό ρεαλισμό των αριθμών και όχι των κοινωνικών τους επιπτώσεων πώς είναι δυνατόν να υπάρχει απαίτηση είσπραξης των φόρων όταν ένας στους δύο Έλληνες βρίσκεται εκτός αγοράς εργασίας.
Όταν... ουσιαστικά ένας Έλληνας πολίτης καλείται, εκτός από τον εαυτό του, να θρέψει και άλλον έναν. Με την πρόχειρη υπόθεση πως ο μέσος πραγματικός μισθός ή σύνταξη έχει κατέλθει στα 800 ευρώ, τότε πάλι πρόχειρα, κατά μέσο όρο, αναλογούν στον κάθε Έλληνα 400 ευρώ για να ζήσει.
Κι επειδή αυτό δεν είναι δυνατόν, ούτε για να επιβιώσει κανείς, αλλά ούτε και για να μοιραστεί ισόποσα το συγκεκριμένο νούμερο, τότε εύκολα συμπεραίνει κανείς πως είτε ένας εργαζόμενος δουλεύει για να θρέψει περισσότερους από δύο είτε πως πολλοί συμπολίτες μας βιώνουν ήδη μια ανθρωπιστική καταστροφή.
Πίσω στον ωμό ρεαλισμό των αριθμών και πάλι, αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν να πιστεύουν η τρόικα και οι ξένοι δανειστές πως θα βρεθούν τα χρήματα για να αποπληρώσει η Ελλάδα τα χρέη της. Προφανώς δεν το πιστεύουν ούτε οι ίδιοι, αλλά πολύ απλά αδιαφορούν.
Διότι είναι σαφές πως δεν προσβλέπουν να κερδίσουν από την επιστροφή των χρημάτων που θα παραχθούν και διατεθούν ως μέρισμα στην Ελλάδα.
Θα κερδίσουν εξαγοράζοντας δημόσια και ιδιωτική περιουσία στην Ελλάδα σε τιμή εκποίησης. Θα κερδίζουν απορροφώντας ως εργατικό δυναμικό υψηλού επιπέδου ό,τι ικανότερο διαθέτει η χώρα και θα της ήταν απαραίτητο για να επιτύχει την οικονομική της ανάκαμψη.
Παράλληλα λοιπόν με την ανεργία, το νέο επικίνδυνο φαινόμενο που βρίσκεται σε εξέλιξη είναι η μετανάστευση όχι μόνο των νεο-εισερχόμενων στην αγορά εργασίας, αλλά και όσων είχαν καριέρες 15-25 ετών στην αγορά και τώρα βρίσκονται είτε σπίτι τους είτε εκτός Ελλάδας.
Στη λογική του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» που εισέρχεται η ελληνική κοινωνία, η προσδοκία της οικονομικής ανάκαμψης γίνεται όνειρο θερινής νυκτός. Κάποιοι θα μεταναστεύουν για ένα καλύτερο αύριο, κάποιοι θα εξωθούνται στην παρανομία για να επιβιώσουν, κάποιοι θα γίνονται αρνητές πληρωμής των φόρων αφού δεν θα έχουν να πληρώσουν. Και όλοι μαζί θα θέτουν σε δεύτερη μοίρα τη σωτηρία της χώρας, καθώς ευνόητα θα προέχει η επιβίωση των ίδιων και των οικογενειών τους...
Π.Κ. Μαυρίδης
