Πριν από περίπου έναν χρόνο, όταν ο τότε υπουργός Οικονομικών κ. Ευάγγελος Βενιζέλος παρουσίαζε το πακέτο των μέτρων που πήρε η κυβέρνηση Παπανδρέου για να εξασφαλίσει τη δόση του δανείου, δήλωσε ότι πρέπει επιτέλους να μπει πάτος στο βαρέλι ώστε να πιάσουν τόπο οι θυσίες των φορολογουμένων.
Ομως κάτι τέτοιο δεν έγινε.
...Και έτσι η σημερινή κυβέρνηση Σαμαρά που ψάχνει και αυτή μέτρα για να εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση της χώρας από το 2013 και μετά, δεν θα μπορέσει, όπως όλα δείχνουν, να αποφύγει τις οριζόντιες περικοπές, οι οποίες θα πλήξουν και πάλι μισθωτούς και... συνταξιούχους.
Εκτός και αν πάρει άμεσα γενναίες αποφάσεις. Οπως π.χ. να απαλλαγεί το Δημόσιο από τον μεγαλύτερο μηχανισμό παραγωγής ελλειμμάτων, τον ΟΣΕ. Σύμφωνα με το πρώτο μνημόνιο, η εξυγίανση του ΟΣΕ θα έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί τον Μάρτιο του 2011. Αντ' αυτού ο ΟΣΕ το 2011 παρουσίασε μεγαλύτερες ζημιές, σχεδόν διπλάσιες από το 2010. Αυτές ανήλθαν σε 1.760 εκατ. ευρώ από 825 εκατ. ευρώ! Αν μάλιστα συνυπολογιστούν και το δανεικά και αγύριστα προς την ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ύψους 800 εκατ. ευρώ (χρέη που προβλέπεται να διαγραφούν και τα οποία ο ΟΣΕ δεν έχει συνυπολογίσει στον ισολογισμό του), ο λογαριασμός ξεπερνά τα 2,5 δισ. ευρώ, όσα δηλαδή τα έσοδα του κράτους από το αντιλαϊκό, «χαράτσι» της ΔΕΗ.
Και μπορεί μεγάλο μέρος των ζημιών αυτών να είναι λογιστικές, δεν παύει όμως να μειώνει τα ίδια κεφάλαια της επιχείρησης, τα οποία καλύπτει ο μοναδικός της μέτοχος, το Δημόσιο, δηλαδή ο έλληνας φορολογούμενος. Ομως πέραν αυτού, ΟΣΕ και ΤΡΑΙΝΟΣΕ εξακολουθούν να λειτουργούν κόντρα σε κάθε επιχειρηματική λογική, καθώς για να πραγματοποιήσουν το 2011 έσοδα της τάξεως των 85 εκατ. ευρώ η κάθε μία, δαπάνησαν 431 εκατ. και 156 εκατ. ευρώ αντιστοίχως!
Και ο ΟΣΕ είναι μόνο μια περίπτωση.
Υπάρχουν δεκάδες άλλες μαύρες τρύπες στο Δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Είναι λοιπόν καιρός να μπει πάτος στο βαρέλι. Η κυβέρνηση θα πρέπει να πάρει άμεσα δύσκολες πολιτικές αποφάσεις, όπως η πώληση των τρένων και άλλες ιδιωτικοποιήσεις, διότι δύσκολες πολιτικές αποφάσεις καλούνται να πάρουν και οι ευρωπαίοι εταίροι μας για τη χαλάρωση του προγράμματος που ζητάμε.
Η όποια επαναδιαπραγμάτευση και επιμήκυνση του χρόνου προσαρμογής σημαίνει περισσότερα λεφτά για την Ελλάδα. Και κανένας ευρωπαίος πολιτικός δεν είναι διατεθειμένος να βάλει το κεφάλι του στον ντορβά.
Ωστόσο, μια γενναία απόφαση στον χώρο των ιδιωτικοποιήσεων ίσως να διευκόλυνε τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια να ψηφίσουν για περισσότερα χρήματα στην Ελλάδα...
Παπαϊωάννου Γιώργος
