Πολλοί εκ των συμπολιτών μας, κυρίως οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, εμπιστεύτηκαν το κράτος και τους κανόνες του, προσάρμοσαν και προγραμμάτισαν τη ζωή τους με βάση αυτούς ακριβώς τους κανόνες.
Και ξαφνικά, ένα ωραίο πρωί έρχεται το κράτος το ίδιο (που υποτίθεται στηρίζει ακριβώς την ύπαρξή του στην αξιοπιστία του έναντι των πολιτών) και λέει: «Οι κανόνες που ξέρατε δεν ισχύουν. Βάζουμε άλλους»!
Η τρόικα ήταν λοιπόν που επέλεξε τον «σίγουρο δρόμο» για νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις; Βολικό ακούγεται.
Για άλλη μια φορά η τρόικα ως άλλοθι της ανικανότητας της ελληνικής πολιτείας να διαφυλάξει την πεμπτουσία της ύπαρξης ενός ευνομούμενου δημοκρατικού κράτους. Την εμπιστοσύνη δηλαδή των ... πολιτών στους «κανόνες του παιχνιδιού».
Όταν οι «κανόνες του παιχνιδιού» είναι καθαροί, όταν οι θεσμοί λειτουργούν, οι πολίτες εμπιστεύονται και σέβονται το κράτος. Όσο οι κανόνες εμπεδώνουν στους πολίτες ένα αίσθημα δικαίου, τόσο ο βαθμός αξιοπιστίας του κράτους μεγαλώνει.
Οι πολίτες αισθάνονται ασφαλείς. Προσαρμόζονται, ακόμα κι αν ορισμένοι δεν συμφωνούν, με τους κανόνες και προγραμματίζουν αναλόγως τη ζωή τους.
Πολλοί εκ των συμπολιτών μας, κυρίως οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, εμπιστεύτηκαν το κράτος και τους κανόνες του, προσάρμοσαν και προγραμμάτισαν τη ζωή τους με βάση αυτούς ακριβώς τους κανόνες.
Και ξαφνικά, ένα ωραίο πρωί έρχεται το κράτος το ίδιο (που υποτίθεται στηρίζει ακριβώς την ύπαρξή του στην αξιοπιστία του έναντι των πολιτών) και λέει: «Οι κανόνες που ξέρατε δεν ισχύουν. Βάζουμε άλλους»!
Κάπως έτσι έρχεται και λέει στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους.
«Τα λεφτά που συμφωνήσαμε να παίρνετε θα μειωθούν. Τη συμφωνία που είχαμε κάνει την αλλάζουμε».
Κάπως έτσι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι βρίσκονται να χάνουν το μεγαλύτερο μέρος των εισοδημάτων και αναγκάζονται να αναπροσαρμόσουν τη ζωή τους.
Ο προγραμματισμός μιας ολόκληρης ζωής πηγαίνει μέσα σε ελάχιστο διάστημα στο καλάθι των αχρήστων. Μέχρι και επιστροφή μέρους του εφάπαξ θα ζητηθεί!
Κι όλα αυτά γιατί;
Γιατί το πελατειακό κράτος, που δημιούργησε η ίδια πολιτική τάξη που καλείται σήμερα να αποκαταστήσει την... τάξη, επιδιδόταν επί χρόνια σε αθρόες προσλήψεις ψηφοφόρων στο Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ, σε επιδόματα και παροχές (υπερβολικά σε αρκετές περιπτώσεις), σε συντάξεις μαϊμού κ.ο.κ. Καλώς ή κακώς (και σίγουρα κακώς), αυτοί ήταν οι «κανόνες του παιχνιδιού».
Σε αυτούς προσαρμόστηκαν όλοι, με βάση αυτούς προγραμμάτισαν τη ζωή τους.
Και τώρα;
Τώρα οι κανόνες πρέπει να αλλάξουν.
Και τι πιο βολικό τους κανόνες να τους αλλάξουν οι ξένοι, οι «δανειστές», οι τροϊκανοί, οι εταίροι.
Βολικό, αλλά όχι και τόσο δημοκρατικό.
Διότι υποτίθεται πως υποχρέωση της πολιτικής εξουσίας είναι να προστατεύει τους κανόνες του κράτους, να διαφυλάσσει την όποια εμπιστοσύνη των πολιτών έναντι αυτών και –το κυριότερο– όταν αποφασίζει τέτοιες μεταβολές με τόσο μεγάλες επιπτώσεις στη ζωή των ανθρώπων, να το κάνει με την ευρύτερη δυνατή κοινωνική συναίνεση.
Υπάρχει τέτοια;
Αν υποτεθεί ότι η κοινοβουλευτική πλειοψηφία της κυβέρνησης αντιστοιχεί σε κοινωνική πλειοψηφία, τότε ναι, υπάρχει.
Παναγιώτης Κ. Μαυρίδης
