Κάποιοι εσκεμμένα συγχέουν τη συνέχιση της ταλαιπωρίας του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας με την ανάγκη διατήρησης αλώβητου του προβληματικού κράτους και την επιστροφή στο παρελθόν.
Ομως δρόμος προς τα πίσω, προφανώς, δεν υπάρχει, αν επιδιώκουμε κάτι διαφορετικό πρέπει να διαλέξουμε άλλη κατεύθυνση..
Και τι θα γινόταν αν ξαφνικά έπρεπε να ζήσουμε χωρίς λιτότητα;
Η γαλλική έγκυρη εφημερίδα «Le Monde» στο φύλλο της Δευτέρας δημοσίευσε άρθρο το οποίο αναρωτιόταν:
Τελειώνουμε με τη λιτότητα στην Ευρώπη;
«Μετά την Ισπανία, την Πορτογαλία και πιθανόν την Ελλάδα τον Οκτώβριο, η μια... μετά την άλλη, οι χώρες που βρίσκονται σε κρίση καλούνται από την Ευρωζώνη να ελαφρύνουν τα μέτρα λιτότητας», σημείωνε ο αρθρογράφος προκαλώντας ιδιαίτερη αίσθηση στην εγχώρια κοινή γνώμη.
Δεν είναι απλό πράγμα σε μια περίοδο που αναμένεις να υποστείς σύντομα ένα νέο, ακόμη πιο σκληρό από ό,τι έχεις γνωρίσει έως σήμερα, πακέτο μέτρων να βρίσκεται κάποιος -του οποίου εκτιμάς τη γνώμη και την ισχύ- να σου λέει πολύ απλά:
Ξέχνα ό,τι ήξερες.
Η λιτότητα στη χώρα σου δεν είναι όπως νόμιζες, μια αέναη διαδικασία συνεχούς επιδείνωσης του βιοτικού σου επιπέδου. Εχει ημερομηνία λήξης και μάλιστα πολύ σύντομη.
Μόλις σε ένα μήνα από τώρα.
Αν διεισδύσει κανείς πέρα από τη δημοσιογραφική προσέγγιση του εντυπωσιασμού που επιχείρησε να προκαλέσει η εφημερίδα, θα διαπιστώσει ότι κάτω από τον «πιασάρικο» τίτλο το άρθρο αναφέρεται στην υπαρκτή, όπως δείχνουν οι έως τώρα ενδείξεις, διάθεση που αναπτύσσεται στην ευρωπαϊκή πολιτική να υπάρξει χαλάρωση της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας προς όφελος της ανάπτυξης και προς αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων ύφεσης-ανεργίας και ενδεχομένως κοινωνικών αναταραχών που ενισχύονται και εξαπλώνονται στην ευρωπαϊκή επικράτεια.
Ομως τι θα συνέβαινε στη χώρα μας αν πράγματι ...έπρεπε να ζήσουμε χωρίς λιτότητα;
Η πρώτη σκέψη, που εύλογα μπορεί να κάνει κανείς, τον οδηγεί στο συμπέρασμα ότι απομάκρυνση από την πολιτική λιτότητας σημαίνει επιστροφή στον τρόπο αντιμετώπισης και θεώρησης των πραγμάτων και καταστάσεων που είχαμε πριν από πέντε ή δέκα χρόνια.
Το οποίο όμως -ακόμη και αν ήταν εφικτό πρακτικά- δεν θα είχε και πολύ μεγάλη αξία, αφού σε αυτήν την περίπτωση θα ήταν βέβαιο πως σε ορατό χρονικό διάστημα θα επιστρέφαμε και πάλι στην κατάσταση που είμαστε σήμερα, δηλαδή σε ένα χρεοκοπημένο κράτος το οποίο θα χτυπούσε απελπισμένα κλειστές πόρτες αναζητώντας δανεικά για να συνεχίσει αδιάλειπτα να είναι διεφθαρμένο, πελατειακό, σπάταλο, ανοργάνωτο, αναξιοκρατικό, άδικο, αναποτελεσματικό, αναξιόπιστο.
Ακόμη λοιπόν και αν οι στροφές της ευρωπαϊκής πολιτικής οδηγήσουν σε δρόμους καθαρότερους από τη σκόνη της λιτότητας, η προσπάθεια της ελληνικής ανάκαμψης δεν θα τέλειωνε εκεί.
Κάποιοι εσκεμμένα συγχέουν τη συνέχιση της ταλαιπωρίας του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας με την ανάγκη διατήρησης αλώβητου του προβληματικού κράτους και την επιστροφή στο παρελθόν.
Ομως δρόμος προς τα πίσω, προφανώς, δεν υπάρχει, αν επιδιώκουμε κάτι διαφορετικό πρέπει να διαλέξουμε άλλη κατεύθυνση.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ
