Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, κάπου 1,2 εκατ. έλληνες είναι άνεργοι ενώ το σύνολο των απασχολουμένων ανέρχεται σε 3,8 εκατ. άτομα.
Από τους τελευταίους, κάπου 900 χιλιάδες με 1 εκατομμύριο απασχολούνται στο δημόσιο υπο την στενή και ευρεία έννοια, π.χ. ΟΤΑ, ΔΕΚΟ κ.τ.λ.
Αρα, 2,8 εκατ. άνθρωποι, εκ των οποίων εκατοντάδες χιλιάδες πληρώνονται με καθυστέρηση άνω των 3 μηνών, χρηματοδοτούν με φόρους, χαράτσια ουσιαστικά το κράτος, π.χ. πληρώνουν εν μέρει τις συντάξεις, τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων κ.τλ.
Κι όμως αν κάποιος ξένος γνώριζε τα ανωτέρω νούμερα και μπορούσε να διαβάζει και να ακούει τις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών θα. έμενε με την εντύπωση ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Κι αυτό γιατί οι πολιτικοί αρχηγοί προβάλλουν ως αδιαπραγμάτευτη θέση στις συνομιλίες με την τρόικα για το πακέτο των 11,5-11,9 δισ. ευρώ τις μη απολύσεις στο Δημόσιο.
Ακόμη κι αν οι απολύσεις επικεντρώνονταν σε οργανισμούς ή υπηρεσίες που καταργούνται ή συγχωνεύονται και έχουν εξόφθαλμα πλεονάζον προσωπικό.
Αναζητούνται λοιπόν ισοδύναμα μέτρα για να εξοικονομηθεί το αναλογούν ποσό και να επιβάλλονται μεγαλύτερες μειώσεις μισθών και συντάξεων στους υπολοίπους με ταυτόχρονη εξίσωση των επιμελών υπαλλήλων του δημόσιου τομέα με τους αδιάφορους.
Ακόμη και τα πειθαρχικά συμβούλια στο δημόσιο με την νέα σύνθεσή τους, έχοντας δικαστικούς ως μέλη, που πρόκειται να αποφανθούν για αρκετές χιλιάδες κρατικών υπαλλήλων που ενέχονται σε περιπτώσεις διαφθοράς και γενικά παραπτωμάτων δεν λειτουργούν επι μήνες με διάφορες προφάσεις.
Φυσικά, η σημερινή κατάσταση δεν είναι κάτι το καινούργιο στην ιστορία της χώρας και του πολιτικού συστήματος.
Ξένοι παρατηρητές ανέφεραν στα τέλη της δεκαετίας του 1880 ότι το νεοσύστατο ελληνικό κράτος είχε συγκριτικά (ανά κεφαλή) μια από τις μεγαλύτερες κρατικές γραφειοκρατίες στην Ευρώπη.
Ο γάλλος ευγενής και συγγραφέας Αρτούρ Γκομπινό ανέφερε τότε (Μαύρη Βίβλος της ελληνικής οικονομίας του Τ. Μίχα) : «Στην Ελλάδα ολόκληρη η κοινωνία λειτουργεί στη βάση της αρχής ότι, αφού μόνο το κράτος έχει χρήματα, ο καθένας θα πρέπει να επωφεληθεί απ’ αυτό και να πιάσει δουλειά ως δημόσιος υπάλληλος».
Στη καταχρεωμένη Ελλάδα του 2012, το κράτος πληρώνει τους υπαλλήλους του στην ώρα αλλά όχι και τους υπολοίπους ιδιώτες και επιχειρήσεις στους οποίους χρωστάει πάνω από 6,5 δισ. ευρώ, τροφοδοτώντας την ανεργία στον ιδιωτικό τομέα.
Κι αν απαιτούνται επιπλέον οικονομίες για να συντηρηθεί το κράτος και να ρέουν οι δόσεις του δανείου από την ΕΕ και το ΔΝΤ, η πολιτική ηγεσία δεν έχει κανένα ενδοιασμό να περικόψει τα επιδόματα ανεργίας, παρά να πειράξει το βαθύ κράτος όπως συνέβη στις αρχές της χρονιάς.
Κι όμως οι πολιτικοί θεωρούν φυσιολογικό να διατηρείται η μονιμότητα στο Δημόσιο και να διαχέονται τα βάρη στο κοινωνικό σύνολο, κατηγορώντας τρίτους γι’ αυτό, π.χ. τρόικα.
Λες κι η τρόικα, δηλαδή οι εκπρόσωποι των δανειστών, ήλθε από μόνη της στην Αθήνα και δεν προσκλήθηκε από την ελληνική πλευρά το 2010.
Η λες και συμπεριφέρεται με παράξενο τρόπο όταν δεν αποδέχεται ως περικοπές την μετάθεση τωρινών πληρωμών στο μέλλον του υπουργείου άμυνας ή αμφισβητεί το ύψος της εξοικονόμησης από την φαρμακευτική δαπάνη την επόμενη διετία όταν οι υπηρεσίες έχουν πέσει έξω στις προβλέψεις τους για τις φετινές.
Δυστυχώς, ομελέτα δεν γίνεται χωρίς να σπάσουν αυγά.
Η ουσιαστική αναδιάρθρωση του κράτους απαιτεί απομάκρυνση του πλεονάζοντος προσωπικού και την πρόσληψη ειδικών ανά τομέα με ανταγωνιστικές αποδοχές, όπως συμβαίνει στον ιδιωτικό τομέα, και την παροχή σημαντικών υλικών και ηθικών κινήτρων στους υφιστάμενους παραγωγικούς δημόσιους υπαλλήλους.
Το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού προσωπικού της χώρας δεν μπορεί ή και δεν θέλει να το αντιληφθεί και προτιμά να συρρικνώνει το εισόδημα των υπολοίπων, στερώντας κίνητρα προς εργασία από εν ενεργεία υπαλλήλους αντί να αποδεχθεί τον εξορθολογισμό της κρατικής γραφειοκρατίας που κοστίζει δυσανάλογα πολλά στους φορολογούμενους και στον υγιή ιδιωτικό τομέα.
Dr. Money
