Financial Times: ''Η ζωή είναι υπερβολικά γλυκιά στο Βερολίνο. Η Γερμανία ακμάζει και τα βάσανα της Ελλάδας ή της Ισπανίας μοιάζουν πολύ, πολύ μακρινά''.- Διαβάστε όλο το άρθρο των Financial Times με τίτλο: "Βερολίνο, η νέα πρωτεύουσα της Ευρώπης"
''Το Βερολίνο δεν... δείχνει για πόλη αυτοκρατορική. Τα μέγαρα της νέας κυβέρνησης -το γραφείο της Καγκελαρίου, η Bundestag και το υπουργείο Εξωτερικών- έχουν σχεδιαστεί με πολύ γυαλί και φυσικό φως, ώστε να δοθεί έμφαση στην διαφάνεια και την δημοκρατία.
Το υπουργείο Οικονομικών στεγάζεται, η αλήθεια είναι, στα παλαιά αρχηγεία της Luftwaffe. Αλλά τα πιο μεγαλειώδη αρχιτεκτονικά μνημεία– η Unter den Linden, η Πύλη του Βραδεμβούργου- αποτελούν κληρονομιά των Πρώσων βασιλέων. Το σύγχρονο Βερολίνο εμφανίζει πιο φιλικό πρόσωπο κι έχει γίνει μαγνήτης για τουρίστες και νεαρόκοσμο.
Ωστόσο, ενώ η γερμανική πρωτεύουσα έχει ηθελημένα αποφύγει τα χαρακτηριστικά της αυτοκρατορικής ισχύος, το γεγονός είναι ότι το Βερολίνο γίνεται όλο και περισσότερο η de facto πρωτεύουσα της ΕΕ. Φυσικά, οι βασικοί θεσμοί της ΕΕ -η Κομισιόν και το Συμβούλιο- εξακολουθούν να έχουν την έδρα τους στις Βρυξέλλες. Όμως οι μεγάλες αποφάσεις λαμβάνονται όλο και συχνότερα στο Βερολίνο.
Θα φύγει η Ελλάδα από το ευρώ; Εντέλει θα είναι η Γερμανία που θα αποφασίσει. Θα στηρίξουν οι πολιτικοί πρόσθετες διασώσεις στη Νότιο Ευρώπη; Οι ζωτικής σημασίας διαβουλεύσεις θα γίνουν στην Βουλή του Βερολίνου, όχι στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Σε ποιόν απευθύνεται το ΔΝΤ για την κρίση του ευρώ; Οι πιο σημαντικές συζητήσεις γίνονται με την γερμανική κυβέρνηση και την ΕΚΤ στην Φρανκφούρτη, όχι με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Αυτή η μετάβαση εξουσίας από τις Βρυξέλλες στο Βερολίνο, επιταχύνεται λόγω της ευρωκρίσης. Φυσικά, η Γερμανίδα καγκελάριος Angela Merkel και πάλι, πρέπει να πηγαίνει στις συνόδους στις Βρυξέλλες και να κλείνει τις συμφωνίες. Πήγε μόλις την περασμένη εβδομάδα. Εξαιτίας της ευρωκρίσης όμως, η κα Merkel είναι πια ασύγκριτα, η πιο σημαντική ηγέτης στο τραπέζι των συνομιλιών.
Για ξεχωριστούς λόγους, οι ηγέτες όλων των υπολοίπων μεγάλων εθνών της ΕΕ, φθάνουν στις Βρυξέλλες σε αδύναμη θέση. Η Ισπανία και η Ιταλία βασανίζονται με τις κρίσεις χρεών, κι έτσι είναι κι αυτές ταπεινωμένες. Οι Βρετανοί επιλέγουν να μην συμμετέχουν στο ευρώ και τις νέες δομές που φτιάχνει η ευρωζώνη, κι έτσι στέκουν στο περιθώριο. Οι Πολωνοί επίσης δεν είναι στο ευρώ κι έχουν συγκριτικά μικρή οικονομία.
Κι έτσι απομένει η Γαλλία. Παραδοσιακά, η γαλλογερμανική συνεργασία βρίσκεται στην καρδιά κάθε συμφωνίας στην ΕΕ. Για πολλά χρόνια, των συνόδων κορυφής προηγούνταν ξεχωριστές γαλλογερμανικές συναντήσεις και κοινό ανακοινωθέν από τα δύο έθνη. Όταν ο Nicolas Sarkozy βρισκόταν στο Μέγαρο των Ηλυσίων, η σχέση του με την καγκελάριο Merkel ήταν τόσο στενή που οι δημοσιογράφοι αναφέρονταν στο ευρωπαϊκό ντουέτο ως “Merkozy”.
Και τότε ακόμη, αρκετοί ήταν σκεπτικοί. Ένας ανώτατος Ευρωπαίος αξιωματούχος είχε σχολιάσει ότι «η Γαλλία χρειάζεται την Γερμανία για να καλύπτει το πόσο αδύναμη είναι. Η Γερμανία χρειάζεται την Γαλλία για να καλύπτει το πόσο δυνατή είναι».
Σήμερα, ακόμη κι αυτές οι καλύψεις έχουν εξαφανιστεί. Δεν είδαμε κανένα γαλλογερμανικό ανακοινωθέν στην πρόσφατη σύνοδο της ΕΕ. Αντίθετα, ο Πρόεδρος François Hollande έδωσε συνέντευξη στον ευρωπαϊκό τύπο, προσπαθώντας να πιέσει την κα Merkel να κάνει λίγο πίσω όσον αφορά την αμοιβαιοποίηση του ευρωπαϊκού χρέους και την δημιουργία τραπεζικής ένωσης. Αλλά στην σύνοδο έγινε σαφές ότι οι Γερμανοί δεν θα βιαστούν.
Ορισμένοι θεωρούν ότι η γαλλο-γερμανική συνεργασία πάντα περνούσε από δύσκολα μονοπάτια, αλλά τα δύο έθνη αναπόφευκτα ξαναβρίσκονται μαζί. Αυτή την φορά, όμως, θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Η διαφορά ισχύος ανάμεσα στην Γαλλία και την Γερμανία έχει γίνει πολύ προφανής και τα ζητήματα που τις χωρίζουν πολύ ουσιώδη.
Οι διάφορες προτάσεις της Γαλλίας για ομόλογα ευρωζώνης, τραπεζικές ενώσεις, δαπάνες σε πανευρωπαϊκές υποδομές και κοινά κοινωνικά προγράμματα, συναντούν την βαθιά καχυποψία του Βερολίνου. Οι Γερμανοί υποπτεύονται ότι, στην τελική, αυτές οι σκέψεις εκφράζουν την επιθυμία να πληρώσουν οι Γερμανοί φορολογούμενοι επιδοτώντας τους Γάλλους. Όμως η γερμανική αντιπρόταση -να υπαχθούν οι εθνικοί προϋπολογισμοί των εθνών της ΕΕ στον έλεγχο μιας ευρωπαϊκής Επιτροπής- αφορίζονται από το Παρίσι ως απαράδεκτη παρέμβαση στην εθνική κυριαρχία.
Η παράδοση θέλει να βρίσκεται η συμβιβαστική γαλλο-γερμανική λύση. Αλλά τα ζητήματα που παίζονται είναι τόσο σημαντικά, που μπορεί να μη βρεθεί εύκολα συμφωνία. Σε αυτή την περίπτωση, η σχετική οικονομική ισχύς της Γερμανίας θα αποδειχθεί αποφασιστική, ειδικά εάν, όπως υποπτεύονται πολλοί στο Βερολίνο, η Γαλλία οδεύει προς βαθιά οικονομική κρίση.
Η σταθερή συγκέντρωση εξουσίας στην Γερμανία έχει διφορούμενη υποδοχή στο Βερολίνο. Για προφανείς ιστορικούς λόγους, η μεταπολεμική Γερμανία ποτέ δεν επεδίωξε κυρίαρχο ρόλο στην Ευρώπη. Μετά την επανένωση, ο στόχος πάντα ήταν «μια Ευρωπαϊκή Γερμανία, όχι μια Γερμανική Ευρώπη».
Το ένστικτο να βυθιστούν τα γερμανικά συμφέροντα μέσα στην γενική ευρωπαϊκή ταυτότητα, παραμένει πανίσχυρο. Αλλά η αγανάκτηση για τις παραβάσεις των κανόνων και την δημοσιονομική ασυνέπεια στην υπόλοιπη Ευρώπη, κάνει τους Γερμανούς να ντρέπονται όλο λιγότερο να ζητούν μια πιο «γερμανική» Ευρώπη. Το τίμημα της γερμανικής βοήθειας θα είναι, όλο και πιο έντονα, η αποδοχή των κανόνων και νόμων που σχεδιάζει το Βερολίνο.
Αυτού του είδους η εξουσία μπορεί να οδηγήσει στην υπεροψία. Στο Βερολίνο την περασμένη εβδομάδα άκουγα περιστασιακά αγανακτισμένες αναφορές για υπερόπτες Ισπανούς, αλαζονικούς Βρετανούς, παραλημένους Γάλλους και διεφθαρμένους Έλληνες. Όμως ο γενικός τόνος της συζήτησης είναι σοβαρός, υπομονετικός και υπεύθυνος. Οι Γερμανοί επιμένουν ότι είναι απολύτως αφοσιωμένοι στο ευρώ και την ΕΕ και αποφασισμένοι να τα κάνουν να αποδώσουν.
Το πρόβλημα -αν υπάρχει πρόβλημα- είναι ότι η ζωή είναι υπερβολικά γλυκιά στο Βερολίνο. Η Γερμανία ακμάζει και το Βερολίνο είναι μια ευχάριστη πόλη, μέσα στην μόδα. Τα βάσανα της Ελλάδας ή της Ισπανίας μοιάζουν πολύ, πολύ μακρινά. Αυτή η αποκοπή από την υπόλοιπη ευρωζώνη -και όχι η «επιθυμία για εξουσία»- είναι ο λόγος για τον οποίο το Βερολίνο παραμένει μια «περίεργη» πρωτεύουσα για την Ευρώπη''.
Euro2day
