Ποιο είναι το μέγεθος του δημόσιου τομέα που αντέχει η χώρα και, αντίστοιχα, για πόσο καιρό αντέχουν οι φορολογούμενοι να πληρώνουν για κάτι το οποίο, επί της ουσίας, δεν γνωρίζουμε τι «παράγει»;
Όσες στατιστικές μελέτες, του ΟΟΣΑ, ή της Eurostat, ή άλλων διεθνών ή εγχώριων οργανισμών και εάν επικαλεστούν οι επικεφαλής της ΑΔΕΔΥ και της ΠΟΕ-ΟΤΑ, ώστε να καταδείξουν ότι ο αριθμός των απασχολουμένων στον στενό ή ευρύτερο δημόσιο τομέα είναι συγκριτικά μικρότερος έναντι... εκείνου άλλων ευρωπαϊκών κρατών, το ερώτημα που πρέπει να θέσουν παραμένει ένα: έχουμε τα λεφτά να τους πληρώνουμε;
Τι σημασία έχει να καταδειχθεί ότι στην Ελλάδα απασχολείται το χ ή το ψ ποσοστό στον δημόσιο τομέα, έναντι του συνόλου των εργασιακά ενεργών πολιτών ή του πληθυσμού της χώρας, και ότι το ποσοστό αυτό κρίνεται μικρό ή μεγάλο έναντι του αντιστοίχου άλλων κρατών, εάν δεν υπάρχουν λεφτά να πληρωθούν αυτοί οι άνθρωποι;
Αντίστοιχα, τι σημασία έχει το ποσοστό ή ακόμη και ο απόλυτος αριθμός των απασχολουμένων στον δημόσιο τομέα, στενό και ευρύτερο, όταν είναι σαφές ότι η παραγωγικότητα και η αποδοτικότητα των ανθρώπων αυτών είναι χαμηλή, αν όχι με δική τους ευθύνη, σίγουρα με ευθύνη όσων κράτησαν διαχρονικά τα ηνία του κράτους στην Ελλάδα;
Σήμερα, οι εργαζόμενοι στην τοπική αυτοδιοίκηση από κοινού με τους δημάρχους της χώρας εμφανίζονται προετοιμασμένοι να έρθουν σε μετωπική ρήξη με την κεντρική κυβέρνηση, με αιτία τις περίφημες λίστες που έχουν ζητηθεί από τους δήμους σχετικά με τον αριθμό των ανθρώπων που απασχολούν, μέρος των οποίων θα επηρεαστεί από τα μέτρα περί κινητικότητας ή διαθεσιμότητας.
Εμφανίζονται πρόθυμοι δε -και ήδη το πράττουν-να προβούν σε ακραίες ενέργειες όπως καταλήψεις δημαρχιακών μεγάρων, ή στο κλείσιμο ΧΥΤΑ, ΚΕΠ, ή ακόμη και παιδικών σταθμών, σύμφωνα με τα λεγόμενα ορισμένων συνδικαλιστών τους.
Σε πρώτη ανάγνωση, πιθανώς, οι αντιδράσεις αυτές να είναι αιτιολογημένες, καθώς είναι επί της ουσίας άγνωστο κατά πόσον τα μέτρα αυτά θα θέσουν «εκτός δράσης» ικανούς και παραγωγικούς ή μη υπαλλήλους.
Τα μέτρα περί κινητικότητας, πέραν των λεγόμενων «επίορκων» ή όσων έχουν «εκκρεμότητες» με τη Δικαιοσύνη, αφορούν διοικητικούς υπαλλήλους οι οποίοι δεν έχουν προσληφθεί βάσει αξιολόγησης του ΑΣΕΠ ή άλλης αντίστοιχης διαδικασίας και είναι δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Άρα, τα μέτρα αυτά είναι γενικού και οριζόντιου χαρακτήρα, καθώς δεν βασίζονται σε κάποιο άλλο κριτήριο αξιολόγησης πέραν των παραπάνω.
Μιας αξιολόγησης η οποία ουδέποτε πραγματοποιήθηκε, μολονότι τα αίτια τα οποία μας οδήγησαν στη σημερινή πρωτοφανή κρίση ήσαν και παραμένουν, στον πυρήνα τους, δημοσιονομικά. Αφορούν, δηλαδή, στις οικονομικές δυνατότητες που έχει ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα, όπως αυτές επιμερίζονται βάσει των εσόδων και των δαπανών του.
Με άλλα λόγια, ουδέποτε υπήρξε μια εμπεριστατωμένη προσέγγιση σε ό,τι αφορά τόσο την αξιολόγηση όσο και τον τρόπο λειτουργίας των υπαλλήλων στον στενό και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, μολονότι ήταν σαφές ότι εξαιτίας του οικονομικού βάρους που αυτός θέτει στα δημόσια οικονομικά, και κατά προέκταση στο χρέος της χώρας, οδηγηθήκαμε στη σημερινή μας κατάντια.
Αντίθετα, η προσπάθεια δημοσιονομικής προσαρμογής εστιάστηκε και πάλι σε οριζόντιες προσεγγίσεις όπως είναι οι γενικευμένες μειώσεις μισθών και συντάξεων και η υπερφορολόγηση, που με τη σειρά τους συνέβαλαν στη μεγέθυνση της ύφεσης.
Τους λόγους για τους οποίους ουδέποτε πραγματοποιήθηκε αυτή η μελέτη, εκ μέρους του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης ή όποιου άλλου αρμόδιου φορέα, πιθανώς τους αντιλαμβανόμεθα όλοι.
Ποια η σημασία, εξάλλου, προσδιορισμού του «αξιόμαχου» ή μη των απασχολουμένων στον στενό δημόσιο τομέα, υπό το φως της «μονιμότητας» που τους χαρίζει το Σύνταγμα της χώρας;
Αν, όμως, δεν υπάρξει κάποτε μια ουσιαστική ανάλυση τόσο της δουλειάς τους, ήτοι των καθηκόντων τους, όσο και των ικανοτήτων τους, τότε αφενός οι φορολογούμενοι πολίτες δεν θα μάθουν ποτέ γιατί πληρώνουν και αφετέρου οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στο δημόσιο θα μπορούν πάντα να διαμαρτύρονται ότι «καρατομούνται» βάσει οριζόντιων κριτηρίων τα οποία λίγο έχουν να κάνουν με τις ικανότητές τους και την πραγματική συνεισφορά τους στη λειτουργία του κράτους.
Τότε και μόνον τότε ίσως έρθει η ώρα να ξεκαθαρίσει η ήρα από το στάρι…
Ν.Γ.Δρόσος
