Οι αλήθειες δύσκολα λέγονται και ακόμη δυσκολότερα γίνονται αποδεκτές.
Ιδιαίτερα σε τόπους που έχουν μάθει να ζουν μέσα στα ψέματα και τις ψευδαισθήσεις.
Όπως, για παράδειγμα, η μεγάλη αλήθεια που είπε πρόσφατα η Α. Μέρκελ: από το πόσο χρωστάς εξαρτάται και πόσο έχεις χάσει την ελευθερία σου..
Μπορεί να έθεσε τον πήχη του χρέους κατά τρόπο αυθαίρετο στο επίπεδο του 80% ή του 90% ως προς το ΑΕΠ, όμως το... ίδιο αυθαίρετα και για αμιγώς πολιτικούς λόγους, που αφορούσαν στο τότε επίπεδο χρέους της Ιταλίας, δεν προσδιορίστηκε και το επίπεδο του 120% στη σχέση χρέους προς ΑΕΠ, που προβλέπει το β΄ μνημόνιο για την Ελλάδα;
Εφέτος τον Μάρτιο, η ευρωζώνη μπορούσε να βγάλει την Ιταλία στη «σέντρα» και να διακυβεύσει τη δυνατότητά της να δανειστεί, ανοίγοντας έτσι ορθάνοιχτη την πόρτα σε συνολική κατάρρευσή της;
Μη λέγοντας όμως την αλήθεια, «έσπασε» για ακόμη μία φορά τους κανόνες του παιχνιδιού.
Βάσει ποιου οικονομικού μοντέλου μπορεί να εξυπηρετηθεί και να αναχρηματοδοτηθεί ομαλά το χρέος μιας χώρας στο επίπεδο του 120% του ΑΕΠ της, εάν αυτή η χώρα δεν βρίσκεται μονίμως σε αναπτυξιακή τροχιά ή εάν δεν μπορεί να κόψει «φρέσκο χρήμα», διακυβεύοντας όμως έτσι συνολικά την εμπιστοσύνη των αγορών προς αυτή;
Είτε λέγεται Ιταλία, είτε Ελλάδα…
Όπως καλά γνωρίζουμε όλοι, τα πάντα είναι σχετικά, αλλά πρέπει να υπάρχουν πάντα και ορισμένοι κανόνες.
Κανόνες είτε για το πόσο μπορεί να ξοδεύει μια χώρα, βάσει των εσόδων της, είτε για το πόσο μπορεί να δανείζεται, αλλά, κυριότερα, σχετικά με το πώς διεξάγεται συνολικά το «παιχνίδι».
«Εμπιστοσύνη» δεν είναι το όνομα του χρηματοπιστωτικού αλλά και του γενικότερου «παιχνιδιού»;
Αυτούς τους κανόνες, προφανώς, ουδέποτε τους τήρησε η χώρα μας, ενώ πρώτες και καλύτερες τους «έσπασαν» οι χώρες που είχαν επιμείνει στη θέσπισή τους.
Τους κανόνες αυτού του «παιχνιδιού», ήτοι το όριο του 3% στο έλλειμμα και του 60% στο χρέος έναντι του ΑΕΠ, πόσες χώρες μέλη της ευρωζώνης τους τήρησαν στην υπερδεκαετή ζωή του ευρώ;
Έχουν ξεχαστεί οι ισχυρισμοί της ίδιας της κ. Κρ. Λαγκάρντ, πριν από την κρίση του 2008, ότι θα «ασχοληθεί» με τον περιορισμό του ελλείμματος της Γαλλίας μετά το 2012-2013;
Έτσι, λοιπόν, όταν «μια στα τόσα» ακούγεται και η φωνή της λογικής, η οποία μας υπενθυμίζει τους λόγους για τους οποίους βρισκόμαστε στη σημερινή μας κατάντια, ας μην σπεύδουμε να την αναθεματίσουμε.
Πόσο ειλικρινής μπορεί να είναι ένας πολιτικός όταν ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να έχει τουλάχιστον ισοσκελισμένο προϋπολογισμό και βεβαίως ισχυρά πρωτογενή πλεονάσματα;
Πόσο συχνά, όμως, ακούγαμε αυτήν την αλήθεια, προ κρίσης;
Εάν η Ελλάδα δεν κατορθώσει, κάποτε, να μάθει να ξοδεύει λιγότερα από όσα κερδίζει, πώς θα ξανανοίξει τις πόρτες των αγορών, ώστε να ξεπληρώσει όσα χρωστάει δίχως να βασίζεται στη στήριξη των εταίρων της;
Προφανώς έχουμε χάσει σήμερα στην Ελλάδα ένα τμήμα τόσο της ελευθερίας, όσο και της εθνικής ανεξαρτησίας που είχαμε.
Για το γεγονός όμως αυτό εμείς και οι πολιτικοί που εκλέξαμε φταίμε.
Οι πολιτικοί εκείνοι που επέλεξαν να βάλουν τη χώρα τόσο βαθιά στα χρέη, αλλά και εκείνοι που αντί να απελευθερώσουν την οικονομία της, τις αγορές της και τα επαγγέλματά της, διευκολύνοντας έτσι τη δυνατότητά της να παραγάγει πλούτο, προτίμησαν να υπερφορολογήσουν τους πολίτες της και να τραβήξουν οριζόντια μαχαίρια στους μισθούς και τις συντάξεις.
Αυτή είναι μια αλήθεια από την οποία δύσκολα μπορούμε να ξεφύγουμε.
Είτε την εκστομίζει η Μέρκελ, είτε οποιοσδήποτε άλλος…
N.Γ.Δρόσος
