Το κυρίαρχο ερώτημα, από εδώ και στο εξής, δεν έχει να κάνει με την παραμονή ή όχι της Ελλάδας στην Ευρωζώνη αλλά με το ποιοι θα είναι οι όροι διατήρησης από τη χώρα μας του κοινού νομίσματος, υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι η και Ευρωζώνη θα συνεχίσει να υπάρχει με τη σημερινή της μορφή.
Αυτό το τελευταίο δεν είναι κάτι το οποίο θα μπορούσαμε να επηρεάσουμε, αλλά σε ό,τι αφορά το είδος της συμμετοχής μας στην κοινή ευρωπαϊκή νομισματική πορεία είναι προφανές ότι... μπορούμε και πρέπει να αναπτύξουμε πολύ συγκεκριμένη εσωτερική στρατηγική, στο βαθμό που είμαστε ακόμη σε θέση να λειτουργήσουμε ανεξάρτητα από τις επιθυμίες και τις επιδιώξεις των πολιτικών προϊσταμένων της τρόικας.
Πριν από λίγες ημέρες ένας Γερμανός, σημαίνων στέλεχος της επιχειρηματικής δραστηριότητας της χώρας του, διατύπωσε ένα από τα πλέον ειλικρινή σχόλια, σε ό,τι αφορά την καταγραφή των προθέσεων της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα, και γενικότερα τις χώρες του Νότου.
Ο κ. Αντον Μπέρνερ, πρόεδρος του Συνδέσμου Εξωτερικού Εμπορίου σχολίασε ότι «η Ελλάδα είναι μια ασήμαντη αγορά για τις γερμανικές εξαγωγές, όμως, ο κίνδυνος είναι να τεθεί η χώρα εκτός Ευρωζώνης διότι τότε θα απομακρυνθεί στην πράξη και από την Ευρωπαϊκή Ενωση και θα έπεφτε στην αγκαλιά της Κίνας ή της Ρωσίας.
Η Ελλάδα θα αποκόμιζε τεράστια κέρδη και η Ευρώπη θα αποκτούσε ένα πρόβλημα ασφαλείας και μάλιστα για πολλές δεκαετίες. Αν πληρώσουμε για την Ελλάδα, αυτό ίσως θα μας κοστίσει φθηνότερα, αλλά η Γερμανία πρέπει να αναμειχθεί στην πολιτική των χωρών της Νότιας Ευρώπης».
Ο κ. Μπέρνερ μπορεί να μην είναι πολιτικός, ώστε να καθορίζει την πολιτική στρατηγική της χώρας του, όμως η ιδιότητά του είναι πολύ ισχυρή, καθώς οι θέσεις του εκφράζουν τις απόψεις της επιχειρηματικής ελίτ της Γερμανίας για το πώς οφείλει να κινηθεί η γερμανική κυβέρνηση σε ευρωπαϊκό πεδίο.
Απέναντι σε αυτήν τη στρατηγική, η σχέση μεταξύ των ενεργειών που πρέπει να γίνουν από εμάς και των αποτελεσμάτων που επιδιώκονται, δεν είναι τόσο απλά γραμμική όσο μπορεί να φαίνεται από αυτές τις δηλώσεις ή να υποδεικνύεται από κάποιους που «χτίζουν» πολιτικές θέσεις πάνω σε απλοποιημένες αντιπαραθέσεις. Δηλαδή οι εκβιασμοί με τα «πιστόλια στο τραπέζι» δεν έχουν και μεγάλη αξία αν δεν ξέρεις ή δεν μπορείς να ακολουθήσεις το παιχνίδι, έως το τέλος, με αξιώσεις. Το γνωρίσαμε αυτό στο πρόσφατο παρελθόν.
Ομως οι στόχοι που πρέπει να τεθούν - απέναντι σε πολιτικές που αναλύονται με τόσο σαφήνεια και περιεκτικότητα - θα καθορίσουν και τον τρόπο με τον οποίο θα αναδειχθεί η αποτελεσματικότητα των ενεργειών για να τους επιτύχουμε.
Ν.ΦΡΑΝΤΖΗΣ
