Χωρίς απόδειξη, βέβαια.
Και χωρίς τα υλικά..
Μιλάμε για άνθρωπο που μένει στην περιοχή μου, άρα δεν είχε κάποιο ιλιγγιώδες έξοδο μετακίνησης ούτε χαμένο χρόνο στο πήγαινε-έλα.
Μιλάμε για 1-2 ώρες δουλειά.
Όταν του εξήγησα ότι η... τιμή μου φαίνεται ακριβή, παρεξηγήθηκε. Ίσως δεν βοηθούσε και το γεγονός ότι δεν είμαι βαθύς γνώστης των ηλεκτρολογικών, ούτε ξέρω, ο άμοιρος, το «συνημίτονο φ».
Δεν τα βρήκαμε.
Και δεν μου κάνει εντύπωση. Θεωρώ ότι ο εν λόγω κύριος είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του «κερδοσκόπου της διπλανής πόρτας». Του ανθρώπου που καθορίζει τις τιμές του με βάση την αδυναμία των πελατών του, ιδίως όταν θέλουν «μικροδουλειές», που δεν μπορούν να κάνουν μόνοι τους.
Αυτή είναι η ερμηνεία τους για τον νόμο της προσφοράς και της ζήτησης. Για μια δουλειά λίγων ευρώ, κάποιος δεν θα έρθει από μακριά. Κι αν 5-10 επαγγελματίες της γειτονιάς έχουν βρει κοινό τόπο στην τιμή, στην επιβάλλουν.
Δεν είναι μόνο ο ηλεκτρολόγος, είναι και ο υδραυλικός, ο τεχνίτης, ο δικηγόρος, πολύ συχνά ο γιατρός, που λειτουργούν -ακόμη- έξω από τα δεδομένα της κρίσης.
Που απαιτούν αμοιβές αστρονομικές για τα οικονομικά ολοένα και περισσότερων Ελλήνων. Εκείνων των Ελλήνων που έχουν μείνει άνεργοι, που βλέπουν τις αποδοχές τους να κόβονται με το μαχαίρι, είτε στο Δημόσιο, είτε και στον ιδιωτικό τομέα.
Αν τους ρωτήσετε, όχι μόνο τους επαγγελματίες αλλά κι αυτούς ακόμη τους συνοικιακούς «εμπόρους», θα σας πουν ότι «δε βγαίνουν», ότι η δουλειά «έχει πέσει», θα αναπολούν τις παλιότερες εποχές. Τότε που το χρήμα ήταν εύκολο για τους περισσότερους.
Οι ίδιοι, όμως, και σήμερα αρνούνται να συμβιβαστούν. Περιμένουν να πάρουν για την «επίσκεψη» όσα βγάζει ένας άλλος εργαζόμενος σε 10-20 ώρες ή να χρεώσουν το ποσοστό κέρδους που «θέλουν». Κι ας μειώνονται οι δουλειές.
Εκείνοι, βλέπετε, «δε δουλεύουν τσάμπα».
Μία λύση βλέπω σε αυτό: αντισταθείτε. Ψάξτε το όλο και περισσότερο. Πείτε «όχι ευχαριστώ». Λυπηθείτε τα χρήματα που με τόσο κόπο και άγχος βγάζετε...
Γ.Παπανικολάου
