Η βιωσιμότητα του χρέους αποτελεί πρόφαση εν αμαρτίες.
Κανείς δεν είναι σε θέση να υπολογίσει πόσο θα είναι το χρέος το 2020 ή 2022...
Όπως κάνεις δεν είναι σε θέση να γνωρίζει αν το 120% ως προς το ΑΕΠ αποτελεί ένα βιώσιμο χρέος.
Ένα χρέος 300 δισ. ευρώ με επιτόκιο 3% σημαίνει τόκους 9 δισ. το χρόνο, ενώ με επιτόκιο 6% σημαίνει δαπάνες για.. τόκους 18 δισ. ευρώ... Η διαφορά για ένα προϋπολογισμό του μεγέθους του ελληνικού είναι τεράστια.
Το 2009 ήταν η αμφιβολία των πιστωτών πως μπορούμε να συνεχίσουμε να αποπληρώνουμε το χρέος που εκτόξευσε τα επιτόκια και η εκτόξευση που μας οδήγησε στην αδυναμία εξυπηρέτησης και τη χρεοκοπία.
Η αμφιβολία των πιστωτών ενισχύθηκε από τα δημοσιονομικά όργια της διακυβέρνησης Καραμανλή, αλλά και από την αφύπνιση των διεθνών αγορών από τη «νιρβάνα» με τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008.
Ένα χρέος στο 120% του ΑΕΠ με έλλειμμα στο 15% είναι μια εντελώς διαφορετική περίπτωση με ένα ανάλογο χρέος και πρωτογενές πλεόνασμα ή ένα πλεονασματικό προϋπολογισμό.
Επίσης ένα πολύ μικρότερο χρέος μετά από μονομερή διαγραφή μπορεί να χρειάζεται πολύ υψηλότερες δαπάνες εξυπηρέτησης, καθώς οι δανειστές θα απαιτούν επιτόκια τα οποία θα καλύπτουν το ρίσκο μια νέας μονομερούς ενέργειας...
Οι οικονομολόγοι της παλαβής αριστεράς όταν μιλάνε για τα οικονομικά θυμίζουν γεροντοκόρες που δίνουν σεξουαλικού περιεχομένου συμβουλές από γραμμές 090...
Το στοίχημα της χώρας σε αυτή τη φάση είναι να αποκτήσει βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη. Αν το πετύχει αυτό η ολοκλήρωση της διευθέτησης του χρέους θα είναι λεπτομέρεια...
Τα μόνα εμπόδια για να πετύχει την ανάπτυξη, είναι το κράτος με τη γραφειοκρατία, τη διαφθορά και απορρόφηση κάθε ικμάδας της ιδιωτικής οικονομίας και οι αυταπάτες που καλλιεργεί η κυρίαρχη αριστερή, παρασιτική ιδεολογία...
σ/α
