Ωστόσο, ο οίκος αναβάθμισε χθες την Ελλάδα κατά έξι βαθμίδες, σε B- από την κατηγορία SD (επιλεκτική χρεοκοπία)...
Για πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό, μάλιστα, ο διεθνής οίκος αξιολόγησης δίνει «σταθερή προοπτική» στην ελληνική οικονομία, εξέλιξη που προεξοφλεί ότι η χώρα μας θα παραμείνει στο... ευρώ και ότι δεν θα βρεθεί αντιμέτωπη με ενδεχόμενες αρνητικές αξιολογήσεις για τους επόμενους μήνες.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση της S&P, η αναβάθμιση προήλθε λόγω της ολοκλήρωσης της διαδικασίας επαναγοράς ομολόγων, σε συνδυασμό με την έγκριση εκταμίευσης της οικονομικής βοήθειας προς την Ελλάδα. «Η αναβάθμιση αντανακλά την άποψή μας για την ισχυρή αποφασιστικότητα των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης να διατηρήσουν την Ελλάδα ως μέλος της Ευρωζώνης», αναφέρει χαρακτηριστικά ο διεθνής οίκος. «Η προοπτική για τη μακροπρόθεσμη βαθμολόγηση είναι σταθερή και εξισορροπεί την άποψή μας για τη δέσμευση της (ελληνικής) κυβέρνησης σε δημοσιονομική και διαρθρωτική προσαρμογή παρά τις οικονομικές και πολιτικές προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει κατά την εφαρμογή της», σημειώνει η Standard & Poor’s.
Εντάξει... Τώρα απομένει να αναβαθμίσουν και την ελληνική κοινωνία... Γιατί παραμένουμε μια χρεοκοπημένη χώρα. Βέβαια, εξέλιπε ο κίνδυνος άτακτης χρεοκοπίας και έχει αποφευχθεί το συστημικό σοκ για την Ευρωζώνη και άλλες απρόσμενες εκπλήξεις. Προφανώς, αυτοί ξέρουν καλά πώς παίζεται το παιχνίδι.
Η ελληνική οικονομία έχει συρρικνωθεί σε τριτοκοσμικό επίπεδο. Πρόκειται για τη σοβαρότερη μεταπολεμικά κρίση δυτικής χώρας» εκτιμά ο Μπάρι Αϊχενγκριν, καθηγητής Ιστορίας της Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ. Βεβαίως, αποδίδει τη δραματική μείωση του ελληνικού ΑΕΠ στην κρίση χρέους και στα μέτρα «ριζοσπαστικής λιτότητας».
Η «κρίση του αιώνα» που βιώνουμε μπορεί να αντιμετωπιστεί ως ευκαιρία για να ασχοληθούμε με την ουσία της πολιτικής και να καταψηφίσουμε τα ποικίλα διλήμματα που τίθενται ως φλέγοντα αξιακά ζητήματα «σωτηρίας» της χώρας. Πάντως, η χώρα στην οποία θα ζήσουμε θα είναι διαφορετική από εκείνη που γνωρίζαμε. Με αυτήν την έννοια, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, το ιστορικό νόημα της τρέχουσας περιόδου μπορεί να συνοψισθεί στην προώθηση της παραγωγικής ανταγωνιστικότητας με την υποτίμηση του βιοτικού επιπέδου εις βάρος των οποιωνδήποτε κοινωνικών κατακτήσεων. Οι εταίροι δανειστές μάς θέτουν επιτακτικά θέμα νέων περικοπών στους μισθούς προβάλλοντας το γνωστό πλέον επιχείρημα ότι απαιτείται σημαντική μείωση του μισθολογικού κόστους στην Ελλάδα προκειμένου να καταστεί η οικονομία της ανταγωνιστική!
Είναι προφανές ότι οι πολύ μικρές και μικρές επιχειρήσεις της χώρας μας βρίσκονται αντιμέτωπες με έναν πρωτοφανή συνδυασμό από κρίσιμα προβλήματα (έλλειψη ρευστότητας, μείωση της ζήτησης, αστάθεια επιχειρηματικού/επενδυτικού περιβάλλοντος, υψηλό κόστος λειτουργίας, αύξηση βραχυχρόνιων υποχρεώσεων, κατάρρευση της εμπιστοσύνης στην εγχώρια αλλά και τη διεθνή αγορά κ.λπ.), με άμεση συνέπεια τη διακινδύνευση όχι μόνο της ανταγωνιστικότητάς τους, αλλά και της ίδιας τους της βιωσιμότητας. Είναι περισσότερο από αναγκαίο οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες να υποστηριχθούν αποτελεσματικά προκειμένου να αντεπεξέλθουν στην κρισιμότητα της κατάστασης, να διατηρήσουν ανοιχτές τις επιχειρήσεις τους, αλλά και τις θέσεις εργασίας που προσφέρουν, προκειμένου να διαφυλαχθεί όσο είναι δυνατόν ο επιχειρηματικός ιστός αλλά και η κοινωνική συνοχή στη χώρα μας.
Η βαθιά ύφεση και η συνακόλουθη υλική αποψίλωση του βίου επισωρεύονται σαν προσχώσεις εξαιρετικά επιβαρυντικές σε ένα κοινωνικό σώμα του οποίου πλέον δεν γνωρίζουμε τις αντοχές, το όριο θραύσεως. Ενώπιον του ενδεχόμενου υλικού αφανισμού του ή της μη αναστρέψιμης υποβάθμισης, είναι άγνωστο πώς θα αντιδράσει το πλήθος, αυτό το απρόβλεπτο, βουβό πλήθος.
«Μπορεί το έθνος να υπομείνει μια τέτοια διαδικασία οικονομικής καταστροφής και μιας κουτσής - στραβής διάσωσης από τη χρεοκοπία που συντελείται από αυτούς που το οδήγησαν στην κατάρρευση;», διερωτώμαι.
Η διάγνωση της δεινής κατάστασης δεν αφήνει περιθώρια για «φθηνές» ελπίδες.
Το σήμερα είναι ήδη χειρότερο από το χθες και το αύριο προοιωνίζεται χειρότερο από το σήμερα, σε ένα κοινωνικό σώμα του οποίου οι αντοχές έχουν αρχίσει να εξαντλούνται δραματικά..
Ζ.Ζήκου
