Ουδείς επέβαλε στην προηγούμενη ή στην τωρινή κυβέρνηση επακριβώς την πολιτική που θα έπρεπε να ακολουθήσει.
Οι επιλογές, άδικες ή μη, ήταν δικές μας, όπως πρέπει να είναι και η υλοποίηση.
Την «εναλλακτική» τη γνωρίζουμε..
Το Έκτακτο Ειδικό Τέλος Ηλεκτροδοτημένων Δομημένων Επιφανειών (ΕΕΤΗΔΕ ή "χαράτσι Βενιζέλου") είναι ένας άδικος φόρος.
Πρώτον, διότι είναι ένας επιλεκτικός φόρος, καθώς δεν αφορά το σύνολο των φορολογουμένων, αλλά μόνον όσους έχουν στην ιδιοκτησία τους ηλεκτροδοτούμενα ακίνητα, ανεξαρτήτως εάν τα κληρονόμησαν, τα εκμεταλλεύονται εμπορικά ή... τα χρωστούν ακόμη στην τράπεζα.
Δεύτερον, επειδή υιοθετήθηκε εκτάκτως, πέρυσι τον Οκτώβριο, για να καλύψει τόσο το έλλειμμα του προϋπολογισμού όσο και εκείνο της κυβέρνησης Παπανδρέου, η οποία εμφανίστηκε απρόθυμη να προωθήσει τις δομικές μεταρρυθμίσεις για τις οποίες είχε δεσμευτεί έναντι των εταίρων και δανειστών μας, με αποτέλεσμα να ανακοπεί η χρηματοδότηση που λάμβανε η χώρα μας.
Τρίτον, επειδή συρρικνώνει σημαντικά το ήδη εξαθλιωμένο εισόδημα των ελληνικών νοικοκυριών, εντείνοντας την οικονομική δυσπραγία τους, με σαφείς επιπτώσεις στο επίπεδο της ζήτησης και συνεπακόλουθα στο βάθος της ύφεσης στην οικονομία.
Από την πρώτη στιγμή, το τέλος αυτό χαρακτηρίστηκε «χαράτσι» γιατί ακριβώς αυτό είναι. Ένα χαράτσι.
Τα ρίγη ενθουσιασμού, ωστόσο, τα οποία διέτρεξαν χθες τη ραχοκοκαλιά των κομμάτων της αντιπολίτευσης αλλά και συνολικά του λεγόμενου αντιμνημονιακού μπλοκ, με αφορμή την απόφαση του Αρείου Πάγου να μην εκδώσει προσωρινή διαταγή για τη συνέχιση της είσπραξης του χαρατσιού από τη ΔΕΗ, όπως είχε ζητήσει το υπουργείο Οικονομικών, είναι δίχως βάση.
Ακόμη και εάν ο Άρειος Πάγος αποφανθεί αρνητικά επί της αίτησης αναστολής εκτέλεσης και ισχύος που έχει καταθέσει το υπουργείο Οικονομικών για την απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου, βάσει της οποίας το ΕΕΤΗΔΕ δεν θα έπρεπε να συνοδεύει τον λογαριασμό της ΔΕΗ, το τέλος αυτό πρέπει να εισπραχθεί.
Εάν η είσπραξή του, δε, καθυστερήσει υπέρμετρα και δημιουργηθεί «τρύπα» στον προϋπολογισμό, η κυβέρνηση θα οδηγηθεί στη λήψη και νέων μέτρων για την αναπλήρωση των απολεσθέντων εσόδων, παρά την υπερφορολόγηση στην οποία ήδη υποβάλλεται ο ελληνικός λαός, και η οποία φέρει τεράστιο μερίδιο ευθύνης για την ένταση της ύφεσης.
Θα αναγκαστεί, δε, η κυβέρνηση να προχωρήσει στη λήψη νέων μέτρων για την αναπλήρωση αυτών των εσόδων διότι, πρώτον, βρίσκεται με το μαχαίρι στον λαιμό από τους εταίρους και δανειστές μας, οι οποίοι εξαρτούν την περαιτέρω εκταμίευση των δόσεων προς την Ελλάδα από την επίτευξη των στόχων που έχουν ήδη τεθεί και, δεύτερον, επειδή και η ίδια, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, στέκει ανήμπορη να προχωρήσει στην προφανή εναλλακτική λύση, που είναι η μείωση των δαπανών του δημόσιου τομέα.
Το μίγμα της πολιτικής που εφαρμόζει το επέλεξε αποκλειστικά η ίδια, και για ακόμη μία φορά είναι ένας συνδυασμός μέτρων που δίνουν έμφαση στις, επίσης άδικες, οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων και όχι στην ορθολογικοποίηση του τρόπου λειτουργίας του δημόσιου τομέα, με τη μείωση των απασχολουμένων σε αυτόν, βάσει αξιοκρατικών κριτηρίων, όπως επέμενε η τρόικα ΔΝΤ-Ε.Ε.-ΕΚΤ.
Ακόμη και το περίφημο μέτρο της «διαθεσιμότητας» ή «κινητικότητας», το οποίο προωθείται και αφορά περί τους 2.000 απασχολουμένους στους ΟΤΑ, συμπεριλαμβανομένων και περίπου 700 ατόμων που εμφανίζονται να έχουν «εκκρεμότητες» με τη Δικαιοσύνη, είναι και αυτό «οριζόντιας» λογικής, καθώς αφορά υπαλλήλους με σχέση αορίστου χρόνου, δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, οι οποίοι έχουν προσληφθεί εκτός ΑΣΕΠ ή άλλων διαγωνιστικών διαδικασιών…
Η σθεναρή δε αντίσταση την οποία προτάσσουν οι συνδικαλιστικοί φορείς του χώρου στην προώθηση του μέτρου αυτού και οι συνεχιζόμενες κινητοποιήσεις στην τοπική αυτοδιοίκηση προϊδεάζουν για τις αντιδράσεις που θα συνοδεύσουν ενδεχόμενη επέκτασή του σε λοιπά τμήματα του δημόσιου τομέα, επεξηγώντας συνάμα τους προβληματισμούς οποιασδήποτε εκλεγμένης κυβέρνησης προς την κατεύθυνση αυτή.
Όλα αυτά δεν είναι πράγματα άγνωστα. Αφορούν σε δομικές παθογένειες της ελληνικής δημόσιας διοίκησης και συνδέονται άμεσα με το πελατειακό κράτος που άνθησε στη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες.
Μέχρι και η «Κομισιόν» παραθέτει τους προβληματισμούς αυτούς στην έκθεση που δημοσιοποίησε χθες σχετικά με την πορεία υλοποίησης του προγράμματος προσαρμογής στη χώρα μας, επισημαίνοντας τόσο το «εύθραυστο» της παρούσας συγκυβέρνησης, όσο και την ύπαρξη πιέσεων εκ μέρους συγκεκριμένων ισχυρών «ομάδων», οι οποίες δεν επιθυμούν να δουν την υλοποίηση του προγράμματος και την έξοδο της χώρας από την κρίση.
Αν όμως η χώρα δεν είναι σε θέση να υλοποιήσει ακόμη και τα άδικα μέτρα που η ίδια επέλεξε, ώστε να αποφύγει τα δίκαια και απαραίτητα μέτρα που θα την έβγαζαν από το αδιέξοδό της, τότε, προφανώς, θα πρέπει να είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει και τα επίχειρα των επιλογών της, όποια και εάν είναι αυτά…
Ν.Γ.Δρόσος
