Υστερα από τόσες επαναλήψεις, η φράση «αν τη βγάλουμε καθαρή και τούτο τον Χειμώνα, κάτι γίνεται» θα μπορούσε να συνιστά ένα κοινότυπο αστείο - εάν, βεβαίως, δεν είχε συνδεθεί με μια μεγάλη και πρωτοφανή τραγωδία: Την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, που υφίστανται τη χειρότερη καταστροφή την οποία έχει βιώσει μια ανεπτυγμένη χώρα σε περίοδο μη πολέμου.
Ωστόσο, υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν ότι όντως ο φετινός Χειμώνας είναι ο πιο κρίσιμος από όσους έχουμε ζήσει μέχρι σήμερα.
Το πρώτο και... βασικό δεδομένο είναι ότι οι πολίτες έχουν φτάσει στα όριά τους και, σε πολλές περιπτώσεις, τα έχουν ξεπεράσει. Εκατομμύρια δεν είναι σε θέση να ανταποκριθούν στα, νέα και παλιά, πάσης φύσης χαράτσια. Κι αυτό όχι πλέον από πολιτική επιλογή, αλλά από αντικειμενική αδυναμία -επειδή έχουν σχεδόν στερέψει οι τραπεζικοί λογαριασμοί, έχουν αδειάσει τα σεντούκια των γονιών και είναι πολύ λιγότεροι εκείνοι που έχουν ένα αξιοπρεπή μισθό να μπαίνει τακτικά στο σπίτι τους και να καλύπτει τις «τρύπες».
Τα φαινόμενα στάσης πληρωμών αναμένεται ότι θα πολλαπλασιαστούν, μαζί φυσικά με τα «κανόνια», καθώς χιλιάδες επιχειρήσεις και κυρίως οι μικρομεσαίες, βρίσκονται επίσης στα όριά τους. Υστερα από πολλούς μήνες χωρίς ρευστότητα, με τις πωλήσεις τους να έχουν καταρρεύσει και τις τράπεζες να ρουφούν όλο το «αίμα» προτού αυτό προλάβει να κυκλοφορήσει στην αγορά, πρέπει να είναι κανείς? αιθεροβάμων (στην καλύτερη περίπτωση) για να ελπίζει ή, ακόμη χειρότερα, να προβλέπει κάτι κάπως διαφορετικό.
Όλα αυτά σημαίνουν, με μαθηματική ακρίβεια, ότι θα πέσουν έξω όλες οι προβλέψεις για τα έσοδα ?των νοικοκυριών, των επιχειρήσεων, των τραπεζών και του κράτους. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: Το 2012, προστέθηκαν περίπου 12 δισ. ευρώ ληξιπρόθεσμων χρεών από τους ιδιώτες προς το κράτος, ανεβάζοντας τον λογαριασμό στα 50 περίπου δισ.
Αντιστρόφως, το κράτος χρωστά στους ιδιώτες κάπου 9,3 δισ. ευρώ. Όσον αφορά τον ιδιωτικό δανεισμό από τις τράπεζες, το «τοξικό» τμήμα του (αυτό που εξυπηρετείται καθυστερημένα ή καθόλου) μπορεί να φτάνει, σύμφωνα με εκτιμήσεις, στα 90 - 100 δισ. ευρώ σε σύνολο 240 δισ. Και φυσικά, μάλλον χειρότερα θα γίνουν τα πράγματα καθώς, πέρα από την εκτίναξη της ανεργίας πάνω από το 26%, σχεδόν ο ένας στους πέντε μισθωτούς καθυστερεί να λάβει τα δεδουλευμένα του για έναν ή περισσότερους μήνες.
Το καράβι οδεύει ταχύτερα στα βράχια, καθώς το τελευταίο Μνημόνιο προβλέπει την αυτόματη λήψη νέων μέτρων όσο τα υπάρχοντα δεν αποδίδουν. Για να μην συμβεί αυτό, θα πρέπει είτε να πεθάνουν κυριολεκτικά της πείνας οι μισοί κάτοικοι αυτής της χώρας (Έλληνες και μετανάστες) είτε να σταματήσει να εξυπηρετείται πλήρως το χρέος και στη συνέχεια να διαγραφεί ένα μεγάλο μέρος του, ενώ παράλληλα να βρεθούν πολλά δισ. για να πέσουν στην πραγματική οικονομία ? παίρνοντας παράλληλα αποφασιστικά μέτρα κοινωνικού ελέγχου για να μην καταλήξουν στις τσέπες που δεν πρέπει.
Όποιος γνωρίζει τρίτο δρόμο μπορεί να τον προτείνει.
Γιώργος Παυλόπουλος
