Το φαινομενικό θέατρο παραλόγου που έχει ξεσπάσει γύρω από την πολυθρύλητη αλλοίωση τριών τραπεζικών λογαριασμών από την λίστα Λαγκάρντ θα το ζήλευαν και οι Πιραντέλο και Ιονέσκο, αλλά ακόμα και αυτός ο Αριστοφάνης θα είχε σκάσει από την ζήλεια του, με την ισχύ που έχει αυτή η «κρίση» να συνεπαίρνει ένα ολόκληρο έθνος στην δυναμική της...Φυσικά αυτό το θέατρο του παραλόγου, τόσο αποτελεσματικά γραμμένο και σκηνοθετημένο από την ηγεσία του ελληνικού κρατισμού, κάθε άλλο... παρά παράλογο είναι. Αντιθέτως διέπεται από μία λίαν αποτελεσματική λογική που σκοπό έχει, τι άλλο παρά, την διαχείριση και
διατήρηση των σκοπών του ελληνικού κρατισμού* μέσω της παραπλάνησης και χειραγώγησης της κοινής γνώμης,
Η στήλη προειδοποίησε σε προηγούμενο άρθρο ότι οι παραπλανητικές ενέργειες θα εστιάσουν στην αλλοίωση των ονομάτων των συγγενών Παπακωνσταντίνου για να αποσπάσουν την προσοχή του κοινού από το βασικό αμάρτημα των δύο διαδοχικών υπουργών οικονομικών της κυβέρνησης Παπανδρέου, των κκ. Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλου, που ήταν και παραμένει η παράβαση των υπουργικών των καθηκόντων, δια της μη αξιοποίησης της λίστας Λαγκάρντ, της προστασίας πλουσίων ενδεχομένων φοροδιαφυγάδων, με αποτέλεσμα την μη πραγματοποίηση όλων των δυνατών, νομίμων και κοινωνικά δίκαιων φορολογικών εσόδων για την οικονομική και δημοσιονομική διάσωση της χώρας.
Εάν θέλει κανείς να βεβαιωθεί τον παραπάνω ισχυρισμό της στήλης, περί μίας αποτελεσματικά σκηνοθετημένης πλεκτάνης, δεν έχει παρά να παρατηρήσει ότι την ίδια ημέρα, την περασμένη Τετάρτη, που οι συγγενείς Παπακωνσταντίνου προσκόμισαν στους οικονομικούς εισαγγελείς, φαινομενικά ατράνταχτες αποδείξεις ότι οι λογαριασμοί τους στην ελβετική τράπεζα ήταν και νόμιμοι και νόμιμα φορολογημένοι, όπως και είχαν από μέρες προαναγγείλει, την ίδια ακριβώς ημέρα, γιγάντωσε η κρίση της αλλοίωσης του στικακιού, δια της διαρροής ότι το στικάκι είχε διαφορετικό πιστοποιητικό γεννήσεως από ότι ο κόσμος πίστευε.
Και ξαφνικά, σύσσωμο το έθνος των ελλήνων μπήκε σε ένα τρελό παιχνίδι του «παπά», εδώ στικάκι, εκεί στικάκι, που είναι το στικάκι: Φυσικά τα μιλημένα ΜΜΕ δεν σταμάτησαν να παρατηρήσουν ότι η προσκόμιση των αποδεικτικών φορολογικών στοιχείων από τους συγγενείς Παπακωνσταντίνου εξαφάνιζε πλήρως το υποτιθέμενο κίνητρο του υπουργού Παπακωνσταντίνου να εξαλείψει τα ονόματα των συγγενών του από την λίστα Λαγκάρντ.
Αντί αυτού, η χώρα οδηγήθηκε, θα έλεγα κατόπιν στρατηγικού σχεδίου, στο παραλήρημα περί του στικακιού, την ίδια στιγμή που το θέμα της αλλοίωσης είχε σκάσει σαν σαπουνόφουσκα. Αλλά εδώ φαίνεται η αξία της επιτυχημένης «οργουελικής» χειραγώγησης. Η δύναμη της και η επιτυχίας της διαφαίνεται όταν δημιουργεί πραγματικότητες εκεί που δεν υπάρχουν, και τις πουλάει σαν γνήσια κρίσιμα θέματα.
Αλλά αυτό ακριβώς είναι και το μεγαλείο μίας άριστα σκηνοθετημένης πολιτικής και δικαστικής κρίσης, όπως και το έχω ξαναπεί, εφάμιλλη των καλύτερων θρίλερ του Χόλλυγουντ, ότι ο θεατής, δηλαδή ο ελληνικός λαός, καθηλώνεται συνεπαρμένος να παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα μία διαδικασία, ένα μυστήριο, του οποίου του λείπει οιαδήποτε υπόσταση. Αντιθέτως, η πατρίδα ζει η πεθαίνει για να μάθει πόσα στικάκια υπάρχουν, ποιος αλλοίωσε τι, και πότε και πως, και πάει λέοντας.
Το γεγονός ότι η Ελλάδα, και πολλαπλές διαδοχικές κυβερνήσεις έχουν στα χέρια τους 2059 ενδεχόμενους και μάλλον πιθανούς φοροδιαφυγάδες κανένα δεν τον νοιάζει, ούτε, φυσικά, και αυτό είναι το κυριότερο, δεν φαίνεται να νοιάζει ιδιαίτερα την τρικομματική κυβέρνηση ποιος φταίει και ποιοι είναι οι αίτιοι αυτής της εγκληματικής παράβασης δημοσίου καθήκοντος.
Και το άλλο τραγελαφικό της υποθέσεως είναι ότι τελικά φαίνεται ότι ίσως το μόνα νόμιμα λεφτά που βρισκόντουσαν στους τραπεζικούς λογαριασμούς της λίστας Λαγκάρντ, ήταν τα λεφτά των συγγενών Παπακωνσταντίνου, ο οποίος μέλλεται να καρατομηθεί από την κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή για την αλλοίωση, αφού το κράτος δεν θα θελήσει να ανακαλύψει τον πραγματικό ένοχο, και αφού η Βουλή δεν πρόκειται να καταδικάσει τον Παπακωνσταντίνου για την μη αξιοποίηση της λίστας, διότι μία τέτοια διαδικασία θα έπρεπε σίγουρα και «δυστυχώς» να συμπεριλάβει και τον κ. Βενιζέλο.
Και εδώ έρχεται και ένα άλλο κύριο χαρακτηριστικό της διαφθοράς του ελληνικού κρατισμού, που η στήλη συζήτησε σε πρόσφατο άρθρο, να παίξει τον πρωτεύοντα ρόλο του. Κάθε προσπάθεια, ενέργεια η διαδικασία διαφθοράς, όπως η συμπαράσταση της πολιτικής, και όχι μόνο, ηγεσίας προς τους πλούσιους έλληνες στην αποφυγή πληρωμής φόρων, συγκαλύπτεται, σχεδόν πάντα αποτελεσματικά από το μανδύα της ανικανότητας, διότι είναι δύσκολο να αποδειχτεί κίνητρο και εξίσου δύσκολο να ψαρέψει κανείς τα φακελάκια και το ξέπλυμα χρήματος.
Έτσι, και στην προκειμένη περίπτωση, το πήδημα από την διαφθορά στην ανικανότητα, μετονομάζεται με τις «νομικές» ονομασίες της Βουλής και του ελληνικού συντάγματος, από «ποινικό αδίκημα» σε «πολιτικό πρόβλημα». Δηλαδή ο οποιοσδήποτε πολιτικός, βλέπε Βενιζέλος, Παπανδρέου, και άλλοι, δεν είναι ένοχοι παράβασης καθήκοντος, παρά απλούστατα, είχαν «χαζέψει» λίγο και δεν κάνανε πολύ καλά την δουλειά τους, οπότε οι ψηφοφόροι είναι οι μόνοι που έχουν δικαίωμα να τους τιμωρήσουν, και ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Και φυσικά, στην προκειμένη περίπτωση, το πολιτικό πρόβλημα, που όπως λίαν φιλικά αποδίδουν οι μυημένοι και οι βολεμένοι στην εμπλοκή του κ. Βενιζέλου με την λίστα Λαγκάρντ, θα εξαϋλωθεί και θα χαθεί από την πολιτική ιστορία της χώρας λίαν προσεχώς. Ή τουλάχιστον, αυτό φαίνεται να είναι το σχέδιο…
*Υ.Γ. Ελληνικός Κρατισμός
Όταν μιλάω για «ελληνικό κρατισμό» εννοώ φυσικά ένα σύστημα που συμπεριλαμβάνει, εν αντιθέσει με διάφορα άλλα συστήματα διαφθοράς σε άλλα κράτη, ένα σύστημα στο οποίο συμμετέχει όχι μόνο η πολιτική, οικονομική και δικαστική ηγεσία, αλλά και όλα τα κατώτερα στρώματα των μυημένων και βολεμένων πληβείων που τυχαίνουν να συνεργάζονται και να συμμορφώνονται με τις βασικές ιδέες και προσταγές του ολικού συστήματος του ελληνικού κρατισμού.
Αυτή η ενεργή συμμετοχή, συνεργασία και συναποκόμιση αθέμιτου κέρδους και βολέματος από μεγάλα στρώματα του ελληνικού λαού, (π.χ. φακελάκια σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας αλλά και ιδιωτικής ζωής, η μαϊμούδες συντάξεις), είναι ίσως ένα ιδιάζον χαρακτηριστικό του ελληνικού κρατισμού, και φαίνεται να διαφέρει από τα μοντέλα διαφθοράς του Δυτικού καπιταλιστικού κόσμου, και αντιθέτως φαίνεται να συγγενεύει περισσότερο με τα πρώην κουμουνιστικά συστήματα.
Ντ.Κουτσολιούτσος
