Ο φόβος ενός έθνους μήπως χρεοκοπήσει μολονότι έχει στο πλευρό του πανίσχυρους συμμάχους –Ευρωπαϊκή Ενωση και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο– είναι άραγε δικαιολογημένος; Γιατί να χρεοκοπήσει, αφού αυτοί το στηρίζουν με την οικονομική τους δύναμη;
Μήπως επειδή η σκληρή λιτότητα που επιβάλλεται ως προϋπόθεση γι’ αυτή την οικονομική στήριξη, φέρνει αυτό ακριβώς το ανεπιθύμητο αποτέλεσμα..;
Ο κλοιός σφίγγει όλο και περισσότερο γύρω από τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου. Μετά τη λίστα Λάγκαρντ, τώρα φέρεται αναμεμιγμένος και στη δυσώδη υπόθεση του πρώην επικεφαλής της Εθνικής Στατιστικής Αρχής, τον οποίο διόρισε ο ίδιος. Οι εισαγγελείς ζήτησαν την... άσκηση ποινικής δίωξης για το κακούργημα της ψευδούς βεβαίωσης, σε συνδυασμό με τις επιβαρυντικές περιπτώσεις του νόμου περί καταχραστών του Δημοσίου (1608/50) εις βάρος του πρώην προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ καθηγητή Ανδρέα Γεωργίου, του προϊσταμένου Διεύθυνσης Εθνικών Λογαριασμών Κωνσταντίνου Μορφέτα και της Ασπασίας Ξενάκη, προϊσταμένης της Ειδικής Διεύθυνσης Στατιστικών Ερευνών. Ο Γεωργίου, που μας ήλθε από την Αμερική (!), αντιμετωπίζει βαρύτατες κατηγορίες με κυριότερη εκείνη της χάλκευσης στοιχείων. Το ζήτησαν οι οικονομικοί εισαγγελείς και η Εισαγγελία Πρωτοδικών έκανε δεκτό το αίτημα.
Ο φόβος ενός έθνους μήπως χρεοκοπήσει μολονότι έχει στο πλευρό του πανίσχυρους συμμάχους –Ευρωπαϊκή Ενωση και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο– είναι άραγε δικαιολογημένος; Γιατί να χρεοκοπήσει, αφού αυτοί το στηρίζουν με την οικονομική τους δύναμη; Επειδή η σκληρή λιτότητα που επιβάλλεται ως προϋπόθεση γι’ αυτή την οικονομική στήριξη, φέρνει αυτό ακριβώς το ανεπιθύμητο αποτέλεσμα. Οι ηγέτες που ανοίγουν τις πόρτες των χωρών τους στα αρπακτικά των μνημονίων αποσπούν στην αρχή πολλούς επαίνους. Οταν όμως αρχίζει η σφαγή, μένουν πάντα απελπιστικά μόνοι απέναντι στη λαϊκή κατακραυγή.
Η γαλλική έγκυρη Le Monde έφθασε στο σημείο να διασύρει απροκάλυπτα τον Γιώργο Παπανδρέου. Δεν αδικώ τη γαλλική εφημερίδα, αλλά τώρα είναι αργά. Με τίτλο: «Γιώργος Παπανδρέου, o παρίας που μετατράπηκε σε λέκτορα», επισημαίνει τα εξής: «Το όνομα Παπανδρέου κατέστη το σύμβολο του νεποτισμού μιας πολιτικής ελίτ, η οποία θεωρείται υπεύθυνη για την κρίση. Η δυναστεία φαίνεται ότι τελείωσε μια για πάντα», γράφει χαρακτηριστικά η γαλλική εφημερίδα για τον πρώην πρωθυπουργό. «Ο πρώην πρωθυπουργός έσπασε όλα τα ρεκόρ αντιδημοτικότητας όταν έφευγε από την κυβέρνηση το 2011, μεσούσης της κρίσης του ευρώ. Αυτό δεν εμπόδισε την επανεκλογή του ως επικεφαλής της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και τις ευάριθμες διαλέξεις του σε όλο τον κόσμο», συνεχίζει.
Οπως επισημαίνει η εφημερίδα, δύο εικόνες μαρτυρούν τη σύγχυση του Παπανδρέου ως πρωθυπουργού: Η τηλεοπτική του εμφάνιση στο Καστελλόριζο και η ομιλία του στο Κοινοβούλιο, όταν ανακοίνωνε το δημοψήφισμα. Και αφού περιγράφεται εν συντομία το τι ακολούθησε, σχολιάζει ότι «εγκαταλελειμμένος από όλους, ο καπετάνιος εγκατέλειψε το πλοίο τον Νοέμβριο του 2011».
«Εκτοτε ο Γιώργος Παπανδρέου ζει μια άλλη οδύσσεια, αυτή που ζουν πολλοί πρώην αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων, που οργώνουν τον κόσμο από διάλεξη σε διάλεξη. Τον Νοέμβριο ήταν στη Νορβηγία για μια διάλεξη για τη διαφάνεια και τη φοροδιαφυγή, ενώ στην Ελλάδα κορυφωνόταν η πολεμική για τη λίστα Λαγκάρντ. Αυτή η λίστα με τα 2.000 ονόματα δεν έγινε αντικείμενο καμιάς έρευνας από τη σοσιαλιστική κυβέρνηση Παπανδρέου.
Το τελευταίο τρίμηνο του 2012, σε διάλεξή του στο Χάρβαρντ, με τίτλο «Πώς να επανασχεδιαστεί η Ευρώπη;», έγινε κλήρωση για την επιλογή των φοιτητών – τόσο μεγάλη ήταν η ζήτηση. Επίσης, από τη θέση του ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς έχει τη δυνατότητα να ταξιδεύει, θέση στην οποία επανεξελέγη πανηγυρικά. Είναι αλήθεια ότι έχει μεγαλύτερη επιτυχία σε διεθνές επίπεδο απ’ ό,τι στο εσωτερικό, όπου όλοι θέλουν να τον ξεχάσουν, παρά το γεγονός ότι παραμένει στόχος για την άκρα δεξιά, καθώς και ορισμένες εφημερίδες. Παρ’ όλα αυτά, κατάφερε να επανεκλεγεί στην Αχαΐα, εκλογική περιφέρεια της οικογένειας Παπανδρέου. Υστερα από μια πολεμική για τις απουσίες του από το Κοινοβούλιο, ζήτησε να μην πληρώνεται όταν δεν βρίσκεται στην Ελλάδα». Και καταλήγει: «Στις διαλέξεις του υπερασπίζεται τον αντίπαλό του και παλιό συμφοιτητή του από το πανεπιστήμιο του Amherst της Μασαχουσέτης, Αντώνη Σαμαρά. Η κυβέρνηση όμως δεν βασίζεται στη στήριξη από μια προσωπικότητα τόσο αντιδημοφιλή».
Οργή, κραυγές απελπισίας. Ανθρωποι να παρακαλούν για μια θέση εργασίας, οικογένειες μπροστά σε ανυπέρβλητες συμφορές, πολιτικοί και εν γένει ιθύνοντες σε πανικό, μια χώρα πάνω σε κινούμενη άμμο.
Η έλλειψη προοπτικής, τα προφανή πολιτικά ψεύδη, οι μάταιες θυσίες, η υποψία ότι δεν σωζόμαστε, ότι το βάρος των χρεών θα παραμείνει συντριπτικό και με το νέο πακέτο μέτρων, και με την επιπλέον λιτότητα, φέρνουν τους Ελληνες στο χείλος της αντοχής.
Οι φημολογίες για έξοδο από το ευρώ δεν έχουν ακόμη εκλείψει παντελώς...
Ζ.Ζήκου
