Η ρήση του Τσου Εν Λάι (ορισμένοι υποστηρίζουν ότι την είπε ο Μάο) «άσπρη ή μαύρη γάτα δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να πιάνει ποντίκια», εκφράζει το μεγάλο δίλημμα που τίθεται από την ...πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων.Εκ πρώτης όψεως το δίλημμα είναι «δημόσια ή ιδιωτική οικονομία».
Όμως, πρόκειται για πλαστό.. δίλημμα. Γιατί ο διαχωρισμός στην εποχή μας δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει ανάμεσα την ιδιωτική και τη δημόσια ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.
Το πραγματικό δίλημμα είναι ανάμεσα στην αποδοτική και τη σπάταλη οικονομία.
Μόνο η αποδοτική και επομένως ανταγωνιστική οικονομία μπορεί να σταθεί σταθερά απέναντι στους αέρηδες της παγκοσμιοποίησης. Η σαθρή και σπάταλη είναι ζήτημα χρόνου να σκάσει, πράγμα που έγινε με την ελληνική.
Το μοντέλο που έχουμε όχι μόνο δεν είναι αποδοτικό, αλλά κυριολεκτικά ρουφά κρίσιμους πόρους χωρίς σχεδόν καμία ανταποδοτικότητα, καταναλώνει τεράστια κονδύλια χωρίς να παράγει έργο, χωρίς να προσφέρει τίποτα στην οικονομία και τους πολίτες. Η στρέβλωση έφτασε σε τέτοιο σημείο που δεν περιορίζεται στη μη ανταποδοτικότητα, αλλά ακόμα χειρότερα το Δημόσιο υπονομεύει και την υπόλοιπη οικονομία.
Η λύση θα μπορούσε να είναι απλή αρκεί η κυβέρνηση να υιοθετήσει μία απλή αρχή. Να μη διαθέσει ούτε ένα ευρώ πουθενά και για τίποτα αν δεν διασφαλίζεται ότι θα επιστραφεί με οποιαδήποτε μορφή ανταποδοτικότητας και μάλιστα με τη μέγιστη δυνατή στο κοινωνικό σύνολο ή το δημόσιο ταμείο. Να ξεφορτωθεί όλα τα παλαιολιθικά δημιουργήματα του Δημοσίου, όχι μόνο γιατί θα γλιτώσει πόρους, αλλά κυρίως για να διατεθούν εκεί που θα είναι αποδοτικοί και θα παράγουν πλούτο.
Θ.Λυρτσογιάννης
