Όσο κι αν στην Ευρώπη έχει αρχίσει το κλίμα να αλλάζει και να γίνεται αντιληπτό ότι η μονοδιάστατη πλευρά των μέτρων λιτότητας οδηγεί σε ύφεση και επικίνδυνη αύξηση της ανεργίας, η χώρα μας δεν θα τη γλιτώσει εύκολα σε σχέση με τις απολύσεις του δημοσίου.
Από την άλλη πλευρά, πόσο υπερήφανοι μπορεί να αισθανόμαστε για την σημερινή κατάντια μιας οικονομίας που είναι η μόνη ουσιαστικά μαζί με την.. Κύπρο,από τα PIIGS που έχει μείνει εκτός δανεισμού από τις αγορές.
Ενώ δηλαδή η Ισπανία κάλυψε χθες έκδοση 17ετούς ομολόγου με επιτόκιο χαμηλότερο κατά 0,5% σε σχέση με την προηγούμενη φορά και η Ιρλανδία δανείστηκε στην δεκαετία με 4,1%, εμείς παραμένουμε φυλακισμένοι σε ένα μνημόνιο απελπισίας και δεν τολμάμε να μιλήσουμε ούτε για τους λεγόμενους επίορκους. Ίσως είναι εύστοχη η πρατήρηση του πρόέδρου της ΔΗΜΑΡ Φώτη Κουβέλη, ότι στον πάτο της ύφεσης είναι αργά για απολύσεις από το Δημόσιο. Όμως αυτό μπορεί να είναι και το επόμενο πολιτικό πρόβλημα, καθώς ο περιορισμός των δημοσίων υπαλλήλων δεν έχει πείσει τους ελεγκτές ότι έχει προγραμματισθεί αξιόπιστα και σύμφωνα με τις δεσμεύσεις που ανέλαβε η συγκεκριμένη κυβέρνηση.
Σε κάθε περίπτωση, μια οικονομία και μια κοινωνία έχουν πληρώσει σε πρωτοφανή βαθμό το σύνδρομο της "προστασίας" των δημοσίων υπαλλήλων που τελικά πήρε στο λαιμό του την συντριπτική πλειοψηφία των ίδιων. Ακόμα και σήμερα η ίδια λογική προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα για μια πολιτική πελατεία που ξεχείλωσε το ελληνικό δημόσιο. Η Τρόικα, σε πάρα πολλά είναι άστοχη και για το μνημόνιο έχουμε πάρει επικριτική θέση επανελλεμμένα, όμως για τους δημόσιους υπαλλήλους μόνο η στενή μικροπολιτική μπορεί να συνηγορήσει στη λογική των μη απολύσεων.
Το time out της Τρόικας δεν είναι αρνητικό, όμως για να αξιοποιήσει την πίστωση χρόνου από τους πιστωτές η κυβέρνηση σε ένα ευνοικό περιβάλλον θα πρέπει να λάβει αποφάσεις και να επιτύχει αυτά για τα οποία δεσμέυτηκε .Η πολιτική της επιβίωση, από την άλλη πλευρά, ...είναι δικό της θέμα.
Toυ Π.Μπουσμπουρέλη
