Ένας βασικός λόγος της δυσλειτουργίας της κυβέρνησης είναι οι φόβοι του ΠΑ.ΣΟ.Κ και της ΔΗΜ.ΑΡ.
Όπως διαβάσαμε στον Κυριακάτικο τύπο (Καθημερινή), ο κ. Βενιζέλος φοβάται ότι αν δεν πιάσει διψήφια ποσοστά στις ευρωεκλογές του 2014, κάτι που με τα σημερινά δεδομένα μοιάζει απίθανο, τότε θα αμφισβητηθεί η προεδρία του στο κόμμα.
Ο κ. Κουβέλης από την πλευρά του θέλει να... διασφαλίσει ότι το κόμμα του θα βρίσκεται και στην επόμενη Βουλή και στο μεταξύ θα εκλέξει και έναν τουλάχιστον ευρωβουλευτή το 2014.
Προκειμένου να επιτύχουν τους πολιτικούς τους στόχους, λοιπόν, οι δύο εταίροι σκαρφίζονται διάφορες ανερμάτιστες στρατηγικές.
Το ΠΑΣΟΚ θέλει να μπει στην κυβέρνηση, με υπουργούς, χωρίς όμως να δημιουργηθούν νέες θέσεις. Το αίτημά του είναι λογικό (γιατί άραγε χρειαζόμαστε μεγαλύτερο κυβερνητικό σχήμα;), αλλά τα κίνητρα του κ. Βενιζέλου δεν είναι αγαθά.
Δεν τον έπιασε δηλαδή πρεμούρα μην τυχόν αυξηθεί ο αριθμός των υπουργών, άλλωστε και ο ίδιος έχει συμμετάσχει ουκ ολίγες φορές σε πολυπληθείς κυβερνήσεις.
Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να μειωθούν οι υπουργοί της Νέας Δημοκρατίας, μπας και ξαναμοιραστεί η πίτα της εξουσίας προς όφελος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Από την άλλη, η ΔΗΜ.ΑΡ, εξ όσων καταλαβαίνω, ενδιαφέρεται κυρίως να κρατήσει τον κ. Μανιτάκη στην κυβέρνηση για να παίζει κατενάτσιο στην Τρόικα και να ενισχύει το «φιλολαϊκό» προφίλ του κόμματος.
Δυστυχώς, έχω κακά νέα και για τους δύο.
Η εμπειρία δείχνει ότι τα μικρά κόμματα σε κυβερνήσεις συνασπισμού αιμορραγούν. Δείτε για παράδειγμα την τύχη που είχαν οι Φιλελεύθεροι στην κυβέρνηση συνασπισμού της Βρετανίας και οι Ελεύθεροι Δημοκράτες στον συνασπισμό της κυρίας Μέρκελ.
Και είναι άλλωστε λογικό: αν συμφωνεί ο ψηφοφόρος με την κυβέρνηση, γιατί να ψηφίσει ΠΑ.ΣΟ.Κ και όχι τον ίδιο τον κ. Σαμαρά; Και αν διαφωνεί, γιατί να ψηφίσει ΔΗΜ.ΑΡ και όχι ΣΥ.ΡΙΖ.Α;
Η μόνη ελπίδα ανάκαμψης του ΠΑ.ΣΟ.Κ και της ΔΗΜ.ΑΡ είναι να απευθυνθούν στους πραγματικούς ευρωπαϊστές ψηφοφόρους, οι οποίοι μολονότι σιωπηλοί και άφαντοι στις δημοσκοπήσεις, όταν έρχεται η ώρα να πάμε στις κάλπες αποδεικνύονται και ευάριθμοι και αποφασισμένοι, εξ ου και η Ελλάδα παραμένει μέχρι σήμερα στο ευρώ, παρά τον πραγματικό πόνο που έχει προκαλέσει στη χώρα το Μνημόνιο και παρά τον έξαλλο αντιευρωπαϊσμό της πλειοψηφίας των ελληνικών μέσων ενημέρωσης.
Αυτοί οι ψηφοφόροι είναι σήμερα απογοητευμένοι με την κυβέρνηση και με το δίκιο τους: στην ΕΡΤ γίνεται πάρτι προσλήψεων ειδικών συμβούλων, προσωπικοί ειδικών θέσεων, ανταποκριτών στον Μονπελιέ, κλπ. Η «Διαύγεια», μία από τις λίγες πραγματικές μεταρρυθμίσεις της προηγούμενης κυβέρνησης, παραπαίει. Υπάρχουν υπουργοί που πραγματικά δεν ξέρουμε πως περνάνε την ώρα τους κάθε μέρα.
Αν ήθελαν λοιπόν να επωφεληθούν και πολιτικά το ΠΑ.ΣΟ.Κ και η ΔΗΜ.ΑΡ θα μπορούσαν να καταγγείλουν αυτά τα φαινόμενα από μία ευρωπαϊκή οπτική – την οπτική του εκσυγχρονισμού του κράτους, της ισοπολιτείας και της ισονομίας. Αντ’ αυτού, βάζουν πλάτη όπου μπορούν στην κατασπατάληση πόρων του πτωχευμένου μας κράτους και δίνουν αγώνα για να μην ανοίγουν τα καταστήματα τις Κυριακές, μόνο και μόνο για να χαϊδέψουν τ’ αυτιά στις συντεχνίες, μολονότι έχει αποδειχθεί παγκοσμίως ότι η απελευθέρωση των ωραρίων δημιουργεί θέσεις εργασίας.
Ας πούμε όμως ότι και μία ενδεχόμενη φιλοευρωπαϊκή/εκσυγχρονιστική στάση του ΠΑ.ΣΟ.Κ και της ΔΗΜ.ΑΡ δεν θα τους ωφελούσε δημοσκοπικά.
Και ότι, όπως και να ‘χει, θα έχουν την τραγική τύχη των μικρών εταίρων σε κυβερνητικούς συνασπισμούς. Γιατί τουλάχιστον δεν προσπαθούν ώστε η θυσία τους να έχει νόημα και να βοηθήσουν τη χώρα;
Ν.Mαλεβίτης
