Σήμερα είναι η Κύπρος, η Ελλάδα η Πορτογαλία κ.ά.
Το συμπέρασμα είναι πλέον προφανές...
Πριν από 10 χρόνια περίπου, ο τότε υπουργός οικονομικών της χώρας Νίκος Χριστοδουλάκης συναινούσε στο γαλλογερμανικό αίτημα για παραβίαση της Συνθήκης του Μάαστριχτ μέσω μιας ελαστικότερης ερμηνείας του... κριτηρίου για δημοσιονομική πειθαρχία.
Η Γερμανία εμφάνιζε έλλειμμα της τάξεως του 3,8% του ΑΕΠ το 2002, 4,3% το 2003, 3,8% το 2004 και 3,3% το 2005, ευρισκόμενη πάνω από τον μέσο όρο στην ευρωζώνη εκείνα τα χρόνια.
Καγκελάριος της Γερμανίας ήταν ακόμη ο Γκ. Σρέντερ, που αγωνιζόταν να βάλει την οικονομία της χώρας του σε τροχιά ανάκαμψης.
Όντως, η γερμανική κυβέρνηση είχε αρχίσει να λαμβάνει μέτρα για να μειώσει το έλλειμμα, το οποίο σε μεγάλο βαθμό οφειλόταν στην ύφεση και ήταν συνέπεια του κόστους της ενοποίησης της Ανατολικής με τη Δυτική Γερμανία.
Είχε πάρει επίσης πρωτοβουλίες για την αποκατάσταση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας της οικονομίας.
Όμως, αναλυτές επισημαίνουν ότι η μεγάλη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της γερμανικής οικονομίας την προηγούμενη δεκαετία οφείλεται κυρίως στις συγκριτικά μεγαλύτερες αυξήσεις μισθών που δίνονταν από τους εταίρους της.
Αντιμέτωποι με ένα σχετικά υψηλό ποσοστό ανεργίας και αισθανόμενοι το σπάσιμο της αμερικανικής ιντερνετικής χρηματιστηριακής φούσκας, οι εργαζόμενοι στη Γερμανία προτίμησαν είτε να μην πάρουν αυξήσεις είτε να αποδεχθούν μειώσεις μισθών.
Η μείωση του εργατικού κόστους ανά μονάδα προϊόντος ήταν επόμενο να βοηθήσει τις εξαγωγές της Γερμανίας.
Όμως, οι διαρθρωτικές αλλαγές που έγιναν σε άλλους κλάδους, π.χ. υπηρεσίες, στην ίδια χώρα δεν ήταν τόσο σημαντικές, παρά τις διαδόσεις.
Μέσα σε μία δεκαετία, η Γερμανία μετατράπηκε από παράδειγμα προς αποφυγή σε παράδειγμα προς μίμηση λόγω της δημοσιονομικής προσαρμογής και της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητάς της.
Είναι η περίοδος όπου η Ελλάδα χαρακτηρίζεται ο αδύναμος κρίκος της ευρωζώνης και μερικοί Γερμανοί πολιτικοί ζητάνε την έξοδό της από το ευρώ.
Αναμφισβήτητα, άλλο είναι το μέγεθος της ζητούμενης λιτότητας από την Ελλάδα κι άλλο από τη Γερμανία.
Όμως και πάλι το συμπέρασμα δεν αλλάζει.
Όπως η Γερμανία αναδείχθηκε μέσα από τις στάχτες, έτσι θα μπορούσε να γίνει με την Ελλάδα σε λίγα χρόνια.
Την περίοδο 2002-2003, ο τότε υπουργός οικονομικών κ. Χριστοδουλάκης αποδεχόταν το γερμανικό αίτημα για παραβίαση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, καυτηριάζοντας(!) τις χώρες που είχαν μεγάλα ελλείμματα, όπως η Γερμανία.
Τι ειρωνεία!
Κάπου 10 χρόνια αργότερα, η Ελλάδα έχει στην ουσία χρεοκοπήσει και οι δανειστές, π.χ. οι Γερμανοί, της υπαγορεύουν τι θα πρέπει να κάνει.
Παρ’ όλα αυτά, το πάθημα της Γερμανίας παραμένει πολύ διδακτικό παρά τις μεγάλες διαφορές που υπάρχουν με τις άλλες χώρες, π.χ. Ελλάδα, Κύπρος κ.ά.
Ακόμη και στις πιο δύσκολες ή καλές ώρες, θα ήταν άστοχο να κάνει κάποιος μακροπρόθεσμες προβλέψεις για το μέλλον μιας οικονομίας.
Dr. Money
