Τελικά αυτήν τη διαμάχη γύρω από το Μνημόνιο και τις προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ γι΄ αυτό δεν τη βλέπω να σταματάει.
Και όχι άδικα, μια και κάθε τόσο προστίθεται μια νέα εκδοχή που τροφοδοτεί διακομματικές και εσωκομματικές αντιθέσεις.
Κοντά στις άλλες που είχαμε έως τώρα προστέθηκε και η ..«αναστολή».
...Και μην αμφιβάλλετε ότι... αύριο ή μεθαύριο όλοι και κάποια νέα προοπτική διαχείρισής του θα μας προκύψει.
Προσωπικά αυτού του είδους οι αντιπαραθέσεις μ΄ αφήνουν αδιάφορο.
Βλέπετε, την πολιτική την καταλαβαίνω πρωτίστως σε πρακτικό επίπεδο.
Γι΄ αυτό και την κάθε κομματική διακήρυξη, δέσμευση ή υπόσχεση τη θέλω να συνοδεύεται από το πρακτικό αποτέλεσμα που θα έχει.
Λέει, για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα καταργήσει το Μνημόνιο και διατείνονται οι κυβερνητικοί εταίροι ότι αυτό θα μας φέρει σε ρήξη με τους δανειστές και θα διακόψουν τη βοήθεια που μας παρέχουν. Δικαίωμα του πολίτη είναι να δεχτεί ή ν΄ απορρίψει ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Από την άλλη πλευρά, περιμένω, αλλά αδίκως, να μάθω αν και τι θα κερδίσω ως πολίτης με την κατάργηση του Μνημονίου.
Ο Λαφαζάνης λέει ότι μαζί του θα καταργηθούν και όλοι οι εφαρμοστικοί νόμοι που πρακτικά σημαίνει ότι θα γυρίσουμε στο 2009. Ή μήπως όχι;
Προ καιρού ο Τσίπρας είχε διακηρύξει ότι με την κατάργηση του Μνημονίου θ΄ αποκατασταθούν οι μισθοί και οι συντάξεις στα επίπεδα του 2009.
Και η τελευταία εκδοχή είναι ότι μόλις καταργηθεί το Μνημόνιο θα επανέλθει ο κατώτατος μισθός στα παλιά του επίπεδα.
Είναι υπερβολή, κακοπιστία, διαστρέβλωση θέσεων ή δικαιολογημένη προσδοκία ενός πολίτη η απαίτηση να ξέρει τι ακριβώς του προτείνει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης;
Τα κακά της διατήρησης του Μνημονίου τα ξέρουμε, σωστά μας τα έχουν περιγράψει.
α καλά της κατάργησής του ποια ακριβώς θα είναι;
Δεν θα πρέπει, αν υπάρχουν, να τα ξέρουμε; Γιατί αν είναι απλώς και μόνο η επάνοδος του κατώτατου μισθού στα παλιά του επίπεδα ή αν είναι κάτι παραπάνω και τι ακριβώς παραπάνω θα πρέπει να το γνωρίζει ο κάθε πολίτης πριν πάει στην κάλπη.
Ερ.Μπαρτζινόπουλος
