«Εάν δε δράσουμε τώρα, τότε ο νότος της Ευρώπης κινδυνεύει να χάσει μία ολόκληρη γενιά»: ποιος το λέει αυτό; Μα ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε! Και που το λέει; Στην περίφημη, πλέον, επιστολή του, προς το συνάδελφο του υπουργό Οικονομίας της χώρας Ρέσλερ.
Πρόκειται, αναμφίβολα, για την αποθέωση του λαικισμού, αν όχι του κυνισμού στη σημερινή Ευρώπη: αυτό είναι η ξαφνική «επιφοίτηση» Σόιμπλε.
Επειτα από μια τριετία και... και πλέον πολιτικής που ισοπέδωσε μια σειρά από χώρες και την οποία ο ίδιος εμπνεύστηκε, οργάνωσε και εφάρμοσε δια σιδηράς χείρας, ο υπουργός Σόιμπλε διαπιστώνει τώρα, ξαφνικά, ότι απαιτείται «άμεση δράση» για να μη χαθεί μία γενιά στο νότο της Ευρώπης.
Όμως η γενιά αυτή ουσιαστικά ήδη χάθηκε – και φυσικά, ο Σόιμπλε το γνωρίζει, είναι εν πολλοίς δικό του έργο. Δεν μπορεί λοιπόν να το ανακάλυψε την περασμένη εβδομάδα, έτσι ξαφνικά. Τόσα χρόνια, αυτό το ζήτημα ουδέποτε τον απασχόλησε. Τώρα τι τον έπιασε τέτοια βία;
Λίγους μόλις μήνες πριν από τις γερμανικές εκλογές, ο υπουργός Οικονομικών προσπαθεί να μαζέψει τον – καταμετρημένο από τη Eurostat – καλπάζοντα πλέον αντιευρωπαισμό που εκδηλώνεται σε μία σειρά από χώρες τόσο του νότου όσο και του βορρά. Χρειάζεται να έχει όσο το δυνατό λιγότερες αντιδράσεις το επόμενο τετράμηνο όχι μόνον στη Γερμανία αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Οσο μεγαλύτερη η ηρεμία, τόσο μεγαλύτερη και η δυνατότητα να λέει ότι το Βερολίνο έχει οδηγήσει καλά την Ευρώπη.
Ταυτόχρονα, μέσα στην ίδια τη Γερμανία οι σοσιαλδημοκράτες αντίπαλοί του, έπειτα από αυτή τη «στροφή», πρέπει να τοποθετηθούν υπό διαφορετική οπτική γωνία στην ατζέντα της αντιπαράθεσης: δεν θα κάνουν εκείνοι «τον καλό» που σκέπτεται τους νέους και το ευρωπαικό όραμα, μπορεί , ανέτως, με μία μόνον επιστολή, να τον κάνει και ο Σόιμπλε.
Όμως σημασία έχει και η μέθοδος που ακολουθεί: όταν ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών θέλει να «περάσει» κάτι όλα αυτά τα χρόνια, δεν στέλνει επιστολές και δη σε κυβερνητικούς συναδέλφους του: ούτε οι αποφάσεις για την Κύπρο πάρθηκαν δι επιστολών εντός της γερμανικής κυβέρνησης, ούτε η απόρριψη των ευρωομολόγων έγινε με τέτοιο τρόπο, ούτε η αναθεώρηση των ευρωπαικών συμφώνων, ούτε η διαμόρφωση των μηχανισμών «διάσωσης» και των μέτρων που αυτοί κλήθηκαν να εφαρμόσουν.
Τίποτα απ’ όσα έγιναν αυτά τα χρόνια δεν έγινε έτσι, όπως απολύτως τίποτα δεν έγινε με αυτή την οπτική γωνία, της «χαμένης γενιάς».
Φυσικά, δίπλα σε όλα αυτά, υπάρχουν και άλλα οφέλη: οι γερμανικές επιχειρήσεις θα καλοδεχθούν προφανώς μία σειρά από τέτοια δάνεια για τα οποία δεν ξέρουμε σήμερα απολύτως τίποτα. Αλλωστε, μέχρι να προχωρήσουν οι σχετικές συζητήσεις, ο προεκλογικός καιρός θα παρέρχεται…
Καλό λοιπόν θα ήταν ο υπουργός Σόιμπλε να εγκαταλείψει το σπορ του λαικισμού. Και να μην θεωρεί ότι μπορεί να κοροιδεύει κατ αυτό τον τρόπο χώρες ολόκληρες και εκατομμύρια ανθρώπους που η εμμονή του σε μία πολιτική εσωτερικών πτωχεύσεων έχει οδηγήσει στην απελπισία από την οποία ασφαλώς και δεν θα τους βγάλουν τα υποτιθέμενα, ή, έστω, αν υπάρξουν, πραγματικά αυτά δάνεια.
Δεν θα λύσουν αυτά το πρόβλημα το οποίο ο ίδιος δημιούργησε μέσα από τους χειρισμούς αξιοποίησης της κρίσης χρέους προς όφελος της χώρας του.
Αν πάντως επιμένει να… «βοηθήσει», ας κάνει μία άλλη καλή αρχή: ας δει λ.χ. τη μελέτη του γερμανικού Ινστιτούτου του Κιέλου που έχει μετρήσει πόσες δεκάδες δις ευρώ ζεστό χρήμα έχει κερδίσει η Γερμανία από την κρίση λόγω των διαφορών επιτοκίων δανεισμού μέσα σε ένα δήθεν «κοινό» νόμισμα, κι ας μοιράσει αυτά τα λεφτά…
Ή, ας θυμηθεί τα ευρωομόλογα, για τα οποία παρακαλούσαν ακόμα και ο Μπαρόζο ή ο βαν Ρομπάι κι ας τα βάλει στο τραπέζι από το οποίο με βία τα εξεδίωξε. Όμως, ας σταματήσει να υπόσχεται ότι θα «μοιράσει ρολόγια», ως άλλος σείχης του ’60./Πηγή Το Βήμα.
Του κ.Γ.Π.Μαλούχου
