Στο επόμενο διάστημα θα κριθεί εκ νέου κάτι που έχει κριθεί ξανά ανά τους αιώνες ως το κύριο ζήτημα καθορισμού της πορείας αυτού του τόπου:
το πώς θα χειριστεί την εξαιρετικά προνομιακή, σύνθετα σημαντική γεωγραφική της θέση.
Γύρω από τη λεπτή διαχείριση αυτού του πολύπλοκου ζητήματος θα παιχτεί κυρίως το μέλλον της Ελλάδας.
Το κυβερνητικό ταξίδι στην Κίνα πήγε..
καλά. Όμως, όποιος πιστεύει ότι η το κέντρο βάρους σε αυτό είναι τα λάδια ή τα κρασιά και οι όποιες εξαγωγές, πλανάται, ζει σε άλλους κόσμους. Το κέντρο βάρους είναι η θέση της Ελλάδας.
Θέλουν οι Κινέζοι την Ελλάδα ως σταθμό εισόδου προς την Ευρώπη; Αυτό τουλάχιστον διαφαίνεται, όχι τώρα, αλλά ήδη από το προηγούμενο καλοκαίρι, όταν παρενέβησαν αποφασιστικά για να κατευνάσουν τη Γερμανίδα καγκελάριο τη στιγμή που είχε πάρει πολύ φόρα με την υπόθεση της ελληνικής «εξόδου» από το ευρώ. Το Πεκίνο άσκησε ισχυρή πίεση εκείνη τη στιγμή στο Βερολίνο και η πίεση μέτρησε – λίγο μετά ήρθε η Μέρκελ στην Αθήνα.
Την ίδια ώρα στην Αθήνα καταφθάνει για φορά μέσα σε λίγες εβδομάδες η ηγεσία της ρωσικής Γκάζπρομ. Τι θέλει; Δίκτυα, στην ουσία. Και τα διεκδικεί με ορμή.
Οι Κινέζοι λοιπόν ασχολούνται με τη θέση της Ελλάδας ως κόμβου εμπορίου, ενώ, οι Ρώσοι, με τη θέση της στην δικτύωση της ενέργειας, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει σε μεγαλύτερο βάθος. Γιατί υπάρχει και κάτι πιο κρίσιμο από αυτά: η θέση της Ελλάδας ως κομμάτι των διεθνών στρατηγικών ισχύος: αυτή που οδήγησε κάποτε στη Συμφωνία της Γιάλτας. Κι εκεί, σε μία εποχή που όλα μεταβάλλονται περίπου ριζικά, η Ελλάδα όχι απλώς δεν έχει κάνει ακόμα αυτό που έπρεπε, αλλά, αντίθετα, χειρίστηκε ως τώρα, επί πολλά χρόνια, τα πιο πάνω ζητήματα, με τρόπο που υπονόμευσε ουσιαστικά τη γεωπολιτική της σημασία, η οποία είναι υπέρτερη για το μέλλον της όλων των άλλων παραμέτρων, ακριβώς γιατί υπέρτερο είναι για την περιφερειακή ισορροπία αυτό που αντιπροσωπεύει. Γι΄ αυτό και στάθηκε μέχρι στιγμής «αδύνατο» να βρεθεί ημερομηνία για τη συνάντηση του πρωθυπουργού με τον Αμερικανό πρόεδρο…
Η Ελλάδα πρέπει να θυμηθεί ότι είναι μία δυτική, ευρωατλαντική χώρα, και ως τέτοια πέτυχε την εθνική της ολοκλήρωση (1912-13, 1947), ως τέτοια σταθεροποιήθηκε και ως τέτοια αναπτύχθηκε. Και πρέπει να καταστήσει συμβατά και αλληλοσυμπληρούμενα όλα τα μεγάλα της ανοίγματα με αυτή της την ιδιότητα.
Πρέπει να καταβάλει μεγάλες διπλωματικές προσπάθειες, πρέπει να σκεφτεί πολύ το πώς θα κινηθεί, πρέπει πριν από κάθε τι άλλο να διασφαλίσει και να ενισχύσει τον ενεργό της ρόλο ως χώρα του ευρωατλαντικού κόσμου και να «προσθέσει» σε αυτόν οτιδήποτε περισσότερο μπορεί να συμβάλλει στην ανάπτυξή και τη σταθεροποίησή της – λ.χ. το εμπορικό ενδιαφέρον της Κίνας για τον ελλαδικό χώρο είναι κάτι τέτοιο χωρίς «παρενέργειες», κάτι που πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί για τα ζητήματα της ενέργειας και των δικτύων της, τα οποία ενδιαφέρουν τη Μόσχα.
Οι χειρισμοί που θα γίνουν από εδώ και στο εξής θα αποβούν καθοριστικοί για το αν η Ελλάδα στις αρχές του 21ου αιώνα θα απαντήσει επιτυχώς στο ερώτημα που επιστρέφει κάθε τόσο στην ιστορία της και από το οποίο θα κριθεί αν η θέση της είναι μια ευχή, ή, τελικά, μια κατάρα…
Του κ.Γ.Π.Μαλούχου
