Αυτή η επελθούσα παραλλαγή στο πολιτικό κατεστημένο συμπεριλαμβάνει την... εικονική και βασικά γραφική ευρωζωνική ηγεσία, και αποτελεί ταυτοχρόνως και αδιάψευστο τεκμήριο του τεράστιου και άμεσου υπαρξιακού κινδύνου για το κοινό νόμισμα, αλλά και ολοφάνερο τεκμήριο της καταστροφικής ποιότητας και ταυτότητας της γερμανοκρατούμενης ευρωζωνικής πολιτικής.
Το βασικό θέμα είναι απλό, και τα αποδεικτικά κουκιά είναι λίγα, μετρημένα, και πάρα πολύ μετρήσιμα.
1). Η Γερμανία είναι βασικά η μόνη χώρα που από την αρχή του ευρώ που καρποφορεί απεριόριστα από το κοινό νόμισμα. Ακόμα χειρότερα, επειδή η Ευρωζώνη αποτελείται από 17 συγκοινωνούντα δοχεία/κράτη, η τεράστια καρποφορία της Γερμανίας βασίζεται, κατά μεγάλο μέρος, πάνω στις πλάτες και στις χασούρες των άλλων κρατών.
2). Αυτή η συντριπτική υπεροχή, της οποίας τα αρνητικά αποτελέσματα εις βάρος των υπολοίπων κρατών, έχουν σημαντικά επιδεινωθεί από την αρχή και καθ’ όλη την διάρκεια της κρίσης, συνεχίζει να γιγαντώνει το οικονομικό, πολιτικό, αλλά και γεωπολιτικό χάσμα υπέρ της Γερμανίας και εναντίον των υπολοίπων κρατών, από την μια μεριά, και από την άλλη, αυτό το χάσμα και η επιβεβλημένη καταστροφική πολιτική διάσωσης από την Γερμανία, έχει πληγώσει, ίσως θανάσιμα την πίστη των περισσοτέρων ευρωπαίων στο κοινό νόμισμα και στο ευρωπαϊκό όραμα.
3). Η Γερμανία, λόγω της ασύγκριτης οικονομικής υπεροχής της εξαγωγικής της βιομηχανίας, έχει προσελκύσει την ευμένεια της παγκόσμιας κεφαλαιαγοράς, και αυτή η ευμένεια, ταυτοχρόνως, από την μια μεριά χαρίζει ακόμα λίγο καιρό επιβίωσης στην Γαλλία και στην Ολλανδία, γιατί συμπλέουν με το σκάφος της Μέρκελ, και όχι τόσο, επειδή οι οικονομίες αυτών των δύο χωρών, από μόνες τους, αξίζουν τα άριστα των οίκων αξιολόγησης. Από την άλλη μεριά, η ευμένεια της αγοράς προς τον ευρωζωνικό πυρήνα, σαν μία χρηματοπιστωτική τραμπάλα, αφαιρεί οιαδήποτε ευμένεια προς τα κράτη της περιφέρειας, τα οποία και αδικούνται από την αγορά, δεχόμενα καταστροφικά επιτόκια πολύ χειρότερα, εάν δεν ήταν μέσα στο κοινό νόμισμα. Η φυσική κίνηση της τραμπάλας βασικά διοχετεύει την ρευστότητα από την περιφέρεια στον πυρήνα, κατ αρχάς, και εκτός του ευρώ, κατά δεύτερο.
Η ύπαρξη αυτής της χρηματοεπενδυτικής και χρηματοπιστωτικής τραμπάλας μέσα στο ευρώ, αποδεικνύεται, ατράνταχτα, από το γεγονός, ότι κάθε φορά που ξεσπάει μία απροσδόκητη κρίση σε κράτος της περιφέρειας, όπως πριν ένα μήνα στην Κύπρο, τα επιτόκια της Γερμανίας, βυθίζονται αυτόματα και ακαριαία στον πάτο, δηλαδή, σαν ένα κύμα, επενδυτές μεταφέρουν επενδύσεις από την περιφέρεια στο κοντινότερο ήρεμο, και πιο ασφαλές λιμάνι, τα γερμανικά ομόλογα.
4) Αυτό είναι και το απίστευτα καταστροφικό καθεστώς της Ευρωζωνικής κρίσης. Η χρηματοπιστωτική τραμπάλα, επειδή ακριβώς τα 17 κράτη είναι εγκλωβισμένα στο κοινό νόμισμα, με απόλυτη ελεύθερη και ανεξέλεγκτη μετακίνηση χρήματος από χώρα σε χώρα, η Γερμανία και οι τράπεζες της, είναι οι κυρίως κερδισμένες από την κρίση, και μέσω της τεράστιας μεταφοράς ομολογιακών επενδύσεων από περιφέρεια στον πυρήνα, και λόγω της ασταμάτητης τεράστιας μεταφοράς ιδιωτικών και επιχειρηματικών καταθέσεων πάντα από την περιφέρεια προς τον πυρήνα. Μόνο από την φθηνότερη συντήρηση του τεράστιου δημοσίου χρέους της τα τελευταία τρία χρόνια, η Γερμανία, λόγω των πάμφθηνων επιτοκίων που της χρεώνουν οι αγορές, έχει κερδίσει 90 δις ευρώ, σύμφωνα με τον ελληνογερμανό ευρωβουλευτή Χατζημαρκάκη.
5). Τα κράτη της περιφέρειας έχουν τέσσερα σημαντικά μειονεκτήματα. α) Οι οικονομίες τους είναι υπερβολικά κοινωνικές και όχι αρκετά ανταγωνιστικές. β) Τα πολιτικά τους συστήματα και είναι πολύ πελατειακά και διεφθαρμένα. γ) Οι οικονομίες τους δεν συγκρίνονται με αυτήν της Γερμανίας, ότι και να κάνουν, καλώς εχόντων των πραγμάτων, και για αυτό έχασαν τεράστιο έδαφος απέναντι στην Γερμανία, στην πρώτη δεκαετία της Γερμανίας. δ) η γερμανοκρατούμενη ευρωζωνική πολιτική σχεδιάζεται συνεχώς και αποκλειστικά σύμφωνα με τα γερμανικά συμφέροντα, και εναντίον των συμφερόντων των κρατών της περιφέρειας, και από την ίδρυση του ευρώ, αλλά και όλα τα χρόνια της κρίσης.
6) Η γερμανοκρατούμενη ευρωζωνική πολιτική είναι σχεδιασμένη για μία ισχυρή οικονομία σαν της Γερμανίας, εν καιρώ παχιών αγελάδων, που είναι και το αποκλειστικό και συνεχιζόμενο καθεστώς της γερμανικής οικονομίας, μόνη, από όλες τις άλλες ευρωζωνικές οικονομίες. Η Γερμανία απαγορεύει από την αρχή της κρίσης ευρωζωνικές πολιτικές που θα βοηθήσουν σημαντικά και διασωστικά τα κράτη της περιφέρειας. Αυτές οι πολιτικές είναι οι πολιτικές της Αμερικής που κατέβασε την ανεργία της από τα 10% στο 7,5%, την ίδια περίοδο της κρίσης που η ανεργία της Ευρωζώνης ανέβηκε από τα 8% στα 12.,2%, ενώ η ανεργία στην Γερμανία παραμένει περίπου στα 6%.
7) Οι πολιτικές που απαγορεύει η Γερμανία είναι οι εξής. α) Νομισματική πλημμύρα από την ΕΚΤ, ώστε να κατεβάσει το ευρώ σε ισοδυναμία με το δολάριο, για να ανακινήσει την οικονομία όλης της Ευρωζώνης. β) ύψωση των μισθών στην Γερμανία, ώστε τα προϊόντα της περιφέρειας να κερδίσουν ανταγωνιστικότητα έναντι των γερμανικών. γ) Δημιουργία κοινού ευρωομολόγου, έτσι ώστε όλα τα 17 κράτη να ξανααποκτήσουν βιώσιμο ιδιωτικό και δημόσιο δανεισμό, και να ανακινήσουν τις οικονομίες τους. δ) ανύψωση του επιτρεπόμενου δείκτη πληθωρισμού στα 4 ή 5%, αντί του καθορισμένου 2%, (και του παρόντος 1,2%!), υπό αυστηρό έλεγχο από την ΕΚΤ, έτσι ώστε τα τεράστια δημόσια χρέη όλων των κρατών της Ευρωζώνης, να μικρύνουν, σχετικά, και να γίνουν πολύ πιο συντηρήσιμα και βιώσιμα.
8). Η προηγούμενη παράγραφος δεν αποτελεί εφεύρεση του γράφοντος, που δεν έχει ιδέα από οικονομικά αλλά διαθέτει μία απλή κοινή λογική, παρά αποτελούν ιδέες και προτάσεις δεκάδων διεθνών οικονομικών αναλυτών, σε όλες τις πιο έγκυρες οικονομικές εφημερίδες, από όλες τις φυλές, ακόμα και από μέσα στην Γερμανία, συμπεριλαμβανομένου του συντηρητικού «θεού» της γερμανικής οικονομικής έρευνας, του διευθυντού του ινστιτούτου ΙΦΟ, του κ. Ζιν. Όλοι αυτοί οι ιθύνοντες, δεν είναι μ….ες, ότι και να λένε μερικοί. Ούτε και αποβλέπουν στην καταστροφή της Ευρωζώνης. Το αντίθετο μάλιστα. Όλοι θέλουν να τελειώσει η κρίση του ευρώ, για να ανακάμψει η παγκόσμια οικονομία.
9). Γιατί δεν επιτρέπει αυτήν την λύση της κρίσης η Γερμανία; Μα η απάντηση είναι οφθαλμοφανής σε όποιον βλέπει μπροστά του, και έχει κοινό νου. Η Γερμανία, αφού ρήμαξε με τα τεράστια εμπορικά της πλεονάσματα συνολικού ύψους 700 δις ευρώ πόρους από τα 16 κράτη του ευρώ, στην δεκαετία της ευημερίας, ρουφάει ακόμα πιο πολύ οικονομικό αίμα και μεδούλι από την Ευρωζώνη, τα τρία χρόνια της κρίσης. Αφενός τα εμπορικά της πλεονάσματα έχουν μεγαλώσει ακόμα περισσότερο σε παγκόσμια κλίμακα επειδή η κρίση έχει ρίξει το ευρώ σημαντικά για την γερμανική εξαγωγική βιομηχανία, αλλά όχι αρκετά για τις πιο αδύναμες οικονομίες. Το περασμένο χρόνο το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας από την Ευρωζώνη, είχε πέσει μεν στα 50 δις ευρώ, από τα ψηλά των 90 δις που ήταν το 2008/9, αλλά το συνολικό εμπορικό της πλεόνασμα το 2012 ήταν 150 δις ευρώ, δηλαδή περίπου στα 7,5% του ΑΕΠ της, και έσπασε το ρεκόρ του εμπορικού πλεονάσματος για την χώρα. Σημειωτέον ότι πολλοί διεθνείς αναλυτές αλλά και πολλά κράτη πιστεύουν ότι όλα τα εμπορικά πλεονάσματα διαφόρων κρατών, προκαλούν αντίστοιχα εμπορικά ελλείμματα σε άλλα.
10). Στο όμιλο G20, των 20 σημαντικότερων οικονομιών του κόσμου, η Γερμανία και η Κίνα είναι τα δύο παραδοσιακά κράτη με τεράστια εμπορικά πλεονάσματα. Στην αρχή της παγκόσμιας κρίσης του 2008, ο Ομπάμα προσπάθησε να πείσει την Γερμανία και την Κίνα να συμφωνήσουν σε ένα παγκόσμιο κανόνα, να υποχρεώνονται όλα τα κράτη να κρατάνε τα εμπορικά τους ισοζύγια μέσα στα πλαίσια των 3% πλεονασμάτων ή ελλειμμάτων, για να επέλθει μία ισορροπία στην παγκόσμια αγορά. Εκείνο τον καιρό, η Γερμανία και η Κίνα είχαν πλεονάσματα πάνω από 3% του ΑΕΠ τους, και η Αμερική έλλειμμα πάνω από 3% του δικού της ΑΕΠ. Η Γερμανία και η Κίνα αρνήθηκαν, και η συμφωνία δεν πραγματοποιήθηκε. Πέρσι, παρόλα αυτά, και η Αμερική είχε μειώσει το έλλειμμα της κάτω από το 3%, και η Κίνα είχε μειώσει το πλεόνασμά της κάτω από το 3% του ΑΕΠ της. Η Γερμανία, από την άλλη μεριά, όπως βλέπετε, συνεχίζει να ανεβάζει το πλεόνασμα της πολύ πάνω από τα τρία.
11). Στην Ευρωζώνη, και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η Γερμανία έχει επιβάλει το νόμο να κρατάει κάθε κράτος το ετήσιο δημόσιο έλλειμμα του, κάτω από το 3% του ΑΕΠ της χώρας. Αντιθέτως, πριν μερικά χρόνια, επέβαλλε την αλλαγή του ορίου για πλεονάσματα στα ισοζύγια τρεχουσών πληρωμών, από τα 3% στα 6% του ΑΕΠ, για τον μόνο λόγο ότι είναι η μόνη χώρα στην Ευρωζώνη, που συνεχώς έχει πλεονάσματα πολύ πάνω από 3%, άρα, τα κέρδη της αναγκάζουν άλλες χώρες να έχουν μεγαλύτερα ελλείμματα από το επιτρεπτό ή το δέον. Πέρσι το φθινόπωρο, όταν πρωτομαθεύτηκε στα ευρωζωνικά ΜΜΕ ότι η Γερμανία έβγαζε για το 2012 ένα πλεόνασμα πολύ μεγαλύτερο από το συμφωνημένο 6%, ο «υπαλληλίσκος» (κατά τον Βαρουφάκη), κ. Όλι Ρεν, είχε το θράσος να υπερασπιστεί τον άνθρωπο που τον κρατάει στην θέση του, την κ. Μέρκελ, και την Γερμανική κυβέρνηση, υποστηρίζοντας ότι δεν μπορεί κανείς να κατακρίνει κάποιον, την Γερμανία, διότι είναι πιο επιτυχής από ότι επιτρέπεται. Σύμφωνα με τους άγραφους νόμους της Ευρωζώνης, η επιβεβλημένη ηθική του κοινού νομίσματος, είναι να τιμωρείς τους λαούς των αποτυχημένων λαών, με πρώτο παράδειγμα την Ελλάδα.
12). Συνολικά, η Γερμανία αποσπά τεράστια οικονομικά οφέλη από την κρίση, μέσω του εμπορίου, μέσω της τζάμπα συντήρησης του τεράστιου δημοσίου χρέους της, μέσω της τεράστιας μετανάστευσης καταθέσεων από τράπεζες της περιφερείας στις τράπεζες του πυρήνα. Και όπως πολύ σωστά περιέγραψε ο συνάδελφος κ. Σμυρνής, πρόσφατα, κερδίζει και την μάχη του ανθρώπινου υλικού, απομυζώντας εκατοντάδες χιλιάδων νέων σπουδασμένων μεταναστών από τα κράτη του Νότου, στο ύψος του μισού εκατομμυρίου, και πάνω, την τελευταία χρονιά. Το οικονομικό, κοινωνικό και γεωπολιτικό χάσμα που δημιουργείται από αυτές τις οικονομικές ανισότητες, επιδεινώνεται ακόμα περισσότερο από τις έξης διαφορές. Στις πραγματικές οικονομίες της περιφέρειας και του πυρήνα, τα δάνεια είναι στο πολλαπλάσιο πιο ακριβά στην περιφέρεια, από ότι στον πυρήνα, και η χρηματοπιστωτική ρευστότητα είναι πολύ χειρότερη στην περιφέρεια. Επίσης τα κράτη της περιφέρειας αναγκάζονται να συντηρούν τα δημόσια χρέη τους, κυρίως Ιταλία και Ισπανία, με επιτόκια που δυο και τρείς φορές υψηλότερα. Η ανεργία στην περιφέρεια είναι καταστροφική, στον πυρήνα, είναι όλα καλά. Στην περιφέρεια χάνεται η πρώτη γενεά του ευρώ.
13) Η Γερμανία δεν έχει κανένα λόγο να λύσει την κρίση, διότι θησαυρίζει από αυτή, και η γεωπολιτική της ισχύ γιγαντώνει κάθε μέρα. Αντιθέτως, όσο η Γερμανία καταφέρνει να διαιωνίζει την κρίση του ευρώ, αντιστεκόμενη στις διάφορες αυτονόητες οικονομικές πολιτικές πραγματικής διάσωσης, και αντιθέτως, συνεχίζοντας να αποδυναμώνει, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, και γεωπολιτικά τα υπόλοιπα κράτη, συμπεριλαμβανομένης και της Γαλλίας, ισχυροποιεί την ηγεμονία της στο κοινό νόμισμα, μέρα με την ημέρα, χρόνο με τον χρόνο.
14) Το ξεχαρβάλωμα της Ευρωζώνης αντικαθρεπτίζεται φυσικά και στους λαούς και τις πολιτικές τους ηγεσίες. Και να μην ξαναμιλήσουμε για την χαμένη γενεά, των μισών άνεργων, και σύντομα άεργων, νέων. Οι πλειοψηφίες των λαών καταψηφίζουν τις πολιτικές «διάσωσης», και ένεκα τούτου, οι πολιτικές ηγεσίες συνεχώς αλλάζουν, με κάθε εκλογική ευκαιρία, και οι υφιστάμενες κυβερνήσεις, ουδεμίας εξαιρουμένης ταλαντεύονται, συνεχώς, σε ένα υπαρξιακό σχοινί εσαεί απειλούμενης καταψήφισης και πτώσης. Και ο μόνος λόγος που κανένα κράτος δεν έχει επισήμως καταψηφίσει την πολιτική της Μέρκελ, είναι ότι σε όλες τις χώρες τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε μία κοινή πολιτική. Και η συνηθισμένη δικαιολογία που παραθέτεται από τις πολιτικές ηγεσίες και τα εμπεδωμένα ΜΜΕ, ότι δηλαδή, η αντίσταση των λαών έχει να κάνει με την περίοδο των ισχνών αγελάδων που περνάει το κοινό νόμισμα, δεν ευσταθεί, και είναι μία διάτρητη δικαιολογία. Ο λόγος που οι λαοί επαναστατούν σε διαδηλώσεις και στις κάλπες είναι ότι διαπιστώνουν την διάχυτη γεωπολιτική και κοινωνική αδικία που επιβάλλεται από την Μερκελική πολιτική «διάσωσης».
*Άρθρο του κ.Ντίνου Κουτσολιούτσου.
