Αν οι πολιτικοί μας κολλούσαν ένσημα για κάθε ώρα που ξοδεύουν στα τηλεπαράθυρα θα έπρεπε να δικαιούνται σύνταξη στα 50, το πολύ. Δεν γνωρίζω άλλη χώρα στην οποία να συμβαίνει αυτό το πράγμα: πολιτικοί να εμφανίζονται σε παράθυρα εκπομπών μικρών και μεγάλων καναλιών από τις έξι το πρωί έως μία - δύο τα ξημερώματα.
Καμιά φορά τους βλέπεις μάλιστα και δύο ή και τρεις φορές να κάνουν εμφανίσεις την ίδια μέρα.
Άρθρο του κ.Αλ.Παπαχελά
Καταλαβαίνω το άγχος της εκλογής και του σταυρού που τους καθιστά τρόφιμους στα διάφορα «στασίδια», όπως και το γεγονός πως είναι πολύ εύκολη, αν όχι τεμπέλικη, λύση, να... στήνεις καυγάδες με βουλευτές διαφόρων κομμάτων. Ο κόσμος έχει, όμως, βαρεθεί αυτό το θέαμα. Δεν έχει καμιά πρωτοτυπία, μοιάζει με πολυπαιγμένο σκετς, όπου οι πρωταγωνιστές γίνονται καρικατούρες και οι καυγάδες μανιέρα. Σπανίως, σπανιότατα μαθαίνεις κάτι καινούργιο ή ενημερώνεσαι από μια τέτοια συζήτηση. Ακόμη και πρόσωπα που πριν από λίγους μήνες φάνταζαν φρέσκα και άφθαρτα μοιάζουν τώρα ξύλινα και αφόρητα προβλέψιμα. Αλλωστε, η «κρεατομηχανή» της τηλεδημοσιότητας είναι αμείλικτη, μπορεί να αλλοτριώσει και τον πιο συγκροτημένο άνθρωπο.
Φοβούμαι, όμως, ότι το τηλεκαφενείο απαξιώνει και την πολιτική. Ο ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, χάνει από την υπερεκπροσώπησή του στα κάθε λογής πάνελ γιατί τελικά εμφανίζεται σαν «κομμάτι του συστήματος». Αντιθέτως, υποψιάζομαι πως η Χρυσή Αυγή κερδίζει πόντους ως αμιγώς αντισυστημική δύναμη όταν δεν εμφανίζονται οι εκπρόσωποί της στα «κανάλια». Οπως λέει και ένα παλιό αγγλοσαξονικό ρητό, «η υπερβολική οικειότητα δημιουργεί απέχθεια»...
Το ζήτημα δεν είναι όμως αυτό. Το ζήτημα είναι πως υπάρχουν χιλιάδες άλλα θέματα, θετικές ιστορίες, προβλήματα, άνθρωποι που ειδικεύονται όντως σε κάτι και δεν το παίζουν πολύξεροι παντογνώστες, οι οποίοι έχουν χαθεί εντελώς από τις τηλεοπτικές μας οθόνες. Το ατελείωτο μπλα-μπλα και η γκρίνια χωρίς τελειωμό αφορούν όλο και λιγότερους. Ας μην απορούμε που το λεγόμενο δυναμικό κοινό ψάχνει αλλού την ενημέρωσή του και αντιμετωπίζει έναν τηλεκαυγά περίπου σαν μια παράσταση επιθεώρησης στο Δελφινάριο...
(*Αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα Καθημερινή)
Καμιά φορά τους βλέπεις μάλιστα και δύο ή και τρεις φορές να κάνουν εμφανίσεις την ίδια μέρα.
Άρθρο του κ.Αλ.Παπαχελά
Καταλαβαίνω το άγχος της εκλογής και του σταυρού που τους καθιστά τρόφιμους στα διάφορα «στασίδια», όπως και το γεγονός πως είναι πολύ εύκολη, αν όχι τεμπέλικη, λύση, να... στήνεις καυγάδες με βουλευτές διαφόρων κομμάτων. Ο κόσμος έχει, όμως, βαρεθεί αυτό το θέαμα. Δεν έχει καμιά πρωτοτυπία, μοιάζει με πολυπαιγμένο σκετς, όπου οι πρωταγωνιστές γίνονται καρικατούρες και οι καυγάδες μανιέρα. Σπανίως, σπανιότατα μαθαίνεις κάτι καινούργιο ή ενημερώνεσαι από μια τέτοια συζήτηση. Ακόμη και πρόσωπα που πριν από λίγους μήνες φάνταζαν φρέσκα και άφθαρτα μοιάζουν τώρα ξύλινα και αφόρητα προβλέψιμα. Αλλωστε, η «κρεατομηχανή» της τηλεδημοσιότητας είναι αμείλικτη, μπορεί να αλλοτριώσει και τον πιο συγκροτημένο άνθρωπο.
Φοβούμαι, όμως, ότι το τηλεκαφενείο απαξιώνει και την πολιτική. Ο ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, χάνει από την υπερεκπροσώπησή του στα κάθε λογής πάνελ γιατί τελικά εμφανίζεται σαν «κομμάτι του συστήματος». Αντιθέτως, υποψιάζομαι πως η Χρυσή Αυγή κερδίζει πόντους ως αμιγώς αντισυστημική δύναμη όταν δεν εμφανίζονται οι εκπρόσωποί της στα «κανάλια». Οπως λέει και ένα παλιό αγγλοσαξονικό ρητό, «η υπερβολική οικειότητα δημιουργεί απέχθεια»...
Το ζήτημα δεν είναι όμως αυτό. Το ζήτημα είναι πως υπάρχουν χιλιάδες άλλα θέματα, θετικές ιστορίες, προβλήματα, άνθρωποι που ειδικεύονται όντως σε κάτι και δεν το παίζουν πολύξεροι παντογνώστες, οι οποίοι έχουν χαθεί εντελώς από τις τηλεοπτικές μας οθόνες. Το ατελείωτο μπλα-μπλα και η γκρίνια χωρίς τελειωμό αφορούν όλο και λιγότερους. Ας μην απορούμε που το λεγόμενο δυναμικό κοινό ψάχνει αλλού την ενημέρωσή του και αντιμετωπίζει έναν τηλεκαυγά περίπου σαν μια παράσταση επιθεώρησης στο Δελφινάριο...
(*Αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα Καθημερινή)
