Μια σύντομη πλην όμως... περιεκτική επαφή με τους δημοσιογράφους, είχε στην Αθήνα το προεδρείο του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος.
Κατά κύριο λόγο, η συζήτηση δεν περιστράφηκε γύρω από το θέμα των... κινήτρων, (όπως ίσως κάποιοι θα ανέμεναν) αλλά στην άρση των μεγάλων... εμποδίων, που ηθελημένα ή άθελα θέτει το κράτος στη λειτουργία της μεταποίησης.
Παρότι απέφυγαν να το θέσουν με αυτό τον «ωμό» τρόπο, συμπέρασμα των τοποθετήσεων τους ήταν ότι ένας συνδυασμός παραγόντων, «πνίγει» την ανάπτυξη – και σε ορισμένες περιπτώσεις απειλεί την επιβίωση- της βιομηχανίας, ακόμη και σε περιοχές στις οποίες αποτελούν στυλοβάτη της τοπικής κοινωνίας.
Το θέμα της επιστροφής ΦΠΑ ( που αργεί πολλά... τέρμινα από την πλευρά του δημοσίου), ο συμψηφισμός των οφειλών (το γιατί δεν έχει γίνει αυτό εδώ και χρόνια, είναι κατά την άποψη της στήλης εντελώς ακατανόητο), το υψηλό κόστος χρήματος, το υπερβολικό κόστος ενέργειας – και γενικότερα οι φόροι- όπως επίσης και το θέμα των εργοδοτικών εισφορών, τέθηκαν επί τάπητος.
Είναι βεβαίως η πολλοστή φορά που η βιομηχανία θέτει αυτά τα θέματα, που με εξαίρεση το κόστος χρήματος, αφορούν άμεσα την κυβέρνηση. Αλλά μέχρι στιγμής, ελάχιστα έχουν αλλάξει.
Είναι σαφώς παράδοξο μια μεγάλη εξαγωγική εταιρία, να έχει την ίδια αντιμετώπιση (και καχυποψία) στο θέμα της επιστροφής ΦΠΑ, με κάποια μικρή επιχείρηση που εισάγει κι εν συνεχεία εξάγει, πλην όμως αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα.
Όπως είναι παράδοξο να μιλάμε για ανταγωνιστικότητα και οι ελληνικές εταιρίες να πληρώνουν περισσότερους φόρους, να έχουν υψηλότατο ενεργειακό κόστος (μήπως να θυμηθούμε και το πρόσφατο θέμα για το ότι ηGazprom πουλάει στην Ελλάδα το φυσικό αέριο, 30% υψηλότερα;) κι ακριβότερο κόστος δανεισμού!
Εν πάση περιπτώσει , οι άνθρωποι της βιομηχανίας στη Βόρειο Ελλάδα το παλεύουν, κι έχουν το ατού του έντονα εξαγωγικού προσανατολισμού σε σειρά τομέων.
Αντιλαμβάνονται ότι η ίδια η φύση της οικονομίας μας αλλάζει, ότι το καταναλωτικό μοντέλο έχει τελειώσει και προσανατολίζονται όσο τους επιτρέπουν οι συνθήκες, στη «διεθνή ανταγωνιστικότητα», αλλά και στην υποκατάσταση εισαγωγών.
Το πρόβλημα τους, επ αυτών, σε ότι αφορά το κράτος, είναι ότι δεν φαίνεται μέχρι στιγμής να υπάρχει η λεγόμενη «κλαδική πολιτική», από πλευράς της περίφημης Γραμματείας Βιομηχανίας. Ούτε καν στους πιο «σέξι κλάδους».
Έτσι όμως, η ανάπτυξη θα παραμείνει ... ευχολόγιο!
Χαμαιλέων
