Μπορεί η Δημοτική Αστυνομία να χρειάστηκε πάνω από 25 χρόνια για να φτάσει στο σημείο να κάνει αυτόνομη προανακριτική πράξη και να δημιουργήσει συνθήκες παραπομπής υπόθεσης σε δίκη,
αλλά δεν αποκλείεται να χρειαστεί ένα προεδρικό διάταγμα και μια νύχτα για να αλλάξουν στολές και αριθμό μητρώου κάποιες χιλιάδες άνθρωποι...
Σε αδρές γραμμές, η Δημοτική Αστυνομία απέκτησε μια πρωτόλεια διάσταση στα χρόνια της δημαρχίας του μακαρίτη Μιλτ.Εβερτ, πριν από 27 χρόνια, ως ειδική υπηρεσία γενικώς και αορίστως. Χρειάστηκε να περάσει περίπου μια 15ετία για να της δοθεί... νομοθετικά ο χαρακτηρισμός Αστυνομία και εκεί στις παρυφές του 2000 να καθοριστούν αρμοδιότητες, να προβλεφθούν προσλήψεις με ΑΣΕΠ και να αρχίσουν εξάμηνες εκπαιδεύσεις στην Κόνιτσα, εν όψει και της επερχόμενης Ολυμπιάδας.
Στα χρόνια της παραθεσμικής τους ύπαρξης, αυτές οι ειδικές υπηρεσίες των δήμων αποτέλεσαν λαμπρό πεδίο επίδειξης πειραματισμών της πελατειακής τακτικής στην κλίμακα των αυτοδιοικήσεων, από τις πρώτες μεταπολιτευτικές δομές έως τον «Καποδίστρια» και τον «Καλλικράτη».
Οδοκαθαριστές και κηπουροί έγιναν δημοτικοί αστυνομικοί στην πρώτη φάση και αντιστρόφως, όταν με νόμο και εκπαίδευση άλλες φουρνιές έγιναν ένστολοι και ακολούθησαν την αντίθετη πορεία μετάταξης στην επιθυμητή θέση.
Ειδικώς στους μεγάλους δήμους, όπου πρωτοστατούσαν πρωτοκλασάτοι του κομματικού στίβου, η Δημοτική Αστυνομία υπήρξε εργαλείο άσκησης πολιτικής και ενίοτε ακόμη και εσωκομματικών αντιπαραθέσεων όταν, για παράδειγμα, δήμαρχος Αθήνας και υπουργός Δημόσιας Τάξης ανήκαν στο ίδιο κόμμα.
Τη Δημοτική Αστυνομία σε όλες τις φάσεις στελέχωσαν αρχικά απόστρατοι στρατηγοί, πριν γίνει θεσμός η πρόσληψή τους από χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και μεγαλοεπιχειρηματίες.
Αισίως, ο αριθμός των δημοτικών αστυνομικών ανά την επικράτεια είναι περίπου 4.000, λένε οι εκτιμήσεις, γιατί τα νούμερα σ' αυτή τη χώρα είναι πάντα στο περίπου.
Και τώρα που η μπίλια της κινητικότητας γυρίζει σαν τρελή και κάθεται -έστω πρόσκαιρα- όπου προστάξουν οι σκέψεις της ανάγκης, ξετυλίγεται το φάσμα κάθε περίπτωσης.
Ξεδιπλώνονται οι πτυχές κάθε ευκολίας και κάθε προχειρότητας που σώρευσαν τα εύφορα χρόνια στο κουφάρι του δημόσιου λογιστικού.
Και τώρα, πάνω που η σχεδιαζόμενη αναδιάρθρωση της «κανονικής» Αστυνομίας προσθέτει κι άλλα επιτελικά σχήματα, καταργεί οργανικές θέσεις-φαντάσματα και δημιουργεί έδαφος συνεργασίας και συγχωνεύσεων με τους δήμους στα αστυνομικά πάρεργα, να την η ιδέα της απορρόφησης, τουλάχιστον ενός μέρους των δημοτικών ένστολων στα μεγάλα αστικά κέντρα.
Ευλόγως, να και οι αντιδράσεις των δημοτικών αστυνομικών, που χάνουν το καθεστώς τους, των κρατικών αστυνομικών που πάλευαν χρόνια να εκχωρήσουν τη λάντζα, και τώρα επιστρέφει.
Να η χρηματοοικονομική αποστράγγιση και ο νεοελληνικός διοικητικός μύλος που γυρίζει σαν τρελός και σηκώνει επαγγελματικές στέγες και τσαντίρια που στήθηκαν σε οργανωτική άμμο και δομική ασυνέχεια.
Μπορεί η Δημοτική Αστυνομία να χρειάστηκε πάνω από 25 χρόνια για να φτάσει στο σημείο να κάνει αυτόνομη προανακριτική πράξη και να δημιουργήσει συνθήκες παραπομπής υπόθεσης σε δίκη, αλλά δεν αποκλείεται να χρειαστεί ένα προεδρικό διάταγμα και μια νύχτα για να αλλάξουν στολές και αριθμό μητρώου κάποιες χιλιάδες άνθρωποι.
Με μια μορφή πρόσθετης εκπαίδευσης, από την Κόνιτσα στην Αμυγδαλέζα για παράδειγμα...
Από τον ΓΙΩΡΓΟ ΜΑΡΝΕΛΛΟ
