Η συνωμοσιολογία δεν είναι εθνικό σπορ της Ελλάδας, αλλά εμφανίζεται σε πάρα πολλές χώρες του κόσμου.
Μάλιστα, οι ισλαμικές κοινωνίες φαίνεται να είναι ιδιαίτερα επιρρεπής στις εύκολες εξηγήσεις των θεωριών συνωμοσίας.
Τον τελευταίο καιρό, ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν φαίνεται ότι χρησιμοποιεί το εργαλείο της συνωμοσίας, είτε στην... εξωτερική του πολιτική, είτε στο εσωτερικό πολιτικό πεδίο. Το τελευταίο παράδειγμα είναι με την κρίση στην Αίγυπτο. Ο Ερντογάν κατήγγειλε ότι πίσω από την ανατροπή του ομοϊδεάτη του πρωθυπουργού της Αιγύπτου Μόρσι κρύβεται το Ισραήλ. Έτσι κι αλλιώς, τα τελευταία χρόνια οι σχέσεις Τουρκίας και Ισραήλ είναι σε κακή κατάσταση, ενώ ο Ερντογάν έχει στηρίξει με δυναμισμό τον Μόρσι, κάνοντας λόγο για πραξικόπημα του στρατού, αλλά και καταγγέλλοντας την βία εις βάρος των διαδηλωτών.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ερντογάν χρησιμοποιεί τον συνωμοσιολογικό λόγο. Πρόσφατα είχε κάνει λόγο για εμπλοκή της Δύσης εις βάρος του, στις μεγάλες διαδηλώσεις που είχαν συγκλονίσει την Κωνσταντινούπολη και άλλες πόλεις. Είχε κάνει λόγο για συνωμοσία της Δύσης, κατηγορώντας ακόμα και θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην οποία κάποτε η Τουρκία προσπαθούσε πάση θυσία να ενταχθεί.
Μάλιστα, ο Ερντογάν, επικαλούμενος το γεγονός ότι το κόμμα του έχει την πλειοψηφία, είχε καταγγείλει τους πολιτικούς του αντιπάλους όχι μόνο ως όργανα της Δύσης, αλλά και το ότι απευθύνονται στην Ευρώπη και στο εξωτερικό, γιατί ο λόγος τους δεν περνάει στον τουρκικό λαό, που συντάσσεται με τον πρωθυπουργό. Έτσι προσπάθησε να δικαιολογήσει την ακραία βία που τότε είχε χρησιμοποιηθεί από την αστυνομία του, με ένα μείγμα συνωμοσιολογίας, αλλά και λαϊκισμού.
Από την άλλη, κανείς δεν μπορεί να τον αδικήσει για το γεγονός ότι τα επεισόδια στην χώρα του όλοι έσπευσαν να τα καταδικάσουν, ενώ πολύ διστακτική ήταν η Δύση στο να καταδικάσει την πολλαπλάσια βία που ασκήθηκε από την ελάχιστα νομιμοποιημένη νέα κυβέρνηση της Αιγύπτου.
Ως προς την Αίγυπτο και τις φοβερές και πολύνεκρες συγκρούσεις στην Αίγυπτο, το μόνο που μπορεί κανείς να ευχηθεί είναι να μην εξελιχθεί αυτό το ακραία συγκρουσιακό κλίμα σε εμφύλιο. Όπως έχει δείξει η ιστορική εμπειρία, αν ξεκινήσει μια εμφύλια σύρραξη, δύσκολα τελειώνει και συνήθως αυτό συμβαίνει με την ολοκληρωτική συντριβή της μίας παράταξης. Έπειτα ακολουθεί μια τρομερή περιθωριοποίηση της πλευράς των ηττημένων από το κράτος που θα διαμορφωθεί υπό τον έλεγχο των νικητών, συνεχίζοντας το κοινωνικό ρήγμα.
Παράλληλα, η ίδια η γεωγραφική θέση της Αιγύπτου και η σημασία της διώρυγας του Σουέζ θα οδηγούσαν σε μεγάλα γεωστρατηγικά προβλήματα σε διεθνές επίπεδο, αν τα πράγματα ξεφύγουν και οδηγηθεί η χώρα σε εμφύλια σύγκρουση. Ενώ ιδιαίτερα ανησυχητική είναι και η εμπλοκή ακραίων ισλαμιστικών ομάδων στην περιοχή.
Αυτό που φαίνεται ότι μέχρι στιγμής έχει αποτρέψει τον εμφύλιο δεν είναι η ψυχραιμία κάποιας από τις δύο πλευρές, καθώς το συγκρουσιακό κλίμα είναι εντονότατο. Περισσότερο η υπεροπλία του στρατού φαίνεται ότι κρατάει τα πράγματα σε κάποια ισορροπία, ενώ και η Δύση δεν δείχνει διατεθειμένη να υποστηρίξει την πλευρά της μουσουλμανικής αδερφότητας.
Αυτό που αποδεικνύεται από την διπλωματική αδυναμία των ισλαμιστικών κινημάτων να βρουν διεθνή ερείσματα, ακόμα και σε συγκρούσεις με σκληρά καθεστώτα, δείχνει πως ο ισλαμικός εξτρεμισμός τελικά έχει γυρίσει μπούμερανγκ. Η Δύση φοβάται. Το παρελθόν του Αφγανιστάν, όπου εκεί στήριξε δυνάμεις μουτζαχεντίν εις βάρος της Σοβιετικής Ένωσης και κάποιοι από αυτούς αργότερα δημιούργησαν την Αλ Κάιντα και το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου θα στοιχειώνει για χρόνια τις ΗΠΑ και τις άλλες δυτικές δυνάμεις. Συν το ότι τα συμφέροντα της Δύσης εξυπηρετούνται καλύτερα από κοσμικά- δυστυχώς συχνά απολυταρχικά- καθεστώτα στην περιοχή, παρά από τους Ισλαμιστές.
Του Γ.Σμυρνή
