Υπάρχουν τα χρέη, τα ελλείμματα, τα μνημόνια, υπάρχει όμως και η γεωστρατηγική.
Μέχρι τώρα δεν είδαμε κανένα σημάδι ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις την έβαλαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την τρόικα και τους δανειστές. Θα μπορούσε να είναι το πιστόλι, που... επικαλούταν ο Γ. Παπανδρέου.
Στη στήλη αρκετές φορές αναφέραμε το γεωστρατηγικό παράγοντα ως ατού διαπραγματευτικό. Η κυβέρνηση για πρώτη φορά, έστω και εμμέσως τον έθεσε στο τραπέζι όταν ο πρωθυπουργός είπε πως η χώρα μας είναι παράγοντας σταθερότητας και ασφάλειας στην περιοχή.
Το όπλο αυτό αναβαθμίζεται ειδικά τώρα που οι εξελίξεις στη Συρία παίρνουν επικίνδυνη τροπή, η Αίγυπτος βρίσκεται υπό το φάσμα εμφυλίου, οι Κούρδοι με την σιωπηρή στήριξη των ΗΠΑ διεκδικούν τη δημιουργία κουρδικού κράτους στην περιοχή, όπου μεγαλώνουν και πληθαίνουν οι παράγοντες της αποσταθεροποίησης..
Αναβαθμίζεται επίσης με τον αγωγό ΤΑΡ και θα πάρει ακόμα μεγαλύτερη αξία αν το φυσικό αέριο του Ισραήλ και της Κύπρου κατευθυνθούν στην Ευρώπη μέσω Ελλάδας και βεβαίως πολύ περισσότερο αν οι προσδοκίες για τους υδρογονάνθρακες στη χώρα μας αποδειχθούν βάσιμες.
Όμως το γεωστρατηγικό πλεονέκτημα δεν αρκεί να υπάρχει σε θεωρητικό επίπεδο. Πρέπει να γίνει πολιτική πράξη και σημαντική παράμετρος διαμόρφωσης και άσκησης της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, αναβάθμισης του ρόλου της εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης, καθώς και αλλαγής του τρόπου αντιμετώπισης των οικονομικών προβλημάτων.
Αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να σημαίνει εγκατάλειψη των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων στο κράτος και την οικονομία. Οι μεταρρυθμίσεις είναι ο μοναδικός καταλύτης που θα επιτρέψει στη χώρα να μπει στο δρόμο της διαρκούς και αυτοτροφοδοτούμενης ανάπτυξης μέσω της προσέλκυσης επενδύσεων, της περαιτέρω αύξησης των εξαγωγών και της δυναμικής πορείας του τουρισμού, δηλαδή ανάσα για να πάρει μπρος η ανάπτυξη.
Θ.Λυρτσογιάννης
