- Η διαμάχη που έχει το Μπουένος Άιρες με μια ομάδα hedge funds τα οποία ζητούν πλήρη αποζημίωση για τα ομόλογα της Αργεντινής που κατείχαν, αποκαλύπτει σε όλο της το μέγεθος την πιο άχρηστη αναδιοργάνωση κρατικού χρέους που έγινε στην ιστορία.
Άρθρο σήμερα στους Financial Times:
...Και καταδεικνύει επίσης την ανάγκη δημιουργίας... μηχανισμού αναδιοργάνωσης κρατικούς χρέους (sovereign debt restructuring mechanism SDRM).
Αντ'αυτού όμως, αυτό που μέχρι στιγμής έχει γίνει, είναι δύο δίκες σε δικαστήρια της Νέας Υόρκης και μια πιθανή προσφυγή στο ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ.
Καμία από τις δύο πλευρές δεν μπορεί να στηρίξει την υπόθεσή του σε ηθική βάση. Το κεντρικό επιχείρημα των funds είναι ότι στις δύο αναδιοργανώσεις που έγιναν, οι πιστωτές της Αργεντινής υπέστησαν κούρεμα... γουλί καθώς έμειναν με μόλις 25 σεντς στο δολάριο. Όμως αν συνυπολογίσουμε τα warrants που συνδέονται με την οικονομική ανάπτυξη, το συνολικό ποσό είναι σε ορισμένες περιπτώσεις διπλάσια από το παραπάνω.
Οσον αφορά τις πιο συστημικές ανησυχίες, τα νομικά επιχειρήματα υπέρ των hedge funds έχουν δημιουργήσει μια κατάσταση κατά την οποία, αν καταφέρουν αποφασιστική νίκη, αυτό πρακτικά θα σημαίνει ότι στο εξής θα είναι ευκολότερο σε όσους δεν συμμετέχουν, να μπλοκάρουν μελλοντικές αναδιοργανώσεις κρατικού χρέους. Κι αυτή είναι ανεπιθύμητη κατάληξη, όσο «πρωτοφανώς ατίθασα» κι αν έχει φερθεί η Αργεντινή.
Η Πρόεδρος της χώρας Cristina Fernández έχει τελευταία λάβει την πεισματική θέση «δεν πληρώνω». Κι αυτό πλήττει την διεθνή φήμη της Αργεντινής, αλλά είναι σημαντική και για το ίματζ της ίδιας, ως της ηγέτιδος που μάχεται τους άκαρδους τραπεζίτες και κερδίζει.
Επίσης, υπάρχουν πολλές ακόμα πτυχές. Οι αναδιοργανώσεις της Αργεντινής δεν κατάφεραν να ξανανοίξουν τις διεθνείς αγορές για την χώρα. Επίσης ήταν περισσότερο γενναιόδωρες προς τους πιστωτές απ'όσο παραδέχεται η κα Fernández. Ετσι, 12 χρόνια μετά την αρχική στάση πληρωμών σε 100 δισ. δολ. η Αργεντινή αποτελεί έναν οικονομικό παρία, που αγωνίζεται να αντλήσει τα κεφάλαια τα οποία χρειάζεται για να αναπτύξει τα τεράστια αποθέματά της σε σχιστολιθικό φυσικό αέριο και είναι φτωχότερη απ' όσο θα έπρεπε.
Κι έτσι όλοι έχουν χάνουν. Ακόμη κι αν φτάσει η υπόθεση στο ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ, αυτό δεν θα γίνει πριν τον Οκτώβριο 2014. Μέχρι τότε, τα funds θα φορτώνονται νομικά έξοδα και θα επιδιώκουν συμβιβαστική συμφωνία. Τα χέρια της Αργεντινής είναι επίσης δεμένα, λόγω της απειλής του τεχνικού χρεοστασίου. Κι αυτό θα συρρικνώσει περαιτέρω την εμπορική χρηματοδότηση, την οικονομία και τις ψήφους της κας Fernández.
Δεν υπάρχει εύκολη λύση. Αλλά η ζωή της Αργεντινής ίσως θα ήταν ευκολότερη αν δεν είχε μαζέψει τόσους εχθρούς, από το ΔΝΤ μέχρι την ισπανική κυβέρνηση που έφαγε το χαστούκι της ιδιωτικοποίησης της Repsol. Η αποκατάσταση των σχέσεων δεν θα κάνει τα hedge funds να φύγουν, αλλά θα δυσκολέψει την προσπάθειά τους να παρουσιάσουν την Αργεντινή ως απατεώνα δανειολήπτη. Η κα Fernández για μεγάλο διάστημα συμπεριφερόταν σαν μουτρωμένη έφηβη. Ήρθε η ώρα να ωριμάσει.
