Η κοινωνία μας έχει δώσει ό,τι μπορούσε στη διάρκεια αυτής της κρίσης και οι αντοχές της είναι πλέον μικρές.
Στον τερματισμό τους, όμως, ποντάρουν όσοι προσδοκούν την αναρρίχησή τους στην εξουσία…
Το «μπλακ άουτ» που αρχίζει σήμερα στον δημόσιο τομέα, με το μπαράζ κινητοποιήσεων τις οποίες έχουν εξαγγείλει οι συνδικαλιστικοί φορείς των..εργαζομένων σε αυτόν, συνιστά ένα κρίσιμο κομμάτι στο παζλ της πολιτικής σταθερότητας στη χώρα μας.
Βρισκόμαστε στον έκτο χρόνο ύφεσης, οι άνεργοι πλησιάζουν, επίσημα πλέον, το 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους και οι πολίτες ασφυκτιούν υπό το βάρος των μειωμένων εισοδημάτων, της υπερφορολόγησης και των τραπεζικών ή άλλων υποχρεώσεών τους.
Οι αντοχές είναι πλέον μικρές.
Στο γεγονός αυτό, εξάλλου, και στην εξάλειψη του όποιου περιθωρίου υπομονής ή στωικότητας έχει απομείνει πια ποντάρει, όπως ανοικτά είπε χθες από τη Θεσσαλονίκη και ο φίλτατος κ. Α. Τσίπρας, για την κατάκτηση της εξουσίας.
«Δεν είμαστε μάντεις, αλλά ο χρόνος της κυβέρνησης έχει εξαντληθεί και παίζουμε στις καθυστερήσεις», είπε, συναρτώντας τον χρόνο διενέργειας των εθνικών εκλογών στην πορεία των κινητοποιήσεων.
Αυτές οι κινητοποιήσεις, λοιπόν, αρχίζουν από σήμερα. Αφορούν, δε, στη συντριπτική τους πλειονότητα, τον δημόσιο και όχι τον ιδιωτικό τομέα. Τον τομέα, δηλαδή, στον οποίο η λέξη απόλυση παραμένει το μεγάλο «ταμπού» και η «διαθεσιμότητα» ή «κινητικότητα» αρκεί για να πυροδοτήσει απεργίες.
Ας έχουν χάσει τη δουλειά τους κι ας έχουν βρεθεί στην ανεργία περισσότεροι από 1 εκατομμύριο άνθρωποι στον ιδιωτικό τομέα από το 2008, που άρχισε η ύφεση, έως σήμερα.
Ας έχουν κλείσει χιλιάδες μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις στη χώρα μας στο διάστημα αυτό.
Ας έχει υπερφορολογηθεί ό,τι κινείται και ό,τι αναπνέει σε αυτόν τον τόπο κι ας έχει απομειωθεί η αξία της όποιας περιουσίας υπάρχει στη χώρα μας.
Το ενδεχόμενο μετακινήσεων ή απολύσεων στον δημόσιο τομέα σημαίνει απεργίες. Απεργίες οι οποίες συνεπάγονται προβλήματα για όλη την κοινωνία καθώς αφορούν, κυρίως, τους καίριας σημασίας κλάδους της παιδείας και της υγείας, ενώ παραλύουν ολόκληρο τον δημόσιο τομέα, τουλάχιστον για ένα 48ωρο.
Να συμφωνήσουμε με τους συνδικαλιστές και να πούμε «όχι» στη διαθεσιμότητα και στις απολύσεις.
Να συμφωνήσουμε και με όσους ασκούν κριτική στην κυβέρνηση χαρακτηρίζοντας το μέτρο της διαθεσιμότητας κακοσχεδιασμένο και ανεπαρκές ώστε να διαχειριστεί το μεγάλο ζητούμενο που είναι η αύξηση της αποδοτικότητας του δημοσίου.
Ας συμφωνήσουμε μαζί τους ότι ο λόγος για τον οποίο προωθείται αφορά την εκπλήρωση -και μόνον- των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η χώρα προς εταίρους και δανειστές για τη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα και τη μείωση των δαπανών του.
Όμως, τότε, τι απομένει;
Το μόνο που μένει είναι ο λογαριασμός, και είναι βαρύς.
Είναι ένας λογαριασμός που θα πρέπει να σηκώσουν και πάλι οι ειλικρινείς φορολογούμενοι αυτής της χώρας και να δουν το διαθέσιμο εισόδημά τους να μειώνεται ακόμη περισσότερο, οδηγώντας συνολικά την οικονομία βαθύτερα στην ύφεση.
Περισσότεροι φόροι, βαθύτερη ύφεση και βεβαίως μεγαλύτερη κοινωνική δυσαρέσκεια και αναταραχή. Με άλλα λόγια, ακριβώς αυτό που επιθυμούν όσοι ερμηνεύουν τη διεύρυνση της κοινωνικής έντασης ως το βατήρα τους προς την εξουσία.
Όμως, τότε, τι;
Ποια είναι η ρεαλιστική πρόταση που αντιπροτείνουν ώστε να δει η χώρα μας και ο καθένας που κατοικεί σε αυτήν μια καλύτερη ημέρα;
Μονομερή αθέτηση των δεσμεύσεων, στάση πληρωμών στην εξυπηρέτηση του χρέους, εθνικοποίηση των τραπεζών και άλλα τέτοια;
Έχουν πλήρως αντιληφθεί τι σημαίνουν όλα αυτά;
Πού θα βρεθούν τα λεφτά για τον λογαριασμό συντήρησης του δημόσιου τομέα, όταν ο ίδιος ο κ. Τσίπρας χαρακτηρίζει ψευδεπίγραφο το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα;
Ας μη γελιόμαστε, φίλτατοι.
Εδώ που φτάσαμε εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν.
Ο δημόσιος τομέας, ο μεγάλος ασθενής, εξαιτίας του οποίου, σε μεγάλο βαθμό, χρεοκόπησε αυτή η χώρα, παραμένει άρρωστος και πρέπει να αλλάξει.
Κατά πόσον η κοινωνία μας αντέχει την αλλαγή αυτή μόνον η Ιστορία θα το δείξει…
Του Ν.Γ.Δρόσος
Βρισκόμαστε στον έκτο χρόνο ύφεσης, οι άνεργοι πλησιάζουν, επίσημα πλέον, το 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους και οι πολίτες ασφυκτιούν υπό το βάρος των μειωμένων εισοδημάτων, της υπερφορολόγησης και των τραπεζικών ή άλλων υποχρεώσεών τους.
Οι αντοχές είναι πλέον μικρές.
Στο γεγονός αυτό, εξάλλου, και στην εξάλειψη του όποιου περιθωρίου υπομονής ή στωικότητας έχει απομείνει πια ποντάρει, όπως ανοικτά είπε χθες από τη Θεσσαλονίκη και ο φίλτατος κ. Α. Τσίπρας, για την κατάκτηση της εξουσίας.
«Δεν είμαστε μάντεις, αλλά ο χρόνος της κυβέρνησης έχει εξαντληθεί και παίζουμε στις καθυστερήσεις», είπε, συναρτώντας τον χρόνο διενέργειας των εθνικών εκλογών στην πορεία των κινητοποιήσεων.
Αυτές οι κινητοποιήσεις, λοιπόν, αρχίζουν από σήμερα. Αφορούν, δε, στη συντριπτική τους πλειονότητα, τον δημόσιο και όχι τον ιδιωτικό τομέα. Τον τομέα, δηλαδή, στον οποίο η λέξη απόλυση παραμένει το μεγάλο «ταμπού» και η «διαθεσιμότητα» ή «κινητικότητα» αρκεί για να πυροδοτήσει απεργίες.
Ας έχουν χάσει τη δουλειά τους κι ας έχουν βρεθεί στην ανεργία περισσότεροι από 1 εκατομμύριο άνθρωποι στον ιδιωτικό τομέα από το 2008, που άρχισε η ύφεση, έως σήμερα.
Ας έχουν κλείσει χιλιάδες μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις στη χώρα μας στο διάστημα αυτό.
Ας έχει υπερφορολογηθεί ό,τι κινείται και ό,τι αναπνέει σε αυτόν τον τόπο κι ας έχει απομειωθεί η αξία της όποιας περιουσίας υπάρχει στη χώρα μας.
Το ενδεχόμενο μετακινήσεων ή απολύσεων στον δημόσιο τομέα σημαίνει απεργίες. Απεργίες οι οποίες συνεπάγονται προβλήματα για όλη την κοινωνία καθώς αφορούν, κυρίως, τους καίριας σημασίας κλάδους της παιδείας και της υγείας, ενώ παραλύουν ολόκληρο τον δημόσιο τομέα, τουλάχιστον για ένα 48ωρο.
Να συμφωνήσουμε με τους συνδικαλιστές και να πούμε «όχι» στη διαθεσιμότητα και στις απολύσεις.
Να συμφωνήσουμε και με όσους ασκούν κριτική στην κυβέρνηση χαρακτηρίζοντας το μέτρο της διαθεσιμότητας κακοσχεδιασμένο και ανεπαρκές ώστε να διαχειριστεί το μεγάλο ζητούμενο που είναι η αύξηση της αποδοτικότητας του δημοσίου.
Ας συμφωνήσουμε μαζί τους ότι ο λόγος για τον οποίο προωθείται αφορά την εκπλήρωση -και μόνον- των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η χώρα προς εταίρους και δανειστές για τη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα και τη μείωση των δαπανών του.
Όμως, τότε, τι απομένει;
Το μόνο που μένει είναι ο λογαριασμός, και είναι βαρύς.
Είναι ένας λογαριασμός που θα πρέπει να σηκώσουν και πάλι οι ειλικρινείς φορολογούμενοι αυτής της χώρας και να δουν το διαθέσιμο εισόδημά τους να μειώνεται ακόμη περισσότερο, οδηγώντας συνολικά την οικονομία βαθύτερα στην ύφεση.
Περισσότεροι φόροι, βαθύτερη ύφεση και βεβαίως μεγαλύτερη κοινωνική δυσαρέσκεια και αναταραχή. Με άλλα λόγια, ακριβώς αυτό που επιθυμούν όσοι ερμηνεύουν τη διεύρυνση της κοινωνικής έντασης ως το βατήρα τους προς την εξουσία.
Όμως, τότε, τι;
Ποια είναι η ρεαλιστική πρόταση που αντιπροτείνουν ώστε να δει η χώρα μας και ο καθένας που κατοικεί σε αυτήν μια καλύτερη ημέρα;
Μονομερή αθέτηση των δεσμεύσεων, στάση πληρωμών στην εξυπηρέτηση του χρέους, εθνικοποίηση των τραπεζών και άλλα τέτοια;
Έχουν πλήρως αντιληφθεί τι σημαίνουν όλα αυτά;
Πού θα βρεθούν τα λεφτά για τον λογαριασμό συντήρησης του δημόσιου τομέα, όταν ο ίδιος ο κ. Τσίπρας χαρακτηρίζει ψευδεπίγραφο το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα;
Ας μη γελιόμαστε, φίλτατοι.
Εδώ που φτάσαμε εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν.
Ο δημόσιος τομέας, ο μεγάλος ασθενής, εξαιτίας του οποίου, σε μεγάλο βαθμό, χρεοκόπησε αυτή η χώρα, παραμένει άρρωστος και πρέπει να αλλάξει.
Κατά πόσον η κοινωνία μας αντέχει την αλλαγή αυτή μόνον η Ιστορία θα το δείξει…
Του Ν.Γ.Δρόσος
