Κυκλοφορεί ένα βιβλίο, εξαιρετική έκδοση, το οποίο τιτλοφορείται «Τεχνολογία επικοινωνιών», το υπογράφει κάποιος Mark Sanders, και προορίζεται για τη διδασκαλία στη Β΄ Λυκείου.
Ο αναγνώστης του μαθαίνει διάφορα χρήσιμα πράγματα, όπως ότι «τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας “Mass Media” (τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες, περιοδικά και βιβλία) έχουν αναμφισβήτη επίπτωση στο πολιτικό σύστημα».
Για κάποιους μυστηριώδεις λόγους δεν... αναφέρεται το Διαδίκτυο.
Θα μου πείτε, δεν αναφέρεται ούτε ο ντελάλης, όμως αυτό ας το παραβλέψουμε. Αν ανατρέξει κανείς στα στοιχεία της έκδοσης, θα διαπιστώσει πως το έργο πρωτοδημοσιεύθηκε το 1991(!), οπότε και θα λυθούν οι τυχόν απορίες περί παραλείψεως του Διαδικτύου.
Οπως και η αναφορά στις εκλιπούσες προ ετών κασέτες(!) στις οποίες μπορεί ο μαθητής να αποθηκεύσει μουσική για να τη χρησιμοποιήσει η τάξη στον χορό της. Τη δε μουσική, πάντα σύμφωνα με το βιβλίο, μπορεί να την αντιγράψει από μια συλλογή δίσκων (βινυλίου εννοείται) ή από έναν σύμπυκνο δίσκο (ελληνιστί cd), από το ραδιόφωνο ή, καλύτερα ακόμη, από μια άλλη κασέτα.
Μην πάει ο νους σας στο κακό. Δεν πρόκειται για αντίσταση στον τεχνοφασισμό του οποίου την τυραννία είχε εντοπίσει η σκεπτόμενη αριστερά με αφορμή, αν δεν κάνω λάθος, κάποιες εκλογές στο Πολυτεχνείο.
Οι οποίες δεν μπορούσαν να γίνουν με τον παραδοσιακό τρόπο, διότι κινδύνευε η σωματική ακεραιότητα των ψηφοφόρων, και όταν κάποιοι σκέφτηκαν την επαναστατική μέθοδο των ηλεκτρονικών υπολογιστών, καθηγητές αντέδρασαν υποστηρίζοντας, στα σοβαρά, ότι δεν είναι υποχρεωμένοι να γνωρίζουν να τους χρησιμοποιούν.
Δεν πρόκειται καν για δόλιο τρόπο επαναφοράς της αδείας ηλεκτρονικού υπολογιστή στο Δημόσιο. Αφού λοιπόν αποκλείσουμε όλες αυτές τις σκοτεινές υποθέσεις, ας αναρωτηθούμε, στα σοβαρά, περί τίνος πρόκειται. Πώς είναι δυνατόν να καταναλώνονται ώρες διδασκαλίας για να μαθαίνουν τα παιδιά πράγματα και θάματα, που όχι μόνον τα ξέρουν ήδη, αλλά τα ξέρουν και πολύ καλύτερα από τον συγγραφέα του βιβλίου, ο οποίος στο κάτω κάτω δεν χρωστάει και τίποτε να εκτίθεται ως ξεπερασμένος. Ελάτε τώρα. Υπολογίζουμε χωρίς τη στρατηγική του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Η οποία στρατηγική παρακάμπτει με διάφορους τακτικούς ελιγμούς τα εμπόδια, όπως το περιεχόμενο και η ποιότητα της διδακτέας ύλης, και χτυπάει απευθείας στον στόχο. Ο δε στόχος είναι η συμπλήρωση των ωρών διδασκαλίας ώστε ο εκάστοτε υπουργός να κοιμάται ήσυχος, οι δε διδάσκοντες να κοιμούνται ακόμη πιο ήσυχοι. Γιατί δεν είναι δυνατόν κάποιος να μη διαπίστωσε, τόσα χρόνια, πως κάτι δεν πάει καλά με τον τρόπο που διδάσκεται η «Τεχνολογία επικοινωνιών».
Ολα είναι δυνατά θα μου πείτε. Κάθε στρατηγική έχει και τις παράπλευρες απώλειές της. Και η πρώτη και πιο σημαντική στην περίπτωση είναι η απώλεια εμπιστοσύνης του μαθητή προς τα υλικά της παιδείας του.
Πώς θα σκεφτεί ο μπόμπιρας που «κατεβάζει» ταινίες ολόκληρες και περνάει όλη τη μέρα του στο Διαδίκτυο όταν διαβάσει για τις κασέτες; Θα γελάσει, θα πει «τι λέει αυτός» και θα πάψει να ακούει. Και επειδή η καχυποψία είναι ανθρώπινη αρετή από αρχαιοτάτων χρόνων, δεν είναι δυνατόν να μην αναρωτηθεί μήπως και στους άλλους τομείς, τους οποίους δεν γνωρίζει όσο την τεχνολογία, υπάρχει περίπτωση να τον κουράζουν με αντίστοιχες ανοησίες. Είμαι δε βέβαιος ότι «όλοι αυτοί» –υπουργεία και διδάσκοντες– θα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και θα δηλώνουν αγανακτισμένοι με το σύστημα, που απαξιώνει τις σχέσεις των μαθητών με τα βιβλία και την ανάγνωση, φανατικοί υπερασπιστές δε μιας παιδείας που βοηθάει στην κρίση και δεν προάγει την παπαγαλία. Εκπαίδευση θέλετε; Εκπαίδευση θα λάβετε, ακόμη και αρχαία τεχνολογία θα μάθετε.
Και μετά, τους φταίει η δοτική των αρχαίων.
Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
