Η τραγική απώλεια του 13χρονου κοριτσιού στη Θεσσαλονίκη, σ’ ένα σπίτι χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και θέρμανση, έδειξε μια πληγή που είχε αρχίσει να αιμορραγεί από πέρυσι.
Πολύ απλά, πολύ σκληρά: ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού αδυνατεί να καλύψει στοιχειώδεις ανάγκες· αδυνατεί να πληρώσει τον λογαριασμό της ΔΕΗ, ακόμη και με το Κοινωνικό Τιμολόγιο, αδυνατεί να εξασφαλίσει...μέσα θέρμανσης, αδυνατεί να υποστηρίξει παιδιά και γέροντες.
Η κυβερνητική πρωτοβουλία για συνέχιση της ηλεκτροδότησης των αδυνάμων είναι αυτονοήτως προς την ορθή κατεύθυνση. Καθυστερημένα μάλλον· τις δυσχέρειες τις γνωρίζαμε από πέρυσι τουλάχιστον, όταν γενικεύθηκε το φαινόμενο των παγωμένων πολυκατοικιών και όταν η αιθάλη από τα τζάκια σκέπασε το λεκανοπέδιο Αττικής. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Πώς όμως θα εντοπιστούν οι αδύναμοι για θα βοηθηθούν αποτελεσματικά; Αναγγέλθηκε ότι θα επιληφθούν οι υπηρεσίες Πρόνοιας των δήμων και των νομαρχιών. Με ποια εργαλεία; Με ποιους ανθρώπινους και υλικούς πόρους; Η Τοπική Αυτοδικοίκηση δεν βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση από την κεντρική διοίκηση, οικονομικά και οργανωτικά. Το περισσότερο που μπορούσαν να κάνουν οι δήμοι το έχουν κάνει ήδη, συσσίτια.
Η σφοδρή κρίση, τώρα πια με χαρακτηριστικά ανθρωπιστικής κρίσης, βρήκε ανέτοιμο και ελλιπές όλο το κράτος, ανέτοιμο να προσφέρει ένα δίχτυ προστασίας στους πίπτοντες.
Το ελληνικό κράτος πρόνοιας ήταν ανεπαρκές και μάλιστα στημένο για καιρούς ευμάρειας και ευάλωτο σε λεηλασίες· τα έξι χρόνια ύφεσης και τα τριάμισι χρόνια σκληρής λιτότητας το αποτελείωσαν, κατέδειξαν με οδυνηρό τρόπο την απουσία χρονοανθεκτικής δομής προστασίας αδυνάμων, από τους ανέργους έως τους ανασφάλιστους ελευθεροεπαγγελματίες.
Ευτυχώς κινητοποιήθηκαν πολλές μη κρατικές οργανώσεις και συλλογικότητες πολιτών, διαμορφώνοντας μια ουσιαστική κουλτούρα αλληλεγγύης, αλλά το μέγεθος των προβλημάτων τώρα πια τις ξεπερνάει.
Τώρα απαιτείται πανεθνική δράση· κράτος και πολίτες να σκεφτούμε τη διάσωση των αδυνάμων σαν διάσωση όλων.
Του κ.Ν.Ξυδάκη
