Πού συναντιέται ο ΣΥΡΙΖΑ με τους Ανεξάρτητους Ελληνες;
Πώς μεταφράζεται η γλώσσα της ευρωπαϊκής αριστεράς, η μεταμοντέρνα ψυχαναλυτικομαρξιστική σαλάτα με σος τρομοκρατίας Ροβεσπιέρου, με το εθνικοπατριωτικό μέτωπο εναντίον των αεροψεκασμών που διακηρύσσει την επανάσταση των υδρογονανθράκων;
Ποία η σχέση του Αριστερού Ρεύματος, του γηραλέου και ακυρωμένου συνδικαλισμού του Παναγιώτη Λαφαζάνη, με την... ελληναράδικη αυταρέσκεια της ακροαματικότητας του Παύλου Χαϊκάλη; Ω ναι, υπάρχουν και ο Νότης Μαριάς και ο κύριος Καπερνάρος, οι οποίοι, υποθέτω, θα ξενυχτούν συζητώντας για τα δικαιώματα των εργατών με τον κύριο Μητρόπουλο πίνοντας στην υγεία της σκέψης ενός Μηλιού, θαυμαστή εξ απαλών ονύχων του Μεγάλου Τιμονιέρη.
Υπάρχουν οι δημοσκοπήσεις, θα μου πείτε. Αυτό το πλειοψηφικό ρεύμα που δεν μπορεί να γίνει πλειοψηφικό σε πείσμα των προσπαθειών που καταβάλλει η τρόικα και ο πανικός των κυβερνώντων. Αυτά τα ελάχιστα ποσοστά του προβαδίσματος που προκαλούν στον ΣΥΡΙΖΑ το σύνδρομο του τιμωρημένου από τους θεούς Τάνταλου. Ο καιροσκοπισμός μιας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας η οποία πρέπει να επιτευχθεί πάση θυσία, προκειμένου να υλοποιηθεί ο μείζων στόχος: η απαλλαγή της χώρας από τα Μνημόνια και τις υποχρεώσεις τους. Το Μνημόνιο στο κάτω κάτω δεν γεφύρωσε τη μεγάλη διχοτομία του μεταπολιτευτικού δικομματισμού; Για χάρη του δεν έγινε ο εναγκαλισμός Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ; Γιατί λοιπόν μας σοκάρει η συνεύρεση της Ραχήλ Μακρή με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου μπροστά στα κιγκλιδώματα της ΕΡΤ; Και η ενδεχόμενη συνεύρεσή τους με τις αντιμνημονιακές δυνάμεις όλων των πολιτικών σχηματισμών, μηδέ Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ εξαιρουμένων; Και η Χρυσή Αυγή, τι γίνεται με τη Χρυσή Αυγή και την αντιμνημονιακή της πολιτική;
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, για μία ακόμη φορά. Οι πολιτικές συμμαχίες που δημιουργούνται σήμερα γύρω από τη διχοτομία Μνημόνιο-αντιμνημόνιο δεν είναι ούτε πρόσφατες ούτε συγκυριακές. Είναι πολύ βαθιά ριζωμένες και στην ελληνική πολιτική ζωή και στην ελληνική κοινωνία. Διότι στην πραγματικότητα αναδεικνύουν σε πρώτο επίπεδο, για να συγκαλύψουν την κατά βάθος διχοτομία της λεγόμενης Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, τη σύγκρουση ανάμεσα στον ευρωπαϊσμό και στις δυνάμεις που υπερασπίζονται την ελληνική μοναδικότητα, το ανάδελφον του Εθνους, τη μοναχική Ελλάδα που υποτίθεται θα αντισταθεί στη μολυσματική επίδραση της σύγχρονης εποχής, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της παγκοσμιοποίησης και της φιλελευθεροποίησης μιας κοινωνίας η οποία ακόμη και σήμερα διαθέτει τα αντανακλαστικά της μικρής κοινότητας. Στη Γαλλία, για παράδειγμα, ο αριστερός Μελανσόν απέναντι στην Ευρώπη δεν συμπεριφέρεται διαφορετικά από ό,τι η Λεπέν. Σ’ εμάς ο κ. Τσίπρας δηλώνει πίστη στην Ευρώπη ελπίζοντας να βρεθεί μια μέρα σε ένα συμβούλιο αρχηγών κρατών, όμως ερμηνεύει την Ευρώπη με τελείως συγκυριακούς και ιδιοσυγκρασιακούς όρους, αν σκεφτεί κανείς τα λατινοαμερικανικά του πρότυπα και τον πρωτόλειο μαρξισμό του.
Στην πραγματικότητα, η διχοτομία Μνημόνιο-αντιμνημόνιο δεν είναι παρά η αναπαραγωγή, με όρους κρίσης, του τρόπου με τον οποίο η ελληνική πολιτική ζωή αντιμετώπισε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα σε όλη την πορεία της «ευρωπαϊκής Ελλάδας». Η ταύτιση της Ευρώπης με την τρόικα δεν είναι παρά η προέκταση της αντιμετώπισής της σαν κουλοχέρη στο καζίνο που μοιράζει επιδοτήσεις. Δεν μιλάμε καν για ευρωσκεπτικισμό, τον οποίο διαθέτουν σήμερα ακόμη και γνήσιοι ευρωπαϊστές. Μιλάμε για αντιευρωπαϊσμό και για απομονωτισμό, από τον οποίο, εντέλει, ωφελείται περισσότερο ο γνήσιος εκφραστής του, η Χρυσή Αυγή. Τουλάχιστον, όμως, ας ξέρουμε για τι μιλάμε.
Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Πώς μεταφράζεται η γλώσσα της ευρωπαϊκής αριστεράς, η μεταμοντέρνα ψυχαναλυτικομαρξιστική σαλάτα με σος τρομοκρατίας Ροβεσπιέρου, με το εθνικοπατριωτικό μέτωπο εναντίον των αεροψεκασμών που διακηρύσσει την επανάσταση των υδρογονανθράκων;
Ποία η σχέση του Αριστερού Ρεύματος, του γηραλέου και ακυρωμένου συνδικαλισμού του Παναγιώτη Λαφαζάνη, με την... ελληναράδικη αυταρέσκεια της ακροαματικότητας του Παύλου Χαϊκάλη; Ω ναι, υπάρχουν και ο Νότης Μαριάς και ο κύριος Καπερνάρος, οι οποίοι, υποθέτω, θα ξενυχτούν συζητώντας για τα δικαιώματα των εργατών με τον κύριο Μητρόπουλο πίνοντας στην υγεία της σκέψης ενός Μηλιού, θαυμαστή εξ απαλών ονύχων του Μεγάλου Τιμονιέρη.
Υπάρχουν οι δημοσκοπήσεις, θα μου πείτε. Αυτό το πλειοψηφικό ρεύμα που δεν μπορεί να γίνει πλειοψηφικό σε πείσμα των προσπαθειών που καταβάλλει η τρόικα και ο πανικός των κυβερνώντων. Αυτά τα ελάχιστα ποσοστά του προβαδίσματος που προκαλούν στον ΣΥΡΙΖΑ το σύνδρομο του τιμωρημένου από τους θεούς Τάνταλου. Ο καιροσκοπισμός μιας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας η οποία πρέπει να επιτευχθεί πάση θυσία, προκειμένου να υλοποιηθεί ο μείζων στόχος: η απαλλαγή της χώρας από τα Μνημόνια και τις υποχρεώσεις τους. Το Μνημόνιο στο κάτω κάτω δεν γεφύρωσε τη μεγάλη διχοτομία του μεταπολιτευτικού δικομματισμού; Για χάρη του δεν έγινε ο εναγκαλισμός Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ; Γιατί λοιπόν μας σοκάρει η συνεύρεση της Ραχήλ Μακρή με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου μπροστά στα κιγκλιδώματα της ΕΡΤ; Και η ενδεχόμενη συνεύρεσή τους με τις αντιμνημονιακές δυνάμεις όλων των πολιτικών σχηματισμών, μηδέ Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ εξαιρουμένων; Και η Χρυσή Αυγή, τι γίνεται με τη Χρυσή Αυγή και την αντιμνημονιακή της πολιτική;
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, για μία ακόμη φορά. Οι πολιτικές συμμαχίες που δημιουργούνται σήμερα γύρω από τη διχοτομία Μνημόνιο-αντιμνημόνιο δεν είναι ούτε πρόσφατες ούτε συγκυριακές. Είναι πολύ βαθιά ριζωμένες και στην ελληνική πολιτική ζωή και στην ελληνική κοινωνία. Διότι στην πραγματικότητα αναδεικνύουν σε πρώτο επίπεδο, για να συγκαλύψουν την κατά βάθος διχοτομία της λεγόμενης Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, τη σύγκρουση ανάμεσα στον ευρωπαϊσμό και στις δυνάμεις που υπερασπίζονται την ελληνική μοναδικότητα, το ανάδελφον του Εθνους, τη μοναχική Ελλάδα που υποτίθεται θα αντισταθεί στη μολυσματική επίδραση της σύγχρονης εποχής, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της παγκοσμιοποίησης και της φιλελευθεροποίησης μιας κοινωνίας η οποία ακόμη και σήμερα διαθέτει τα αντανακλαστικά της μικρής κοινότητας. Στη Γαλλία, για παράδειγμα, ο αριστερός Μελανσόν απέναντι στην Ευρώπη δεν συμπεριφέρεται διαφορετικά από ό,τι η Λεπέν. Σ’ εμάς ο κ. Τσίπρας δηλώνει πίστη στην Ευρώπη ελπίζοντας να βρεθεί μια μέρα σε ένα συμβούλιο αρχηγών κρατών, όμως ερμηνεύει την Ευρώπη με τελείως συγκυριακούς και ιδιοσυγκρασιακούς όρους, αν σκεφτεί κανείς τα λατινοαμερικανικά του πρότυπα και τον πρωτόλειο μαρξισμό του.
Στην πραγματικότητα, η διχοτομία Μνημόνιο-αντιμνημόνιο δεν είναι παρά η αναπαραγωγή, με όρους κρίσης, του τρόπου με τον οποίο η ελληνική πολιτική ζωή αντιμετώπισε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα σε όλη την πορεία της «ευρωπαϊκής Ελλάδας». Η ταύτιση της Ευρώπης με την τρόικα δεν είναι παρά η προέκταση της αντιμετώπισής της σαν κουλοχέρη στο καζίνο που μοιράζει επιδοτήσεις. Δεν μιλάμε καν για ευρωσκεπτικισμό, τον οποίο διαθέτουν σήμερα ακόμη και γνήσιοι ευρωπαϊστές. Μιλάμε για αντιευρωπαϊσμό και για απομονωτισμό, από τον οποίο, εντέλει, ωφελείται περισσότερο ο γνήσιος εκφραστής του, η Χρυσή Αυγή. Τουλάχιστον, όμως, ας ξέρουμε για τι μιλάμε.
Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
